° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~9~

" Βρήκες τίποτα όσον αφορά αυτό που σου είχα πει πριν κάτι μέρες;" τον ρώτησα ενώ καθόμουν σε ένα σκαμπό δίπλα στο γραφείο του πίνοντας το τσάι μου. Όταν μου ζήτησε να έρθω να πιούμε καφέ στο βιβλιοπωλείο του δεν το περίμενα! Πετούσα στον έβδομο ουρανό! Του είπα φυσικά ότι συνήθως δεν πίνω καφέ αλλά τσάι και αντί να πει "αλήθεια, πως μπορείς!" ή μια άλλη ωραία ατάκα όπως " εγώ δεν μπορώ με τίποτα χωρίς καφέ!" εκείνος μου είπε κάνω πολύ καλά, γιατί το τσάι έχει πολλά οφέλη για την υγεία μας. "Για την δουλειά εννοείς;" με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του. "Νομίζω πως βρήκα κάτι που θα σε ενδιέφερε." μου είπε με αυτό το πονηρό του χαμόγελο που με κάνει και κοκκινίζω. "Α, ναι; Και τι ακριβώς είναι;" τον ρώτησα εγώ με μια ελαφριά πονηριά στην φωνή μου. " Να δουλέψεις σε φυτώριο. Πως σου φαίνεται;" μου είπε και εγώ ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να μου βρει μια τόσο ωραία δουλειά! Έτσι θα εξασκώ και τις γνώσεις μου στα φυτά σκέφτηκα και αισθάνθηκα πάλι πως διάβασε την σκέψη μου. "Μου αρέσει! Είναι τέλεια ιδέα! Και που βρίσκεται αυτό το φυτώριο;"
"Όχι πολύ μακριά. Έχεις αυτοκίνητο, έτσι δεν είναι;" με ρώτησε καθώς σηκώθηκε για να ξεπιαστεί. "Ναι, έχω!" είπα και εκείνος ξανά έκατσε, πήρε ένα χαρτί και ένα στυλό και ενώ έγραφε μου είπε " Σου γράφω την διεύθυνση να πας και θα δεις πως θα σου αρέσει. Η ιδιοκτήτρια, η οποία δουλεύει και εκεί, είναι η κύρια Λίχουα Κιάνγκ, και είναι πολύ καλή γυναίκα! Είμαι σίγουρος πως θα τα βρείτε." . Τα λόγια του αυτά με ενθάρρυναν πάρα πολύ. Βούτηξα το χαρτί και τον ευχαρίστησα. Αφού μιλήσαμε για διάφορα θέματα, έφυγα και αποφάσισα να ετοιμαστώ και να πάω στο φυτώριο. Φόρεσα μια σαλοπέτα με φούστα, μια μακρυμάνικη λεμόνι μπλούζα, τα άσπρα μου αθλητικά, έπιασα τα μαλλιά μου κότσο και βαφτικα ελαφριά, με λίγο μάσκαρα και nude κραγιόν. Έβαλα και μια ζακέτα, γιατί σιγά σιγά ο καιρός είχε γίνει πιο κρύος και έφυγα. Όταν έφτασα εκεί, πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Ήδη απέξω υπήρχαν τόσα πολλά φυτά που στόλιζαν τον μπεζ τοίχο, χωρίς όμως να φαίνονται υπερβολικά. Το εσωτερικό δεν διέφερε πολύ από το εξωτερικό: παντού φυτά! Αισθάνθηκα σαν να ανέπνευσα για πρώτη φορά μετά από καιρό. "Πρέπει να είσαι η Θάλεια Ουζουνίδη;" άκουσα μια γυναικεία φωνή να ρωτάει πίσω μου και γύρισα απότομα. Αντίκρισα μια κοντή κυρία, γύρω στα 50, ασιατικής καταγωγής, με τα μαύρα της μαλλιά με άσπρες τρίχες πιασμένα σε έναν χαμηλό κόστο και με απλά ρούχα για εργασία. "Ναι, εγώ είμαι. Ήρθα για την δουλειά που προσφέρετε στο φυτώριο." της είπα και χωρίς να μιλήσει μου έδειξε ένα γραφείο, παράταιρο σε σχέση με το υπόλοιπο περιβάλλον. Έκατσα σε μια καρέκλα και με ήρεμη και γαλήνια φωνή μου είπε "Πες μου." "Λοιπόν,...έχω σπουδάσει κηπουρική, ορίστε και το χαρτί που το πιστοποιεί, και έχω επίσης παρακολουθήσει και ένα σεμινάριο σχετικό με τα φυτά. Αλλά, για να μην σας κουράσω εγώ, πάρτε και το βιογραφικό μου για να διαβάσετε ότι σας ενδιαφέρει." της είπα. Εκείνη κράτησε το ίδιο ήρεμο ύφος κοιτάζοντας μια εμένα και μια τα χαρτιά που της είχα δώσει. "Λοιπόν, προσλαμβάνεσε. Αύριο μπορείς να ξεκινήσεις. Και μην ανησυχείς για τον μισθό. Είναι αρκετά ικανοποιητικός." είπε και είχα μείνει άναυδη. "Α... αλήθεια; Αυτό είναι τέλειο!" είπα λίγο πιο έντονα απ'ότι είχα σκεφτεί. Εκείνη απλώς χαμογέλασε. "Μου έχει πει πως είσαι υπέροχος άνθρωπος. Αλλά και να μην μου το έλεγε, το βλέπω μπροστά μου." είπε και έγινα σίγουρα κόκκινη σαν τα τριαντάφυλλα που είχε φυτέψει λίγο πιο πέρα...