Stay awake, Agatha (PUBLISHED UNDER PSICOM)

31 : The road to you

31.

The road to you

Agatha

 

“Hay salamat, na-solo narin kita.” Kahit nagmamaneho ay bahagyang sumulyap sa akin si Cooper at ngumiti, “Andaming nagmamahal sayo, ang hirap sumingit.” Aniya pa.

Binuksan ko ang bintana ng kotse at dinama ang malamig na hanging tumatangay sa buhok ko. Hindi ko napigiling mapangiti, ang sarap sa pakiramdam.

“Are you feeling okay?” Tanong niya kaya lumingon ako sa kanya at kinunan siya ng litrato gamit ang Polaroid ko.

Makalipas ang ilang sandali ay tuluyang rumehistro ang mukha niya sa piraso ng papel na hawak ko at lalo pa akong napangiti. He’s so cute.

“Pinagnanasahan mo na naman ako.” Aniya.

“Nope. More like pinagt-tripan.” Biro ko.

“Seriously babe, you feeling okay?” Tanong niya ulit na para bang nag-aalala kaya taas-noo akong nag-okay sign sa kanya.

Muli akong lumingon sa paligid at nakita ko ang mga karatulang nagsasabing nandito na kami sa lungsod ng Crimson Lake.

Mom and Dad said na peaceful ang lugar nato kasi mababait ang mga nakatira dito at napapalibutan pa ito ng kagabutan. It’s a small beautiful city actually.

For our first stop over, Cooper and I went to Crimson Lake’s Cathedral. Nakakamangha ang laki nito at kahit halatang napakaluma na ay halos wala parin itong sira. It was maintained beautifully.

I prayed hard.

I prayed over and over again.

But unlike all the other times I talked to him, this time I didn’t pray for myself. I prayed for my family and friends. I want them to be okay in case the inevitable happens.  I want them to be okay after I die. As for myself, I no longer want anything because God already gave me billions of blessings. Actually, everyone in this world are given billions of blessing, we just fail to notice them because we only focus on the things we want and long for.

All I want right now is to thank God for the life and blessings he gave me. Indeed life isn’t easy, in fact life can be cruel and shitty, but hey, without this life, I’m nothing.

 Just like what Kuya Leo said,

Sometimes blessings disguise as bullshit.

------

“Easy there crazy.” Mahinang sambit ni Cooper habang inaalalayan niya akong sumakay sa loob ng kotse. Unti-unti na naman akong nakakaramdam ng hilo at hirap sa paggalaw pero mabuti nalang at nandito siya.

“So where are we heading next?” Tanong ni Cooper nang makaupo siya sa driver’s seat.

Tiningnan ko ng maigi ang mukha ni Cooper at hindi ko napigilang mag-alala nang makita ko ang pamumutla ng mukha niya. Teka sandali? Kumain na ba siya?

“Hey, kumain ka ba bago tayo umalis ng bahay?” Tanong ko pero ngumiti lamang siya at umuiling.