My Picture | Han Jisung

20

HAN JISUNG's
POV

I stared at Ryejin while we're sitting under a tree. Nagpi-picnic kasi kami. May nakalatag na cloth sa kinauupuan namin.

I love watching her eyes glisten with so much happiness and now seeing her eyes looks so empty, tired, and sad makes me want to hug her tight.

I don't know what's happening inside of her head, but I know it's not good.

"Hey, you okay?" I gently asked.

Mukha namang natauhan ito at saglit na napakurap-kurap.

"Oo naman! Tara kain na tayo tapos picture-picture tayo." sabi nito ng may ngiti sa labi.

That smile. Ugh, how I hate to see her fake smile. Mas maganda 'yung tunay. I want to ask her what our problem is. Kating-kati na 'ko sa totoo lang. Pinipigilan ko lang ang sarili ko. Ayoko. Ayokong i-let go siya. Hindi ko kaya. Ramdam ko na, eh. Ramdam ko na at ang sakit-sakit sa totoo lang.

Kasalukuyan kaming nasa loob ng kotse ko. Nagda-drive ako papunta doon sa burol na nakita ko. Maganda kasi ang view doon, kitang-kita ang city lights. Ang dami pang stars ngayon at kitang-kita din ang bilog na buwan.

"Saan pala tayo pupunta?" tanong nito.

I smiled at her.

"Secret."

Sumimangot ito.

"Anong secret? Sabihin mo na." pangungulit nito.

"Andito naman na tayo, eh." sabi ko at nakita kong nanlaki ang mga mata niya bago nagmamadaling lumabas.

Kumikinang ang mga mata niya habang nakatitig sa city lights. Sobrang ganda. Ssandali lang ay napawi ang ngiti nito at kinang sa mata. Napalitan iyon ng lungkot.

I gulped. I think I already know where this will end up.

"Ryejin, mahal na mahal kita." sincere at puno ng damdamin kong sabi agad.

Nakita kong natigilan ito.

"Han." agad akong namutla.

She faced me.

"I'm sorry. I'm sorry because this will be the last time that we'll see each other." she said.

Nangilid ang luha niya. Ako naman ay hindi alam ang mararamdaman. Alam ko na, eh. Ramdam ko na pero bakit ngayong nangyayari na sobrang sakit? Bakit ganito?

"Saan ba ako nagkulang? Tell me, Ryejin. I will fix myself. I'll try to be better. Just please don't leave me. Don't do this to me, babe." pagmamakaawa ko.

"I'm sorry, Jisung. I can't do that. A-alam mo naman na mahal na mahal kita, 'di ba? S-sorry. I can't... tell you the real reason for now. I'm sorry. P-please, don't find me." humihikbi nang sabi nito.

What? Why? Anong mawawala? Anong dahilan niya? Fuck! Ano bang nangyayari? Bakit ganito? Masaya kami bago mangyari ang lahat ng 'to. She's begging to me not to find her, how can i even do that?

"I'm s-sorry, babe." she said before turning her back on me.

I immediately hugged her from her back.

"N-no, please..." nag-unahang lumabas ang luha ko.

"Please... please, Ryejin. Ngayon p-pa ba? Ang dami na nating n-napagdaanan. Babe, p-please." pagmamakaawa ko pa.

Mas lalong lumakas ang paghikbi at pag-iyak nito. Patuloy naman sa pagtulo ang luha ko.

"I-I... cheated on you." it was like a bomb.

I froze. I can't move. She did what?

EDITED.