° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~15~

Ήταν μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ζωής μου! Ο Ορφέας με κοιτούσε με έναν τρόπο...τόσο στεναχωρημένος... Καλύτερα να μου είχε θυμώσει, χίλιες φορές. Όχι όμως να βλέπω αυτά τα πανέμορφα μάτια χωρίς την ζωηράδα τους. Και ο Στέφανος βέβαια, δεν φαινόταν και πολύ χαρούμενος που τους συναντήσαμε. Σκέφτηκα ότι ίσως ο Ορφέας του είχε μιλήσει για εμένα, και τώρα δεν ήξερε πώς να τα δικαιολογήσει.  " Γεια παιδιά..." μίλησε πρώτος τελικά ο Στέφανος. "Γεια." απάντησε ο Ορφέας χωρίς να μας κοιτάει. Η Ελένη δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε και συνέχισε τις ερωτήσεις της. " Θέλετε να κάτσετε μαζί μας;" ρώτησε και όλοι κοιτάξαμε από διαφορετικές κατευθύνσεις. " Εμείς μόλις φεύγαμε γιατί δεν αισθάνομαι και πολύ καλά..." είπα, αλλά η φωνή μου βγήκε βραχνή. " Τι έχεις;" με ρώτησε ο Ορφέας και για λίγο σταμάτησε να έχει το απογοητευμένο ύφος που είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπο του. Αισθάνθηκα ακόμα χειρότερα! Μα νοιάζεται τόσο για μένα; σκέφτηκα και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. " Απλώς ζαλίζεται." απάντησε ο Στέφανος αντί για εμένα και ο Ορφέας κούνησε ελαφρώς καταφατικά το κεφάλι του, δείχνοντας ότι κατάλαβε. "Α,... Καλά τότε. Περαστικά σου Θάλεια." είπε η Ελένη που τότε κατάλαβε ότι η ατμόσφαιρα ήταν κάπως περίεργη. Μουρμούρισα ένα ευχαριστώ, και φύγαμε. Στην διαδρομή για το σπίτι μου δεν είπαμε κουβέντα. Ούτε ο Στέφανος έβαλε ραδιόφωνο. Μερικές φορές πήγαινε κάτι να μου πει, αλλά το μετάνιωνε...  "Κρίμα που δεν καταφέραμε να τα πούμε όπως θα θέλαμε" μου είπε όταν είχαμε φτάσει στο κατώφλι του σπιτιού μου. " Θες να κανονίσουμε να συναντηθούμε μια άλλη μέρα;" με ρώτησε, αλλά εγώ του απάντησα ένα αόριστο " θα δούμε" και ετοιμάστηκα να κλείσω την πόρτα, όταν έκανε κίνηση να με φιλήσει. Έτσι, για να τον προλάβω, του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, τον καληνύχτησα, και μπήκα μέσα. Φόρεσα τις πιτζάμες μου και είχα την αίσθηση επιτέλους, ότι είμαι ασφαλής, χωρίς να φοβάμαι ποιον θα αντικρίσω το επόμενο λεπτό ή αν θα πρέπει να απολογηθώ για κάτι. Γύρω στις 11:30, ενώ είχα ξαπλώσει, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άνοιξα να δω κάποιο βίντεο στο κινητό μου, και είχα ένα μύνημα. Από τον Ορφέα! Μου είχε στείλει 'κοιμάσαι;'. Του απάντησα 'Όχι, δε νυστάζω.' και περίμενα πως και πώς την απάντηση. ' Ούτε εγώ.' μου έστειλε και δεν ήξερα πως να συνεχίσω την συζήτηση. Δεν ήθελα με τίποτα να αναφέρω την σημερινή συνάντηση. Ήθελα να κάνουμε σαν να μην συνέβη ποτέ. 'Πως και μου έστειλες μύνημα;' έγραψα τελικά, και δεν άργησε να μου απαντήσει. ' Σε σκεφτόμουν...' μου έστειλε και άρχισα να γελάω. Πως ήταν δυνατόν να πιστέψω ότι μια Ελένη, θα άλλαζε την σχέση που είχαμε αναπτύξει; Μπορεί να τον ήξερα λίγο, όμως από την πρώτη στιγμή που τον είδα αισθάνθηκα πολύ οικία δίπλα του. Σαν να τον ήξερα χρόνια. Σκέφτηκα να του απαντήσω 'και εγώ' αλλά πριν προλάβω να απαντήσω, μου έστειλε 'θες τελικά να βγούμε;'. Του έγραψα 'Ναι. Αν θες, μπορώ να περάσω αύριο από το βιβλιοπωλείο και να συζητήσουμε το που και πότε'. Μετά από λίγο μου έστειλε ' οκ, καληνύχτα 🌜' και τον καληνύχτησα και εγώ. Ξαφνικά, αισθάνθηκα σαν έφηβη, χωρίς έγνοιες και η καρδιά μου χόρευε σε γρήγορους ρυθμούς! Αν αυτό είναι ο έρωτας, τότε θέλω να μείνω για πάντα ερωτευμένη μαζί του!