° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~22~

" Καλά μιλάμε ο άνθρωπος είναι εντελώς ηλίθιος!" νευρίασε η Δανάη καθώς της εξιστορούσα τι είχε συμβεί με τον Μιχάλη. Δεν άντεξα άλλο και έβαλα τα κλάματα. " Δεν ξέρω τι να κάνω!" είπα με αναφιλητά. " Έλα ρε Θάλεια! Μην κλαίς... Όλα θα φτιάξουν. Είπαμε θα σε βοηθήσω στο σχέδιο σου! Είμαι σίγουρη πως θα πιάσει." με καθησύχασε και ηρέμησα κάπως.  "Ωραία." της είπα. " Θυμάσαι που θα περιμένεις με το αυτοκίνητο σου έτσι;" την ρώτησα αν και ήξερα πως θυμόταν. " Εννοείται. Οπότε τα λέμε το απόγευμα." μου είπε και το κλείσαμε. Αν δεν έπιανε ούτε αυτό, δεν είχα σκεφτεί κάποιο σχέδιο Β.
Το απόγευμα πλησίαζε και αγχωνόμουν όλο και περισσότερο. Φόρεσα ένα μοβ πουλόβερ και το τζιν μου με τα μαύρα μου μποτάκια. Έπιασα το μαλλί μου μια αλογοουρά, φόρεσα το μπουφάν μου και ξεκίνησα για την καφετέρια. Με περίμενε εκεί, όπως μου είχε πει. Μόλις τον είδα μου κόπηκαν τα γόνατα. Βάλτο στα πόδια τώρα που μπορείς! σκέφτηκα αλλά το μετάνιωσα σε ένα λεπτό. Δεν θα έκανα τώρα πίσω! Ήμουν στην τελική ευθεία αν όλα πήγαιναν καλά. " Ορίστε ήρθα." του είπα με αδιάφορο ύφος.  "Είσαι πολύ όμορφη." τον άκουσα να λέει και γέλασα ειρωνικά. " Αυτό έπρεπε να μου το είχες πει μερικούς μήνες νωρίτερα. Ίσως τώρα να μην βρισκόμασταν εδώ. Και επιτέλους διευκρίνισε μου τι θες από την ζωή μου!!" άρχισα να θυμώνω και εκείνος χαμογέλασε με το χαζό εκείνο χαμόγελο. Πως είχε καταφέρει να με κοροϊδέψει τότε και να μην καταλάβω τι σόι άνθρωπος ήταν; " Σου είπα θέλω να ξαναγίνω μέρος της ζωής σου." είπε σαν να ήταν κάτι εφικτό και πολύ ασήμαντο για να το συζητάμε. " Τότε ακούμε καλά: αυτή είναι η ζωή ΜΟΥ! Το κατάλαβες; Και δεν πρόκειται να σε ξαναφήσω να μου την καταστρέψεις!" του φώναξα και εκείνος συνέχισε με παρακλητικό ύφος " Έχω αλλάξει, αλήθεια! Αυτό με την Τατιάνα ήταν λάθος."
" Δεν έχεις αλλάξει" του είπα χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής μου. " Το βλέπω στο μάτια σου. Δεν αλλάζει κάνεις τόσο εύκολα. Μόλις θα σου ξαναδινόταν η ευκαιρία θα το ξαναέκανες! Γι'αυτό σταματά να με ενοχλείς." είπα και έκανα να φύγω. Με τράβηξε όμως από το χέρι και με έφερε κοντά του. Με κοίταζε με τα σκούρα μπλε μάτια του και με έκανε να φοβάμαι ακόμα περισσότερο.  "Άφησε την τώρα!" άκουσα την Δανάη να του φωνάζει και αφού είδα ότι τα' χάσε προς στιγμήν, τράβηξα το χέρι μου για να φύγω μακριά του. "Βρε βρε...καλώς την Δανάη. Πως από δω;" την ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι του. " Να εδώ, σκέφτομαι... να πάω και να τα πω όλα στους γονείς σου ή θα μας αδειάσεις την γωνία;" του απάντησε καθώς τον πλησίαζε και εκείνος χλωμιασε για λίγο. Η αδερφή του Μιχάλη ήταν κολλητή της Δανάης και έτσι ήξερε τους γονείς του, οι οποίοι δεν είχαν χαρεί καθόλου όταν έμαθαν την αιτία του χωρισμού μας. Όμως σύντομα ξαναβρήκε το χρώμα του. " Μην νομίζετε πως με αυτά μπορείτε να με απειλήσεται. Ότι θέλω θα κάνω! Και αν θέλω να σε ξανακέρδισε δεν θα μου το απαγορεύσει κανένας." είπε και στράφηκε προς το μέρος μου. Πόσο ξεδιάντροπος ήταν επιτέλους! " Και όλα αυτά γιατί; Τι καλύτερο έχει από εμένα αυτός ο τζιτζιφιόγκος;!"
" Πολλά, θες να σου τα απαριθμήσω;" ακούστηκε να λέει από πίσω μου μια οικία φωνή και αυτή τη φορά ο Μιχάλης άσπρισε σαν το πανί. Από την μια αγαλίασε η ψυχή μου ακούγοντας αυτήν την φωνή, από την άλλη όμως ήξερα ότι για άλλη μια φορά είχα μπλέξει...