Why Mendes? Why? - Shawn Mendes [BİTTİ]

6.4

1.5 Ay Sonra

Ağlayarak Selena'ya sarıldım.

"Selena ne yapacağım ben şimdi?"

Selena nazikçe sırtımı okşadı.

"Camila sakin ol lütfen daha emin bile değiliz."

Burnumu çekip başımı aşağı yukarı salladım.

Selena haklıydı.

"Haklısın."

Hızla odadan içeri giren Demi elindeki poşeti bana uzattı.

"Hepsi başka marka. Hepsini yap."

Başımı sallayarak göz yaşlarımı sildim.

"Tamam."

Hızlıca banyoya girip gebelik testlerinin kutularını açtım. 

Biraz önce 1 tane yapmıştım ve sonuç pozitif çıkmıştı.

Testleri yapıp banyonun kapısını açtım.  Demi ve Selena banyoya girdiler.

"Biraz beklememiz gerek."

İkiside başını salladı.

"Korunmamış mıydınız?"

Demi'nin sorusu ile alnımı ovuşturdum.

"Hatırlamıyorum. O kadar ayık değildik. Lanet olsun ki hatırlamıyorum."

Demi elini omzuma koydu.

"Tamam sakin ol. İlla ki bir çıkış yolu buluruz."

Başımı iki yana sallayarak ağlamaya devam ettim.

"Hayır Demi. Ben anne falan olamam. Daha okulum var. Hem Shawn. O da istemez belki de. İkimiz de çok genciz."

Demi bana baktı. 

"Şu an çok telaşlısın Camila. Doğru kararlar alamazsın."

Selena kolundaki saate baktı.

"Süre doldu. Sonuçlar belli olmuştur."

Telaşla eğilip lavabonun üzerine koyduğum gebelik testlerine eğildim.

Hepsi pozitifti.

"Hepsi pozitif. Kahretsin ne yapacağım ben şimdi?"

Ben hıçkırarak ağlarken Demi ve Selena bana sarıldılar.

"Sakin ol Camila."

Selena saçlarımı okşuyordu.

"Bu bebekten kurtulmam gerek. Hemen. Ben anne falan olamam. Shawn da baba olamaz. Bu bebeği aldırmam lazım."

"Camila şu an buna karar veremezsin."

Selena kolumu tuttu.

"Hayır anne falan olamam ben."

Hızla banyodan çıkıp çantamı aldım.

Odadan çıkarken Demi koluma yapıştı.

"Nereye gidiyorsun Camila?"

Kolumu Demi'nin elinden kurtarıp merdivenlere yöneldim.

"Hastaneye."

Selena hızla arkamdan geliyordu.

"Camila şu an doğru karar alabilecek durumda değilsin. Sakin ol."

Ayakkabılarımı ayağıma geçirip sokağa çıktım. 

Ben koşarak ana caddeye çıkarken Demi ve Selena da peşimdeydi.

Hızla caddenin karşısında gördüğüm taksiye koştum.

Taksiye binip en yakın hastaneye sürmesini söylerken hâlâ ağlıyordum.

Ne yapacağımı bilmiyordum.

Daha çok gençtim. Bir çocuğun sorumluluğunu alamazdım.

Taksi bir hastanenin önünde durduğunda  parayı ödeyip taksiden indim.

Koşarak hastaneye girdiğimde birkaç göz bana dönmüştü.

Umursamadan oradaki hemşirelerden birinin kolunu tuttum.

"Acilen kadın doğum uzmanıyla görüşmem gerek."

Hemşire bana tuhaf tuhaf baktığında yanımda duran tahminen 30'lu yaşlarının başında olan sarı saçlı bir kadın bana döndü.

"Ben kadın doğum uzmanıyım. İsterseniz odama geçelim."

Başımı sallayarak önümde yürüyen kadını takip ederek bir odaya girdim.

"Evet tatlım sorun nedir?"

"Ben sanırım hamileyim."

"Sanırım dediğine göre sadece eczaneden gebelik testi alıp yaptın."

Başımı aşağı yukarı salladım.

"Peki tahminen me kadarlıktır sence? Tahmin edebiliyor musun?"

"1.5 aylık sanırım."

"Eğer öyleyse ultrasonda görebiliriz. Şöyle geç lütfen."

Beni bir sedyeye yönlendirdi.

Göbeğimi açtığımda bir jel sıkıp ultrason probunu karnımda gezdirmeye başladı.

"Hamile miyim?"

"Bir saniye tatlım."

Endişeyle ultrason makinasının ekranına bakan kadına baktım.

"Evet tatlım hamilesin."

Tekrar ağlamaya başladığımda kadın göbeğime döktüğü jeli bir peçete ile sildi.

"Neden ağlıyorsun tatlım?"

"Ben anne olamam."

Kadın ayağa kalkıp yanıma geldi ve elimi tuttu.

"Neden olmasın?"

"Ben daha üniversite okuyacağım. Hem Shawn da bir bebeğin sorumluluğunu alabilir mi bilmiyorum."

Kadın sedyenin kenarına oturup elimi tuttu.

"Bana kendimi hatırlattın biliyor musun?"

Burnumu çektim.

"Kendinizi mi?"

Gülümseyerek başını salladı.

"Ben de üniversiteye geçeceğim zaman hamile kalmıştım. Regl dönemim gecikmişti test yaptım sonuç pozitif çıktı. Aklımı kaçırmak üzereydim. Ne yapacağımı kime gideceğimi bilmiyordum.

Bebeği aldırmak istedim. Ama o an hemen gidemedim doktora. İyi ki de gidememişim. Oturup sakin kafayla düşündüm. Gerçekten bir çocuğun sorumluluğunu alıp alamayacağımı. Sonra bunu çocuğun babasına anlattım. İlk başta o da ne yapacağını bilemedi.

İkimiz de çok gençtik. Sonra çocuğu doğurmam gerektiğine karar verdik ve oğlumuz  Sebastian şu an 13 yaşında. Hatta şu an ikinci çocuğa hamileyim."

Elini hafifçe şişkinleşmiş karnına götürüp okşadı.

"Seni anlıyorum. Korkuyorsun ama eğer gerçekten istersen bir çocuğun sorumluluğunu alabilirsin. Ben Sebastian'a hamileyken üniversite okudum. Kocam da öyle."

Derin bir nefes aldım.

"Ne yapacağımı bilmiyorum."

İçten bir şekilde gülümsedi.

"Tek yapman gereken sakin olduğun bir zamanda bunu detaylıca düşünmek."

Başımı aşağı yukarı salladım ve sedyeden kalktım.

"Düşüneceğim."

Offf bu ne kaoss

Sizce Camila ne yapmalı?

Sonraki bölümde görüşürüzzzz