° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~24~

Επιτέλους! Η στιγμή είχε φτάσει. Σε λίγη ώρα θα ερχόντουσαν οι γονείς μου και η Δανάη με τον Κωνσταντίνο για να γιορτάσουμε όλοι μαζί το νέο έτος! Φυσικά τους κάλεσα στο σπίτι μου και επί τη ευκαιρία θα γνώριζα και τον Ορφέα στους γονείς μου. Φόρεσα ένα κυπαρίσσι σχετικά κοντό φόρεμα με τονισμένους ώμους και ζιβάγκο. Το συνδίασα με μαύρο καλσόν και μαύρες μπότες. Από κοσμήματα έβαλα χρυσούς κρίκους και δύο χρυσά δαχτυλίδια. Ίσιωσα τα μαλλιά μου, κάτι που κάνω σπάνια, και βάφτηκα. Ήμουν τρομερά ενθουσιασμένη! Μετά από λίγο χτύπησε το κουδούνι. Είχαν έρθει η μαμά και ο μπαμπάς μου. " Κορίτσι μου! Τι κάνεις;" είπε μόλις με είδε ο μπαμπάς και με φίλησε. " Τι όμορφο σπιτάκι. Ωραία το διακόσμησες!" ειπε η μαμά κοιτάζοντας τις γιρλάντες που στόλιζαν τα ράφια της βιβλιοθήκης και το μικρό αλλά χαριτωμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, αν και μπορούσα να διακρίνω από τόνο της φωνής της ότι δεν ξετρελάθηκε. Μάλλον χάρηκε περισσότερο με το ότι τα κατάφερνα μια χαρά και μόνη μου. Την ευχαρίστησα και έκατσαν στον καναπέ. " Σε λίγο θα έρθουν και η Δανάη με τον Κωνσταντίνο, αλλά σερβιριστείτε για να μην κρυώσουν." τους είπα και τους έδειξα τον μπουφέ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν είχα φτιάξει πολλά, αλλά ήταν πεντανόστιμα και χορταστικά. Όταν κατευθύνθηκαν προς την κουζίνα χτύπησε πάλι το κουδούνι και ήταν η Δανάη και ο Κωσταντίνος. Έκατσαν και αυτοί και έβαλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια να παίζουν από το ηχείο μου.Είχα αρχίσει να ανησυχώ όμως γιατί ο Ορφέας δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Ήθελα να κάνει καλή εντύπωση στους δικούς μου. Ξαφνικά, χτύπησε το κουδούνι. Ανακουφίστικα όταν τον είδα να στέκεται στην εξώπορτα με ένα μπουκέτο λουλούδια στα χέρια του. "Γεια σου μωρό μου." μου είπε και με φίλησε δίνοντας μου το μπουκέτο.  "Γεια σας! Προφανώς και δεν με γνωρίζετε, οπότε να συστήθω. Είμαι ο Ορφέας, ο φίλος της Θάλειας." είπε και ξέφυγε από την μαμά μου ένα επιφώνημα θαυμασμού. " Καλέ τι κούκλος που είσαι. Και φαίνεσαι εξαιρετικό παιδί!" ενθουσιάστηκε και μαζί με τον μπαμπά μου τον βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Όταν τελικά  πέρασε από την δοκιμασία αυτή, έκατσε και αυτός να φάει. Η μαμά μου δεν σταμάτησε να μου κάνει νοήματα για το πόσο φοβερός είναι ο Ορφέας. Και ο Κωνσταντίνος φάνηκε να τον συμπάθησε, αφού μιλούσαν μαζί όλη την ώρα. Κάποια στιγμή, ενώ δεν μας έδινε κανείς σημασία γιατί είχαν συγκεντρωθεί στην συζήτηση, ο Ορφέας με πλησίασε και μου ψιθύρισε " Πάμε λίγο έξω;". Εγώ φυσικά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου μιας και ήθελα πολύ να τα πούμε οι δύο μας. Βγήκαμε στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας και αγκαλιά χαζεύαμε τον έναστρο ουρανό, ο οποίος σε περίπου ένα τέταρτο θα φωτιζόταν από πυροτεχνήματα.  "Ξέρεις..." ξεκίνησε να λέει ο Ορφέας κοιτάζοντας με στα μάτια. " Αυτό που αισθάνομαι για σένα μου θυμίζει την ιστορία του μικρού πρίγκιπα με το λουλούδι του: Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει ταίρι του στα εκατομμύρια και τα εκατομμύρια των άστρων,..-" αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί τον διέκοψε συνεχίζοντας το απόσπασμα. "... αυτό φτάνει για να τον κάνει ευτυχισμένο σαν τα κοιτάζει.". Έβαλε το πρόσωπο μου στις χούφτες του και με φίλησε. Άκουσα μετά από λίγο βήματα και κατάλαβα πως πλησιάζει η ώρα για να καλωσορίσουμε το νέο έτος. Όταν μαζευτήκαμε όλοι στο μπαλκόνι, αρχίσαμε την αντίστροφη μέτρηση.  "5,4,3,2,1... Καλή χρονιά!!" αναφωνήσαμε όλοι. Μια καινούργια χρονιά ξεκινούσε... Και ευχήθηκα εκείνη την στιγμή μέσα από την καρδιά μου κάθε χρόνο τέτοια εποχή να βρίσκομαι στο πλάι του Ορφέα και να ατενίζουμε μαζί τα αστέρια...

Τέλος!!