° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~16~

" Με τον πατέρα μου ήμασταν πολύ δεμένοι." ξεκίνησε να μου λέει ο Ορφέας και ήπιε λίγο από τον καφέ του. Είχαμε αποφασίσει τελικά όταν πήγα να τον δω στο βιβλιοπωλείο να συναντηθούμε το Σάββατο στην καφετέρια που είχα πάει με τον Στέφανο. Παρά τα όσα συνέβησαν στο μέρος αυτό, συνέχισε να με κάνει να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Ο Οκτώβρης τελείωνε σιγά σιγά και παρά την λίγη ψυχρά που υπήρχε, όλοι είχαν βγει έξω για βόλτα. Τα ρουθούνια μου πλημμύριζαν με την μυρωδιά του καφέ που κρατούσε ο Ορφέας στα χέρια του. Δεν με κοιτούσε στα μάτια όπως έκανε συνήθως. Είχε στρέψει το βλέμμα του προς το παράθυρο δίπλα μας. " Μη έχοντας άλλα παιδιά, είχε στηριχθεί πάνω μου όταν αρρώστησε για να φτιάξω το βιβλιοπωλείο ακριβώς όπως το είχε φανταστεί. Δεν στηριζόταν συχνά δίπλα μου και δεν ήθελα να τον απογοητεύσω..." σταμάτησε και γύρισε επιτέλους να με κοιτάξει. Κάθε φορά που έβλεπα τα μάτια του αισθανόμουν σαν ξαφνικά όλα να γίνονταν πιο ζεστά και ανοιξιάτικα. " Ο θάνατος του με επηρέασε αρκετά, άσχετα που δεν το δείχνω. Ευτυχώς, η μητέρα μου με υποστήριξε απίστευτα. Και ακόμα με υποστηρίζει." είπε, γύρισε πάλι προς το παράθυρο και χαμογέλασε στραβά. "Σε ευχαριστώ που εκείνη την νύχτα δεν με άφησες να καπνίσω. Κανείς δεν το έχει κάνει ποτέ. Όσοι με έβλεπαν να καπνίζω δεν έλεγαν τίποτα. Φαντάζομαι το δικαιολογούσαν μέσα τους... Ακόμα και ο Στέφανος δεν μου είπε ποτέ τίποτα." ακούστηκε να λέει και εγώ κοκκίνισα. Ήπια μια γουλιά από το τσάι μου για να αποφύγω να του απαντήσω, αν και δεν νομίζω πως περίμενε απάντηση. Και εκείνη την στιγμή έκανε κάτι που ειλικρινά δεν περίμενα: μου έπιασε το χέρι! Γύρισα και τον κοίταξα. Με κοίταξε και αυτός. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα κοιταζόμασταν. Μου φάνηκε σαν να πέρασαν αιώνες... Παρατηρούσα κάθε σπιθαμή του προσώπου του. Είχε υπέροχα χαρακτηριστικά... " Σε ευχαριστώ." μου είπε τελικά. " Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για κάτι. Δεν θα σε άφηνα με τίποτα να καπνίσεις και...-" αλλά δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου γιατί εκείνος συνέχισε : " Δεν μιλάω μόνο για το τσιγάρο. Σε ευχαριστώ γενικά. Που είσαι δίπλα μου. Σε ξέρω μόνο έναν μήνα και κάτι, αλλά πραγματικά όταν είμαι μαζί σου, ξεχνάω όλα τα άλλα! Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, μου έβγαλες τον πραγματικό μου εαυτό ενώ συνήθως είμαι σχετικά κλειστός άνθρωπος. Απλώς,..." άφησε ημιτελή την φράση του και με κοίταξε σαν να αντιλήφθηκε εκείνη την στιγμή τι έλεγε. "... απλώς ένιωσα την ανάγκη να σε ευχαριστήσω. Αυτό." είπε και τράβηξε αργά το χέρι του από το δικό μου. " Λοιπόν, θα ακουστεί λίγο περίεργο αυτό που θα πω, αλλά και εγώ έτσι αισθάνομαι δίπλα σου: ο εαυτός μου." είπα ψάχνοντας το βλέμμα του. Όταν το συνάντησα, δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω. Χαμογέλασε και αυτός. " Τι λες, πάμε; Έλεγα να κάνουμε και μια βόλτα έξω. Λατρεύω αυτόν τον καιρό..." άκουσα τον εαυτό μου να λέει και κοίταξα μελαγχολικά το παράθυρο. " Ωραία τότε. Πάμε.". Πλήρωσε και βγήκαμε από την καφετέρια αγκαζέ. Στον δρόμο μιλήσαμε για διάφορα θέματα, εντελώς άσχετα με αυτά που είπαμε πρωτύτερα. Είναι ερωτευμένος μαζί μου... σκέφτηκα. Σίγουρα είναι...