STAY WITH ME

Chapter 24

Present>>>>>

Nag-angat siya ng mukha at nagtama ang mga mata nila ni Dean. His was of confusion and anguish.

"Hinanap kita." he said with a strange, faraway indiffeerence in his voice.
"Saan ka nagpunta? Bakit ka tumakbo.?"

"Natakot ako sa damdamin ko sayo. At the same time, alam kong ikaw ang dahilan kung bakit dinaluhan ni Sharon ang party na iyon."

He shook her head with exasperation.
"Natatandaan kong nagtungo ako sa bar, humingi ng isang bote ng scotch at pagkatapos ay kumuha ako ng isang cottage at doon nagpatuloy uminom mag-isa. Jema, i swear i spent the night alone. Ni hindi ko natatandaan amg kapatid mo. I never met her."

"You were too drunk to remember Dean. Hindi magsisinungaling si Sharon nang sabihin niyang magkasama kayong dalawa sa buong magdamag. She was so guilty and thankful i came home safely. I learned everything about you from her. Kung saan ka nagtatrabaho, kung saan kayo nakatira-----"

"Sinabi ba niya mismo ang pangalan ko.?" he shook his head wearily. Ilang beses na nilang binalikan ang usapang iyon.

"She did. Kasama ang pangakong magkikita kayong muli makalipas ang dalawang linggo dahil aalis ka papuntang Japan. Pero hindi ka tumupad sa pangako. Buong term ni RJ ay nakikita ko ang walang sawang paghihintay ni Sharon sa pagdating mo. Pinaniwalaan niya nang sabihin mo sa kanyang Mahal mo siya."

Dean groaned in anguish.
"That's why you hated me. Nagpakasal ka sakin upang makapaghiganti."

"Four years ago i would have said " YES" to that. Now, these past weeks, hindi na pumasok sa isip ko ang bagay na iyon. Mas natatakot akong matuklasan mo ang kasinungalingang anak ko si RJ. At nang sabihin mong mahal mo ako at na isa sa dahilan ng pag-ibig mo ay ang katapatan ko." humugot siya ng hininga.
"Mas gusto ko na lang na maglaho kaysa kasuklaman mo ako."

"Pinilit ka ba ni papa na magtapat ngayon.?"

"Iminungkahi niyang walang makabubuti kundi ang malaman mo." pag-amin niya.

"Bakit hindi mo na lang hinayaang magpatuloy akong maniwalang ikaw ang ina ni RJ? I would never know."

She bit her lip.
"You would. Kung...kung hihilingin mong higit pa sa yakap at halik ang...ang mamagitan sa ating dalawa. Kung hihilingin mong maging tunay akong asawa, malalaman mong...hindi ako ang nagsilang kay RJ."

Dean started at her unbelievingly. Bahagyang ipinilig ang ulo na tila ba hindi nito naintindihan ang sinabi niya. Humakbang ito palapit sa kanya. Hinawakan nito ang mukha niya at itinaas. His gaze helds hers with burning intensity.
"Are you telling me that.." napaungol  ito nang mabasa ang kasagutan sa mukha niya. With a convulsive movement he drew her against his chest, burying his face in her hair.

She sobbed in his chest, wishing he would hold her like this forever.

"Oh god Jema, my virgin little wife.!"

"Forgive me Dean." she murmured.
"I love you so much."

Bahagya siyang inilayo nito.
"Dahil ba kay RJ kaya madali para sayong sabihin iyan.? he demanded.
"Natatakot kang mawala siya sayo."

"Kung...hindi ko ako mapapatawad...kung ilalayo ninyo sakin si RJ. H-hindi ko siya kayang ipaglaban at wala akong magagawa. Pero sana'y malalaya ko siyang madadalaw. Still, that doesn't change my feelings for you.I love you. Please believe that. Ang maisip ang tungkol sa inyo ni Sharon ay nagdudulot sakin ng matinding sakit---"

"Sharon again."  he cut her off in frustration.
"Mananatili siyang nasa pagitan nating dalawa Jema. The blankness of that night haunts me. Hindi ko alam kung paniniwalaan mo ako, but i have never taken a woman who didn't know the score." pinakawalan siya nito at humakbang patungo sa bintana. Blangko itong nakatanaw sa labas.
    Nakakabingi ang katahimikang lumipas.

"Jema."
May kakaiba sa tono nito nang tawagin siya. Nang mag-angat siya ng mga mata rito'y nakatitig ito sa kanya. There was a sudden strangeness in his eyes.
"It's stupid to ask this. Hindi ako makapaniwalang hindi ko alam kung saan nakatira ang pamilya ng sarili kong asawa. But we never had the chance to discuss anything about us. Pero saan kayo nakatira.?"

She frowned at him.
"Sa Laguna."

"At nabanggit mo bang makikipagkita ako sa kapatid mo makalipas ang dalawang linggo dahil...dahil aalis ako papuntang Japan.?"

"Dean, bakit kailangang ulit-ulitin ko----"

Sa dalawang hakbang ay nasa harap na niya ito. Hinawakan siya sa magkabilang balikat. There was a high in his eyes that wasn't there before.
"Jema, i never left for Japan that year. Or for any country for the last six years. Maliban sa bahrain. You can check my passport."

"It doesn't matter. You only made that alibi. You never meant to see my sister again Dean. There's no use to bring back the pain----"

Again, he cut her off.
"Jema, it was Raphael who left for Japan the next evening. Sampung araw siya roon kasama ng papa para sa on the job training niya. Ang kapatid ko ang kasama ng kapatid mo nang gabing iyon.!"

"Malinaw na binigkas ni Sharon ang pangalan mo na " Rolf" Dean."
She declared sadly.