SEO RYEJIN's
POV
Hindi ko siya maintindihan. Ang akala ko magkaibigan kami? Bakit gano'n siya sa 'kin? Is it because he's sick? or he really is mad at me? Ah, ewan.
Umiiyak akong lumabas ng kwarto niya. Call me OA or what pero napahiya talaga ako. Ang akala ko kasi magkaibigan kaming dalawa. 'Yon pala hindi naman.
"Scam ka! Tangina mo, Han Jisung." umiiyak na sabi ko with matching gigil pa.
Hindi ko alam kung nasaan ako dinadala ng mga paa ko. Basta naglakad lang ako ng naglakad.
Mabigat sa pakiramdam. Feeling ko na-reject ako kahit hindi pa naman ako umaamin sa kanya.
Like, alam mo 'yon? Malabo talaga, eh. Malabong magustuhan niya 'ko. Hindi kami pareho ng nararamdaman at hindi ko din naman siya inoobliga na ibalik kung ano man 'yung nararamdaman ko.
Naiintindihan ko 'yon pero 'yung mga ganitong asta niya? Nahihirapan akong unawain. Hindi ko alam kung anong problema, kung anong nangyayari sa kanya.
Pakiramdam ko kasi kasalanan ko kung bakit siya nagkasakit pero again. Malabo. Sobrang labo. Crush ko lang naman siya. Mawawala pa naman siguro 'to, 'no? Sana.
Umuwi ako ng bahay at walang tao. Umalis na naman sila? Wow, para naman akong others. Hindi ako isinama nina Mommy.
Bahala na, baka naman nag-date at gumagawa na ng kapatid ko. Hikhok. I went upstairs at dumeretso a kwarto ko.
Naligo ako at nagpalit ng pang-tulog na damit at tsaka humilata sa kama.
Hay, Han Jisung. Hanggang pagtulog ba naman ikaw ang aalalahanin ko? Tsk.
EDITED.
