The Mark.

Waiting.

  «Τι ομάδα αίματος έχει;» άκουσα τον Jake από πίσω μου. «Άλφα θετικό.» του είπε ο Igor. «Θα τους ρωτήσω όλους και θα σε ενημερώσω άμεσα.» μας είπε και έφυγε βιαστικά. Όση ώρα περίμενα για να βγει ο Igor να μου πει πως είναι ο Jake ο Kristoff και ο Seth δεν ήρθαν καθόλου να μάθουν τι έγινε. Και τότε παρατήτησα τον Jake πως είχε δεμένο το πόδι του. «Ο Seth και ο Kristoff είναι εντάξει;» ρώτησα τον Igor καθώς επέστρεψα το βλέμμα μου σε εκείνον. «Ναι, αναρώνουν, μάλλον θα είναι εκτός για μερικές μέρες..» μου είπε. «Το μωρό;» τον ρώτησα αν και φοβόμουν τι θα απαντήσει. «Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να το σώσουμε, όσο καθυστερούμε το δηλητήριο εξαπλώνεται στον οργανισμό της, δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να την σώσουμε Stark..» μου είπε λυπημένος και φοβησμένος ταυτόχρονα.
   «Ότι και να γίνει, δεν είναι δικό σου φταίξιμο Igor.» του είπα προσπαθώντας να τον ηρεμήσω. Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε ο Jake με τον Kyle τον Cody και μία κοπέλα. «Αυτούς μπόρεσα να βρω μέχρι στιγμής.» είπε καθώς ερχόντουσαν προς το μέρος μας. «Εντάξει είμαστε. Ακολουθήστε με..» είπε και τους οδήγησε στο ιατρείο. Εμένα όμως φυσικά δεν με άφησε να μπω. Ακούμπησα το κεφάλι μου στην πόρτα, με δυσκολία έπαιρνα ανάσα, ο πόνος στο στήθος μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο καθώς περνούσε η ώρα. Όταν άκουσα το χερούλι της πόρτας να γυρνάει πετάχτηκε ολόκληρος. «Τελειώσαμε..» μου είπε ο Igor και τον κοίταξα γεμάτος ανησυχία. «Είναι σταθερή, αλλά δεν έχει ξεπεράσει τελείως τον κίνδυνο, πρέπει να δούμε αν θα καταφέρει ο οργανισμός της να αποδεχτεί το αίμα. Δεν έχασε το μωρό, όμως.» μου είπε και ένιωσα να χαλαρώνω λίγο καθώς σηκώθηκα όρθιος. «Μπορώ να την δω;» τον ρώτησα αγανακτησμένος. «Μόνο για λίγο, χρειάζεσαι και εσύ ξεκούραση Stark...» μου είπε αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν ήθελα να κοιμηθώ, ούτε να φάω. Πέρασα μέσα στο δωμάτιο και τότε την είδα. Τόσο χλωμή, αδύναμη, γεμάτη μελανιές και πληγές, δεν θεραπευόταν. Τρεις οροί από πάνω της και ένα μηχάνημα μετρούσε τους χτύπους της. «Iris..» ψιθύρισα, κάτι μέσα μου έσπασε όταν έπιασα το χέρι της και ήταν τόσο παγωμένο.  «Υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσει;» ρώτησα τον Igor που στεκόταν πίσω μου.
   «Θα ξυπνήσει ναι, αλλά δεν ξέρω πότε.» μου είπε και κράτησα το χέρι της ακόμα πιο σφιχτά. «Και όταν ξυπνήσει, τι θα γίνει;» τον ρώτησα. «Με το που θα αποκτήσει και πάλι τις αισθήσεις της πιθανότατα να καταλάβω αμέσως αν υπάρχει κάποια ζημιά, όλα θα ήταν βέβαια πιο εύκολα αν ήξερα τι δηλητήριο είναι όμως αυτό δεν γίνεται έτσι απλά περιμένουμε.» μου απάντησε χαμηλόφωνα. «Το μωρό είναι σίγουρα εντάξει;» είπα χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. «Ναι, έβγαλα το δηλητήριο εγκαίρως, αν πεθάνει όμως η Iris πεθαίνει και αυτό.» μου είπε. Δεν νομίζω πως μπορούσα να αντέξω άλλες πληροφορίες, το μόνο που θέλω είναι να ξυπνήσει και να είναι καλά. «Με αφήνεις λίγο μόνο μου μαζί της;» παρακάλεσα τον Igor και εκείνος απλά κούνησε το κεφάλι του και έκλεισε την πόρτα πίσω του καθώς βγήκε έξω από το ιατρείο. «Επιτέλους οι δυό μας; Ε;» μουρμούρισα. «Ξύπνα Iris, σου υπόσχομαι πως δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου, σε παρακαλώ, ξύπνα. Σ'αγαπώ και αν αυτό δεν σου αρκεί κάντο για το παιδί μας.» της είπα νιώθοντας δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου. Δεν ήταν ώρα όμως για κλάματα. Πήρα μία βαθιά ανάσα και προσπάθησα να ηρεμήσω την θλίψη μου. Έμεινα για λίγο σιωπηλός να την κοιτάζω, αυτό το αγγελικό πρόσωπο της δεν είχε αλλάξει ούτε μία στιγμή από την ημέρα που την γνώρισα. Όσο χλωμή και να είναι, ποτέ δεν θα πάψει να λάμπει ολόκληρη. «Δεν είσαι αδύναμη Iris, μόνο αδύναμη δεν είσαι. Μακάρι να ήξερες πόση δύναμη έχει μέσα σου. Είσαι πολεμίστρια. Πλησιάζουν Χριστούγεννα, ξέχασες πως ήθελες να τα περάσουμε; Και ο γάμος; Θα είσαι μία πανέμορφη νύφη.» της είπα πιστεύοντας την κάθε λέξη που ξεστόμησα.
     Και εκεί μέσα στην σιωπή που υπήρχε μέσα στο δωμάτιο, το δυνατό μπιπ που ακουγόταν από το μηχάνημα που μετρούσε τους χτύπους της ξαφνικά έκανε έναν δυνατό ήχο και έγινε μία ευθεία γραμμή. «ΌΧΙ!» αναφώνησα αφήνοντας το χέρι της και εκείνη την στιγμή όρμησαν στο δωμάτιο ο Igor με τον Jake. «Βγάλτον έξω!» διέταξε τον Jake αλλά εγώ τον κοίταξα γρυλίζοντας του. «ΜΗΝ.» του είπα απότομα και κοίταξα τον Igor να προσπαθεί να την επαναφέρει. Η γραμμή στο μηχάνημα ήταν ακόμα μία ευθεία. «Σε παρακαλώ μην πεθάνεις..» ψιθύρισα τρομοκρατημένος. Πέρασαν πέντε λεπτά που η καρδιά της είχε σταματήσει να χτυπάει και ο Igor σταμάτησε ότι έκανε και την κοίταξε με δάκρυα στα μάτια. «ΓΙΑΤΊ ΣΤΑΜΆΤΗΣΕΣ;» του φώναξα έντρομος. «Έφυγε...Stark.» μου είπε και εγώ τον κοίταξα νιώθοντας την οργή να βράζει μέσα μου. «ΚΆΝΕ ΣΤΗΝ ΆΚΡΗ.» του γρύλισα και πήγα κοντά στην Iris. Άρχισα να κάνω και πάλι μαλάξεις στο στήθος της όπως τότε στο δάσος, χωρίς αποτέλεσμα αυτή την φορά. Άρπαξα το στόμα της και ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά της, φυσώντας αέρα μέσα της. Πολλοί το λένε φιλί της ζωής, εγώ απλά ήλπιζα σε έναν μόνο χτύπο. «Stark πρέπει να την αφήσεις..» 'ακουσα τον Igor να μου λέει σιγανά. «IRIS!» ούρλιαξα λες και έτσι θα ξυπνούσε από τον ύπνο της. Κράτησα και πάλι σφιχτά το χέρι της και το ακούμπησα στην καρδιά μου. «Μην μου το κάνεις αυτό..» φώναξα. Μπιπ-μπιπ-μπιπ-μπιπ. Κοίταξα την οθόνη και μετά την Iris. «Σε ευχαριστώ...» ψιθύρισα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου. «Πως το έκανες αυτό;» με ρώτησε σοκαρισμένος ο Jake. «Δεν ξέρω.» του είπα χωρίς να την αφήσω από την αγκαλιά μου. «Stark, πρέπει να την αφήσεις, πρέπει να κάνω μερικές εξετάσεις..» μου είπε ο Igor απαλά. «Όχι, είναι δικιά μου, δεν την αφήνω, ποτέ ξανά.» του είπα απότομα. «Πρέπει να δω αν είναι εντάξει το μωρό Stark.» μου είπε.
     Όσο και να μην ήθελα να την αφήσω, το έκανα. «Δεν πάω πουθενά..» του είπα πριν προλάβει να μου πει να φύγω. Μέχρι να βεβαιωθεί πως είναι εντάξει, ένιωθα πως θα πέσω κάτω από την αγωνία. «Είναι εντάξει. Και η Iris και το μωρό. Έχει αρχήσει να θεραπεύεται Stark.» μου είπε και ένιωσα ένα χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπο μου. «Πήγαινε ξεκουράσου λίγο, φάε κάτι..» μου είπε αλλά δεν κουνήθηκα χιλιοστό. «Δεν πάω πουθενά αν δεν είμαι σίγουρος ότι είναι καλά..» του είπα και έκατσα δίπλα της. «Θα πω στην Lissa να σου φέρει κάτι να φας εδώ..» μου είπε αλλά δεν έδωσα σημασία.
     Κοίταξα και πάλι το πρόσωπο της και τα μάγουλα της έχουν πλέον ένα απαλό ροζ χρώμα όπως είχαν πάντα. Οι πληγές της είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. «Έλα μωρό μου, γύρνα σε εμένα...» της είπα χαμηλόφωνα με την ελπίδα πως μπορούσε να με ακούσει. «Stark...» ψιθύρισε και τα μάτια μου καρφώθηκαν μέσα στα δικά της. «Iris, δεν το πιστεύω.....αλήθεια....ξύπνησες;» την ρώτησα και την άρπαξα στην αγκαλιά μου. «Α εγώ είμαι η Iris ε;» με ρώτησε μπερδεμένη. «Φυσικά και είσαι εσύ; Τι εννοείς;» την ρώτησα και απομακρύνθηκα για να μπορώ να την κοιτάξω. «Και βρισκόμαστε....-» «Λίγο πιο έξω από το Seattle. Δεν θυμάσαι; Iris είσαι καλά;» την ρώτησα ανήσυχος πλέον και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και μέσα σε δευτερόλεπτα άρχισε να κλαίει και να ουρλιάζει. Ο Igor ξεκοκάλωσε και έτρεξε προς το μέρος της. Πήρε μία ένεση και την έβαλε στον ορό της. Σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί και πάλι μέχρι που την πήρε και πάλι ο ύπνος. «Τι ήταν αυτό;» τον ρώτησα σοκαρισμένος. «Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά. Η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι ή από το δηλητήριο ή από το γεγονός ότι ο εγκέφαλος έμεινε χωρίς οξυγόνο για δέκα λεπτά περίπου. Μπορεί να είναι και τα δύο..» μου είπε χαμηλόφωνα. «Δεν είναι απλή απώλεια μνήμης, το μόνο που θυμόταν ήταν το όνομα μου..» του είπα. «Ναι, είναι πολύ πιθανόν η περισσότερη μνήμη της να έχει χαθεί.» μου απάντησε. «Οι αναμνήσεις θα γυρίσουν;» τον ρώτησα αγχωμένος αυτή την φορά. «Μερικές ναι, μερικές όχι. Προς το παρόν την νάρκωσα. Θα σου συνιστούσα, να μην είσαι εδώ όταν ξυπνήσει, φάνηκε να αναστατώνεται εύκολα. Μέχρι να βεβαιωθώ πως είναι εντάξει κανείς δεν επιτρέπεται να την πλησιάσει. Θα σε ενημερώνω για την παραμικρή πρόοδο, αλλά μέχρι να επανέλθει δεν γίνεται να δει κανέναν σας.» μου είπε αυστηρά.
    Όσο και να μην ήθελα να φύγω, πήρα μία βαθιά ανάσα και επέστρεψα στο σπίτι. Είχα να φάω και να κοιμηθώ μέρες, αλλά αυτή την στιγμή δεν πήγαινε μπουκιά κάτω. Αυτό που με ηρεμούσε λίγο ήταν το γεγονός ότι με θυμόταν.