My Picture | Han Jisung

O5

HAN JISUNG's
POV

I was shocked when i saw her infront of my room. I don't know but my heart beat is not normal.

"What are you doing here?..."

Tanong ko seryoso at walang emosyon. Well, ayokong ipakita sa kanya ang pagka-shock ko.

"Ba't h-hindi ka daw umiinom ng gamot mo? At saka bakit hindi-"

"Stop it right there. You don't care." malamig na sabi ko.

Dahil doon nakita ko ang sakit sa mata niya. What? sila na ni Jeongin, right? Changbin told me everything.

Sila na ni Jeongin. Ni bunso. Kaya dapat ko na siyang layuan dahil pagmamay-ari na siya ni Jeongin. Not mine.

"Ano ba'ng problema mo?" inis na tanong niya.

Tinalikuran ko siya at pumasok sa kwarto ko. Iniwan ko 'yong nakabukas kaya nakasunod siya.

I faced her nang maka-upo ako sa kama ko.

"Ikaw. Ikaw ang problema ko." malamig na sagot ko.

Naulanan ako kagabi dahil sa katangahan ko. I wanted to run back inside her condo unit to say sorry because I left without even saying anything. Nabagalan ako sa pag-iisip kaya inabot ako ng ulan sa baba ng building nila.

She gulped. "Ano bang nangyari sa 'yo? Bakit ka nagkasakit?" nag-aalala nitong tanong.

I avoided her gazes when he started to catch my eyes. Fuck, kailangan ba bumibilis ang tibok ng puso? Ah, nakakabaliw.

"Wala ka na do'n." sabi ko.

Kita ko ang inis at pagkapahiya sa mukha niya.

"Akala ko ba mag-kaibigan tayo?" mahinang tanong niya.

Yes, we are friends but, I can't stay by your side. I need to stop whatever this feeling is. Hindi pwede. Though, i want to be with her but i can't, I want to court her but i can't and yes, I love her. So much.

Pero kahit gaano ko siya kamahal, hindi naman niya ako mahal.

"WTF is your problem? Just go away, will you?" iritadong sabi ko.

I want to take back what I said pero wala na na sabi ko na.

Natigilan ito at maya-maya ay narinig ko ang pigil na paghikbi niya bago nagmamartsang lumabas ng kwarto ko.

I did the right thing, right?

EDITED.