ultimo colore

4.BÖLÜM: Yeşil

Sevgili Günlük,

Hastaneden çıktıktan sonra Fern bir alışveriş merkezine gittik. Bowlingte bilerek bana yenildi. Hastalığımı öğrendikten sonra kaybettiğim her bir anının yerini daha güzel anılarla doldurmak için yemin etti. Geçmiş ve gelecek anılarıma yer kalmayacağını, öleceğimi, bilmeyerek.

Onu hakedecek ne yaptığımı bilmiyorum. Üstünde çok düşünmemeye çalışıyorum ama bana her bakışında, elimi her bir tutuşunda sevgisini hissetmek beni çok zorluyor. Gözlerime baktığı her bir dakika daha da parlayan gözleri gülümsememe neden oluyor. Birbirimizi seviyoruz. Ama kader bizi sevmiyor.

Eve döndüğümde dakikalarca çaldım kapıyı. Annemi arayıp nerede olduğunu sorduğumda teyzemlere gittiğini, sabah zaten bunu konuştuğumuzu söyledi. O an hatırlamış gibi yaptım, ama aslında hatırlamıyordum. Sabaha dair hatıralarında kocaman bir karanlık vardı sanki. Ömrümü resmettiğim rengarenk tuvalimde lekeler oluşuyordu. Ve benim yapabileceğim hiçbir şey yoktu. En çokta çaresizlik koyuyordu insana. Yavaş yavaş eriyeceğini bilmek, lakin hiçbir şey yapamamak.

Odama geçip en rahat pijamalarımı geçirdim üzerime. Favori şarkıcımın en sevdiğim şarklılarını açıp saatlerce dans ettim. Mikrofon olarak kullandığım deodorant kutum, renkli ışıkları temsilen açığım telefon flaşımla kendime biraz zaman ayırdım. Yoruldum. Dinlendim. Ve tekrar dans ettim. En son kendimi yatağa atıp yorgunluktan uyuya kaldığım sırada ise yalnızca düşündüm. Arkadaşlarımı, ailemi, onlarla daha çok vakit geçirmem gerektiğini düşündüm. İlk defa zihnimi meşgul eden düşüncelerin hastalığımla ilgili olmasına izin vermedim.