ultimo colore

5.BÖLÜM: Mavi

Ailemle yaklaşık bir hafta önce kısa vadeli bir tatile çıktık. Uzun ısrarlarımız sonucu ailelerimize Balık'ı getirmeye ikna ettik. Her şey bir süre için de olsa normal gözüktü gözüme. Ailemle vakit geçiriyor, geziyor, gülüyordum. Bana karşı olan tüm o acı dolu bakışlarını bile gözardı edebilmiştim.

Taki denize girmek istediğime karar verene kadar. Annemin uyarılarını dinlemeyip derinlerine ilerlediğim tuzlu su gözlerimi kamaştırıyordu. Masmavi saçlarıma uyum sağlayan parlak deniz, çok güzeldi. Zihnim durgunlaştı. Yüzeyde durmak için haraketlendirdiğim ayaklarım, yavaşlamaya başladı. Gözlerimi suya karışan mavi tutamlardan çekemiyordum. Görüşüm karardı. Boğazıma su kaçıyordu. Yüzmeye çalıştım. Yüzeye çıkmak için çırpındım. Kollarıma ve bacaklarıma "yüz" emri veremiyordum. Sahi. Yüzme biliyor muydum?

Alışık olduğum beyaz tavana açtım gözlerimi. burnuma gelen hafif naftalin kokusu genzimi yaktı. Hassas mıydım ki bu kadar? Bir metre ötemdeki koltukta oturup aralarında bir şeyler konuşan annem ve teyzeme çevirdim bakışlarımı. Uyandığımı fark eden annem hızla yanıma gelip elimi tuttu. Saçlarımı okşayıp yumuşak bir ifadeyle gözlerime baktı.

Sıkıcı geçen birkaç saatin ardından hastaneden çıktık. Biraz rahatlamak için çıktığımız tatilin bizi stresten strese soktuğunu anladığımızda geri dönmeye karar verdik. Geç verilmiş, doğru bir karardı.

Yol boyu araba camından yansıyan suratımı inceledim. Bazı kusurlar dışarıdan anlaşılamazdı değil mi? Yalan. Yorgun göz altlarım, solgun yanaklarımla ölü gibiydim. Bazı hastalıklar fiziksel zarar vermezdi. Lakin hastalıkların sizde bıraktığı etki, kendinize zarar vermenize sebep olabilirdi.

Şişen göz altlarım ölümü hatırlatır mıydı?