° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~1~

Η μαμά μου κρατούσε την λίστα μου στο χέρι και γυρνούσε πανικόβλητη γύρω γύρω κάνοντας έναν τελευταίο έλεγχο. Δεν με άφηνε σε ησυχία με τις ερωτήσεις της! " Την αγαπημένη σου μπλούζα την πήρες; Το πορτοφόλι σου; Νομίζω πως ξέχασες να πάρεις οδοντόκρεμα!" ήταν μερικές από τις ενοχλητικές ερωτήσεις που μου έκανε συνεχώς κοιτώντας σε καναπέδες και τραπέζια λες και ότι και να είχα ξεχάσει θα κρυβόταν εκεί. " Μαμά, χαλάρωσε! Δεν πάω και στον πόλεμο. Το Κουκάκι δεν είναι πολύ μακριά από εδω! Είναι μόνο 15 λεπτάκια με το αυτοκίνητο! " της είπα ενώ προσπαθούσα να μην γελάσω με το πανικόβλητο ύφος που είχαν τα μελιά μάτια της. Εκείνη πήρε το γνωστό ύφος του παντογνώστη και έφτιαξε τα ξανθά ίσια μαλλιά της, ένδειξη ότι η επόμενη της κουβέντα ήταν πολύ σημαντική. "Ναι, αλλά έτσι ξεκινάνε αυτά τα πράγματα. Πρώτα μετακομίζεις αλλού, μετά επισκέπτεσαι τους δικούς σου όλο και λιγότερο και τέλος η οικογένεια αποξενώνεται εντελώς!" ολοκλήρωσε τονίζοντας την τελευταία λέξη. Δεν άντεξα άλλο και άρχισα να γελάω. Ακόμα και θυμωμένη η μαμά μου ήταν τόσο όμορφη. Της μοιάζω πολύ. Εξωτερικά τουλάχιστον. Γιατί όσο αναφορά τον χαρακτήρα μου, είμαι ίδια ο μπαμπάς μου: ήρεμη, αισιόδοξη, ευγενική και απ'όσα μου έχουν πει  αστεία. Άκουσα τον ήχο του κουδουνιού και πετάχτηκα. " Η αδερφή σου θα είναι. Αυτό το κορίτσι, μια φορά στην ώρα του..." είπε η μαμά και έτρεξα να ανοίξω στην Δανάη, την μεγάλη μου αδερφή. Το είχα ξεχάσει εντελώς ότι θα έρθει. Θα ερχόταν και ο μπαμπάς μας αλλά τον έπιασε η μέση του και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Έτσι πήγα στον πάνω όροφο, στο σπίτι των γονιών μου, και τον χαιρέτησα εκεί. Η Δανάη ήταν το ανάποδο από εμένα. Εξωτερικά έμοιαζε στον μπαμπά : κάστανα ίσια μαλλιά και γαλάζια μάτια, αλλά εσωτερικά ήταν ίδια η μαμά: αυταρχική, έξυπνη, πονηρή και ετοιμόλογη. Μόνο δύο χαρακτηριστικά έχουμε "ανταλλάξει". Εκείνη έχει πάρει την έφεση στα μαθηματικά από τον μπαμπά και εγώ την λατρεία για το διάβασμα βιβλίων από την μαμά. " Λοιπόν, είσαι έτοιμη; Πως αισθάνεσαι;" με ρώτησε η Δανάη μόλις με είδε μιας και δεν είχε πάρει τόσο κατάκαρδα τον αποχωρισμό όπως η μαμά. " Πολύ όμορφα." της απάντησα και της χαμογέλασα. " Ναι...φύγε και εσύ όπως έκανε η έξυπνη η αδερφή σου!" παραπονέθηκε ναζιάρικα η μαμά και εμείς την αγκαλιάσαμε. "Θα έπρεπε να χαίρεσαι για εκείνη." της είπε μετά η Δανάη. "Η Θάλεια κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή της και πρέπει να την στηρίξουμε" συνέχισε και μου έκλεισε το μάτι. Πάντα με το έβγαζε από την δύσκολη θέση να παραπονεθώ για κάτι. Η μαμά δεν απάντησε τίποτα. " Λοιπόν, αφού είσαι έτοιμη πάμε να σε βοηθήσουμε να τα φορτώσεις;" ρώτησε η Δανάη και αρχίσαμε να βάζουμε τα πράγματα μου στο αυτοκίνητο. "Να προσέχεις κορίτσι μου! Να τα έχεις καλά με την διαχειρίστρια! Και μην δίνεις αφορμή να σε κουτσομπολεύουν! Επίσης...-" πήγε να συνεχίσει η μαμά μου σκυμμένη στο παράθυρο καθώς έβαζα μπροστά την μηχανή του αυτοκινήτου. "...να μην παίρνω καραμέλες από ξένους;" την ειρωνεύτηκα εγώ και αρχίσαμε να γελάμε. Το αυτοκίνητο άρχισε να προχωράει και έβλεπα τις φιγούρες της μαμάς μου και της Δανάης να χάνονται. Αχ... καινούργιο ξεκίνημα, καινούργια ζωή! Αισθάνθηκα υπέροχα που άφηνα πίσω μου το παρελθόν και άρχιζα από την αρχή. Είχα καλό προαίσθημα για όλο αυτό! Έβαλα το  ραδιόφωνο στο τέρμα και χάθηκα στη μουσική...