° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~17~

Όλα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ μας! Ήταν σαν το περιστατικό με τον Στέφανο να ήταν απλώς ένας εφιάλτης και να μην έγινε ποτέ στ' αλήθεια. Εκείνη την μέρα είχα πάρει ρεπό από την δουλειά μου και θα πήγαινα στο βιβλιοπωλείο για να πάρουμε μαζί έναν καφέ. Εγώ βέβαια θα έπαιρνα έναν με έξτρα γάλα. Όταν πρόκειται για καφέ, θέλω να έχει αρκετό γάλα. Φόρεσα μια πράσινη μπλούζα, μια τζιν φούστα με λεπτό καλσόν, τα αγαπημένα μου καφέ μποτάκια και από πάνω μια μακριά άσπρη ζακέτα. Ότι είχε μπει ο Νοέμβρης και το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό. Τα μαλλιά μου τα άφησα κάτω και βάφτηκα ελαφριά. Έφυγα μες την τρελή χαρά! Είχα καλό προαίσθημα για την σημερινή μέρα. Παρόλαυτα, φτάνοντας στο βιβλιοπωλείο, το καλό προαίσθημα που είχα αρχίσει να με εγκαταλείπει καθώς αντίκριζα το πρόσωπο του Στέφανου να μου χαμογελά. " Καλώς την! Έλα, θα μας κάνει παρέα και ο Στέφανος. Δεν είχε δουλειά σήμερα." είπα χαρούμενα ο Ορφέας και χαμογέλασα ελαφριά. Αισθανόμουν πολύ άβολα να είμαι κοντά του μιας και είχε κάνει κίνηση να με φιλήσει...  "Λοιπόν, εγώ πάω να φέρω καφεδάκια και έρχομαι. Στέφανε για σένα ξέρω, εσύ Θάλεια τι θες;"
"Εμ...νομίζω θα πάρω έναν καφέ latte." άκουσα τον εαυτό μου να λέει και ο Ορφέας με κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια του. " Εσύ καφέ; Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε! Εύχομαι να μην είναι ο δικός μας εδώ δίπλα..." είπε και εγώ γέλασα ειρωνικά. " Χα,χα γελάσαμε! Ε, μην νομίζεις πως παίρνω όλο τσάι. Πίνω και κανά καφέ που και που.". Ο Ορφέας έφυγε και έμεινα μόνη μου με τον Στέφανο. "Εμ, πως είσαι;" με ρώτησε μετά από λίγο. " Μια χαρά! Εσύ;" είπα δήθεν αδιάφορα. "Καλά..." απάντησε και μείναμε να κοιταζομαστε. " Πολύ δεν αργεί ο Ορφέας; Πάω να δω τι κάνει..." δεν άντεξα άλλο και πετάχτηκα σαν ελατήριο προς τα έξω. Κατευθύνθηκα βιαστικά προς την καφετέρια. Ήταν πάρα πολύ άβολη η κατάσταση για να μείνω. Και αν με ρωτούσε κάτι σχετικό με το ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου; σκέφτηκα και έδιωξα γρήγορα αυτήν την περίπτωση από το μυαλό μου. Όταν έφτασα όμως στην καφετέρια, αυτό που είδα με έκανε να μετανιώσω που ήρθα. Είδα από το παράθυρο τον Ορφέα αγκαζέ με την Ελένη και αυτή να τον χαϊδεύει! Εξοργισμένη, έφυγα από εκεί πριν με δουν. Σε ευχαριστώ και μπούρδες...σκέφτηκα. Καλά μου τα έλεγε η μαμά μου : οι άντρες είναι γουρούνια! Λίγο πριν μπω στο βιβλιοπωλείο, προσπάθησα να ηρεμήσω για να μην καταλάβει κάτι ο Στέφανος. " Όλα καλά;" με ρώτησε με το που μπήκα. "Ναι. Μου είπε δεν θα αργήσει...". Δεν πρόλαβα να κάτσω γιατί ο Στέφανος σηκώθηκε και με έπιασε από το χέρι. "Ήθελα να μιλήσουμε για τότε...που είχαμε πάει στην καφετέρια." μου είπε. Ωχ,...πως το ήξερα η άτιμη... Έπρεπε να έχω βάλει στοίχημα. σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα. " Θέλω να σου πω κάτι, που το έχω βάρος εδώ και πολύ καιρό... Νομίζω έχεις καταλάβει τι εννοώ." συνέχισε, αλλά εγώ παρέμεινα βουβή. " Δεν είμαι σίγουρος τι αισθάνομαι, αλλά θέλω να δοκιμάσω...". Και πριν προλάβω να του πω πως δεν αισθάνομαι το ίδιο, με φίλησε! Τον έσπρωξα σιγά προς τα πίσω. " Τι έκανες;" αναρωτήθηκα φωναχτά πιάνοντας το κάτω μέρος των χειλιών μου. Ξαφνικά ο Στέφανος, έστρεψε το βλέμμα του από εμένα σε κάτι που υπήρχε από πίσω μου. Εκείνη ήταν η στιγμή που ευχήθηκα να μπορούσε να ανοίξει η γη να με καταπιεί....