SİYAHIN MAVİSİ

31: GEÇMİŞTEN GELEN

Her yerde olup da hiçbir yere ait olamamak...

Elimde tuttuğum kalem, ruhuma ağır gelirken kalbimi nefessiz bırakıyordu çünkü kalbim biliyordu ki bu satırları ona yazacaktım. Yüküm ağırdı lakin benim yükümü üstlenen de oydu. Derin bir nefes aldım, kalbim aldığım nefesle ağırlaştı ve elimdeki kalemim beyaz sayfayı karaya bularken kalbim nefesini tuttu. Şimdi yüküm onun değil benim omuzlarımdaydı.

Kasım, 2019
Sevgili kalbim,
Dışarda afili bir rüzgar, çetrefilli bir ses ve bulutların gözyaşlarını akıtacağı bir hava var. Benim içimde ise karla karışık fırtına. Bunu en çok sen hissedersin biliyorum. İçimde fırtınalar koptuğunda kana kana ağlayan sen oldun çünkü. Kimi zaman o seslere kulağını tıkayan benken; elini uzatarak gözyaşlarımı avuçlarına saklayan sen oldun.

Affet beni kalbim, ben en çok seni kırdım!

Ellerinin arasında küçük bir karanfil fidanı; çok küçüksün daha ama o fidanı yeşil saksıya dikebilecek kadar bilinçlisin. Tırnaklarının içi toprak dolu ama biliyorsun ki annen kocaman gülümsemesiyle tırnaklarının içini parmak uçlarına kondurduğu buselerle temizleyecek. Senin en mutlu olduğun zamanlar o anlardı kalbim çünkü sana en temiz dokunan annen oldu. Koştun o ardındaydı, düştün onun canı yandı, güldün onun dünyası aydınlandı, ağladın onun gecesi üzerine yıkıldı!

Affet beni kalbim, seni annem gibi koruyamadım!

Ay karanlık, gece sessiz fakat ağaçlarda ateşböceklerinin çığlıkları... Kulağını tıkıyorsun bu seslere çünkü bunlar sana krizinin sinyallerini veriyor; kriz geçirdiğinde kulağına doluşan seslere benziyor. "Işığı kapatma baba korkuyorum," diye bir ses ilişiyor kulağına; sonra da gözünün önüne olanca heybetiyle seni her kötülükten koruyacağına inandığın baban dikiliyor. "Dinle," diyor sesine hayran olduğun adam. "Dinle kızım! Her zaman korktuğun için kulak tıkadığın ateşböceklerinin sana yalnız olmadığını cıvıldayarak dillendirdikleri şarkılarını dinle! Ve kapat gözlerini! Işığı kapatsam da kalbinin sana ışık olacağını hisset!" Ben en çok babama inandım kalbim ve onu dinledim fakat en çok da ona kendimi mahcup hissettim.

Affet beni kalbim, ben babamın bahsettiği ışığını elinden aldım!

Gece girdap, gece kabuslarının sesi... Sen gecenin kör karanlığında en çok yok oldun kalbim! Bu yüzdendir ki geceleri çığlıklarını daha çok hissettim! Korkunun sesi, ritmini değiştirirdi nemle karışık küf kokan o mahzende. Gözlerini o demir kapıdan çek kalbim, gözlerini kapat! Gözlerini o dar kare pencereden gözüken aydan çek kalbim, gözlerini hiçliğe kapat! Kulaklarını fare seslerinin çığlıklarından kopar kalbim, ellerini kulaklarına daha sıkı sar! Gözlerini o demir kapıdan çek kalbim, o kapı açılacak! Gözlerini o dar kare pencereden ayır kalbim, ay bizi terk edecek! Ellerini kulaklarından çek kalbim, farelerin sesleri senin çığlıklarını susturamayacak!

Affet beni kalbim, ben çığlıklarını hiçbir zaman susturamadım!

Ellerimde şimdinin çaresizliği, gözlerimde yarınların katli... Yine de gülümse kalbim! Yarınların katledilse de şimdin elinden alınsa da gülümse! Ellerine vura vura şimdinin elinden kayıp gitse de gözlerine mil çeke çeke karanlığa hapsetseler de geleceğine tutun! Unutma kalbim! Sana her daim savaş açılsa da senin daima tek müttefiğin benim.

Uyu kalbim! Birazdan seni senden koruyacak adam gelip seni buz tutmuş kollarının arasına alıp; sıcak nefesini saçlarının arasına hapsederek kokunu içine çekecek ve usulca yanına gelip o gelmeden senin uyumamış olduğunu bilerek öpecek saçlarını. O adamı çok sev kalbim! O sana tüm dünyadaki kötülüklerin içinde bir tek sen masum kalmışsın gibi bakan tek adam! Unutma kalbim! Birgün yerle gök bir bütün olduğunda; ay güneşe kavuştuğunda; ateş suyla vuslata erdiğinde o yerin, güneşin, suyun herşeyin karşılığı sen de o adam olacak.