° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~13~

Πέρασαν τέσσερις μέρες από το περιστατικό με τον Στέφανο. Στο φυτώριο τα πήγαινα πολύ καλά. Έκανα και καλή επανάληψη όσον αφορά τα φυτά και τις ιδιότητες τους. Εκείνη την ημέρα είχα αποφασίσει στο διάλειμμα μου να επισκεφτώ τον Ορφέα στο βιβλιοπωλείο. Είχα να τον δω από το πάρτυ και ήθελα να μιλήσουμε. Ήθελα να τον ρωτήσω και για τον πατέρα του...αλλά το σκεφτόμουν ακόμα. Ίσως να μην ήθελε να μοιραστεί μαζί μου τέτοιες αναμνήσεις... Πάντως ήθελα να τον δω. Δεν είχα ιδέα πως άντεχα τόσες μέρες χωρίς να τον βλέπω! "Κυρία Λίχουα, μπορώ στο διάλειμμα να πεταχτώ μέχρι το βιβλιοπωλείο του Ορφέα;" την ρώτησα λίγο πριν το ρολόι δείξει την ώρα του διαλείμματος. "Φυσικά γλυκιά μου." μου απάντησε η κύρια Λίχουα με την ηρεμία που είχε πάντα, και εγώ άρχισα σιγά σιγά να ετοιμάζομαι ώστε να φύγω αμέσως για να μην αργήσω και να επιστρέψω. Δεν ήθελα να προδώσω την εμπιστοσύνη της. Μόλις έφτασα, πάρκαρα, κοιτάχτηκα λίγο στον καθρέφτη του αυτοκινήτου για να φτιάξω λίγο το μαλλί μου και μπήκα φορώντας ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη μου. Δυστυχώς όμως, αυτό το χαμόγελο έφυγε γρήγορα... Μπήκα μέσα και είδα τον Ορφέα να γελάει με μια άλλη κοπέλα...η οποία ήταν πανέμορφη! "Θάλεια;" είπε εκείνος με το που με είδε και φάνηκε ξαφνιασμένος. "Δεν έχεις δουλειά στο φυτώριο;" με ρώτησε με τα μάγουλα του κόκκινα ακόμα από πριν που γελούσε...τόσο όμορφος..." Είχα διάλειμμα και είπα να έρθω να σε δω..." είπα και δεν περίμενα να με συστήσει. " Είμαι η Θάλεια. Χάρηκα!" Είπα και πρόσφερα στο χέρι μου στην κοπέλα αυτή, που αν στεκόταν ακίνητη θα νόμιζε κανείς ότι είναι ψεύτικη. Το μαλλί της ένα καστανό σκούρο χρώμα, μακρύ και με τέλεια μπούκλα. Τα μάτια της γκρί με γατίσιο περίγραμμα. Τα χείλη σαρκώδη. Το σώμα της πάλι, σαν άγαλμα! Αισθάνθηκα πολύ μειονεκτικά. " Γεια! Είμαι η Ελένη! " είπε ζωηρά και μου έσφιξε το χέρι. Παρόλαυτα, με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με ένα περίεργο ύφος. "Ναι, συγνώμη που δεν σας σύστησα. Η Ελένη ήταν συμμαθήτριά μου στο λύκειο. Είχαμε να τα πούμε πολύ καιρό." είπε ο Ορφέας απευθυνόμενος σε εμένα. " Ελένη, η Θάλεια είναι η κοπέλα που σου έλεγα. Που συναντηθήκαμε στο βιβλιοπωλείο." της είπε και εκείνη κούνησε ελαφριά καταφατικά το κεφάλι της. Και τέλειο όνομα! Με το που το άκουσα, μου ήρθε στο μυαλό η ωραία Ελένη, κάτι που της ταίριαζε απόλυτα... "Λοιπόν,...τι λέγαμε; Α, ναι! Για τότε στην 2α λύκειο που είχες πέσει από την καρέκλα σου στη γιορτή και τράβηξες μαζί σου και την μουσικό." είπε εκείνη σαν να μην τρέχει τίποτα και ο Ορφέας ξαναγέλασε. "Πω,πω! Είχα γίνει ρεζίλι τότε." Είπε κοιτάζοντας εμένα. Εγώ χαμογέλασα ελαφριά. Εκείνη συνέχιζε να μιλάει ακατάπαυστα για τα παλιά και κάθε φορά που προσπαθούσα να μπω στην συζήτηση, δεν μου έδινε σημασία. Ευτυχώς ο Ορφέας δεν με ξεχνούσε και σχεδόν σε κάθε φράση της μου εξηγούσε τι είχε συμβεί. Είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να πάω πάλι στο φυτώριο. Όποτε, σκέφτηκα πως δεν έπαιρνε αναβολή και ρώτησα κάτι που ήθελα να τον ρωτήσω εδώ και ώρα. "Λοιπόν, εγώ πρέπει να φύγω... Εμ, Ορφέα, μήπως μπορείς να βγούμε το απόγευμα; Ξέρεις, ήθελα να μιλήσουμε.". Πριν προλάβει να απαντήσει, πετάχτηκε εκείνη και είπε με ύφος ναζιάρικο " Σήμερα θα βγει με εμένα όμως!". Λες και της ανήκε! "Αλλά αν θες μπορώ να βγούμε αύριο." είπε για να το σώσει. Αλλά τώρα δεν σωζόταν..." Μπα...δεν νομίζω. Έχω δουλειές! Θα τα πούμε άλλη στιγμή... Γεια!" είπα γρήγορα και βγήκα βιαστικά. Χωρίς να το σκεφτώ και με ένα δάκρυ έτοιμο να τρέξει πήρα το τηλέφωνο και πάτησα το νούμερο που ήθελα. "Εμπρός;" ακούστηκε να ρωτάει η φωνή του Στέφανου. " Έλα Στέφανε. Η Θάλεια είμαι. Τελικά μπορώ να βγούμε. Τι λες για σήμερα το απόγευμα;"...