° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~2~

Μπήκε το αγαπημένο μου τραγούδι. Εκεί ήταν η στιγμή που ξέχασα όλες μου τις έγνοιες και απλώς τραγουδούσα. Ξαφνικά μπήκα σε έναν δρόμο πολύ όμορφο. Ήταν γεμάτος με δέντρα και μικρούς κήπους! Συμβουλευτικά την φωτογραφία της διαδρομής που είχα στο κινητό μου για να σιγουρευτώ ότι πηγαίνω προς την σωστή κατεύθυνση. Άνοιξα το κινητό μου και ενώ πήγαινα να ανοίξω την συλλογή έκλεισε αμέσως! Όχι ρε φίλε! Σκέφτηκα και άρχισα να πατάω μανιωδώς το κουμπί για να ανοίξει παρόλο που ήξερα πολύ καλά τι είχε συμβεί στο κινητό μου: είχα μείνει από μπαταρία! Πέρασε από το μυαλό μου σαν ταινία μικρού μήκους η στιγμή που σκέφτηκα να φορτίσω το κινητό μου σε λίγο, και τελικά δεν το φόρτησα ποτέ! Τι θα κάνω τώρα; Χωρίς το κινητό μου δεν μπορώ ούτε να δω την φωτογραφία της τοποθεσίας ούτε να πάρω τηλέφωνο! Συλλογίστικα και άρχισα να αισθάνομαι τον πανικό να με κυριεύει. Είχα χαθεί! Είχα χαθεί εντελώς. Έκλεισα το ραδιόφωνο και άρχισα να κάνω κύκλους λες και θα εμφανιζόταν ο δρόμος προς το Κουκάκι με κάποιον μαγικό τρόπο μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων που με περιτριγύριζαν. Κάποια στιγμή αποφάσισα να σταματήσω κάπου και να σκεφτώ λογικά, κάτι που δεν έκανα συχνά... Έπρεπε να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Λοιπόν: δεν είχα κινητό, δεν ήξερα προς τα πού να πάω και δεν μπορούσα να ενημερώσω κανέναν! "Συγνώμη, είσαι καλά;" διέκοψε τις σκέψεις μου μια αντρική φωνή. Γύρισα να κοιτάξω και αντίκρισα έναν όμορφο νεαρό με κάστανα κοντά μαλλιά και καστανά μάτια. Μα πως δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα; "Ε... όχι... δηλαδή ναι, αλλά... άκου! Ευτυχώς που σε πετυχαίνω γιατί ειλικρινά δεν ήξερα τι να κάνω! Ξέρεις προς τα πού είναι το Κουκάκι;" είπε με μια ανάσα και μάλλον ήταν τόσο αστείος ο τρόπος που μίλησα γιατί ο νεαρός άρχισε να γελάει. Γέλασα και εγώ, κάπως αμήχανα. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε. "Φυσικά" είπε και επιτέλους ανακουφίστικα! "Αν ήξερα ότι η λέξη φυσικά θα σε έκανε τόσο χαρούμενη θα την έλεγα από πριν." συνέχισε εκείνος και εγώ χαμογέλασα αμήχανα. "Λοιπόν, από εδώ που είσαι τώρα θα το πάρεις όλο ευθεία και όταν θα φτάσεις έξω από ένα ζαχαροπλαστείο που λέγεται... "Chocolate" θα κάνεις αριστερά. Μετά θα συνεχίσεις ευθεία και εκεί πια θα έχεις φτάσει στο Κουκάκι. Από εκεί δε μπορεί θα βρεις την οδό που θέλεις." μου είπε αργά και καθαρά και εγώ προσπάθησα να τα αποστηθίσω. Δεν φημίζομαι για την μνήμη μου αλλά μια τόσο εύκολη πληροφορία θα την θυμόμουν. " Α! Τόσο κοντά είναι; Τέλεια! Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω!" του απάντησα καθώς ετοιμαζόμουν για να φύγω. "Μην το συζητάς, σιγά το πράγμα." είπε ανέμελα. Τον χαιρέτησα και ακολουθούμενη τις οδηγίες του έφτασα σε χρόνο ρεκόρ. Μετά μου ήταν παιχνιδάκι να βρω την πολυκατοικία που θα εμένα. Ήταν σχετικά μικρή με 4 ορόφους. Εγώ θα εμένα στην γκαρσονιέρα στον 4ο όροφο. Είχε και αυτό, όπως και τα περισσότερα σπίτια εδώ γύρω, υπέροχο κήπο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να βγάζω τα πράγματα μου από το πορτμπαγκάζ...