° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~12~

"Και; Σε φίλησε;" Με ρώτησε η Δανάη, η αδερφή μου, με μεγάλη αγωνία. Την είχα πάρει τηλέφωνο το άλλο πρωί και της τα είπα όλα: για το βιβλιοπωλείο, για τον Ορφέα, που μου βρήκε δουλειά, για τον Στέφανο...
"Όχι..." της απάντησα και αναστέναξα. "Μας διέκοψε ο Στέφανος γιατί ήθελε να ρωτήσει κάτι τον Ορφέα." είπα και η Δανάη δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε. " Αμάν αυτό το παιδί! Εμ την πέφτει σε αυτήν που αρέσει στον κολλητό του, γιατί σίγουρα ο Ορφέας σε θέλει και το έχει πει στον Στέφανο, και εμφανίζεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές!". Εγώ ξανά αναστέναξα. "Σου εξήγησα, δεν είμαι σίγουρη ότι με φλερτάρει... Ίσως να ήταν απλώς ευγενικός ή να ήθελε να με γνωρίσει καλύτερα..." τον δικαιολόγησα, αν και δεν το πίστευα βαθιά μέσα μου. Όμως, δεν ήθελα να πιστέψω πως ίσως γίνω η αιτία να χαλάσει μια φιλία. Η Δανάη κατάλαβε ότι αισθάνθηκε άβολα και άλλαξε την κουβέντα. " Τέλος πάντων...τελικά τι έγινε με την ζακέτα σου;" με ρώτησε. "Δεν έχω ιδέα! Σίγουρα την ξέχασα στο πάρτυ, αλλά τώρα τρέχα γυρεύε τι να έχει γίνει." της απάντησα και εκείνη την στιγμή μου πέρασε μια προοπτική που μου έφτιαξε το κέφι. "Λες να την βρήκε ο Ορφέας και να μου την δώσει;" είπα με χαμόγελο. " Μπορεί...αλλά μην κάνεις και πολλά όνειρα ρε κορίτσι μου και εσύ! Προσγειώσου λίγο." μου είπε και γελάσαμε. Πράγματι, πάντα εγώ ήμουν αυτή που πετούσε στα σύννεφα και η Δανάη αυτή που με τράβαγε για να κατέβω. Ευτυχώς που είχα και αυτήν και την μαμά μου, αλλιώς θα είχα πληγωθεί υπερβολικά πολύ πολλές φορές! "Άντε σε αφήνω τώρα, θα πάω με τον Κωνσταντίνο μια βόλτα μιας που δεν δουλεύει κανένας μας σήμερα." μου είπε και παρόλο που μιλούσαμε στο τηλέφωνο σίγουρα κατάλαβε πως χαμογέλασα πονηρά. Ο Κωσταντίνος ήταν πολύ καλό παιδί και χαιρόμουν που η Δανάη ήταν μαζί του. "Οkay! Τα λέμε." είπα και το κλείσαμε. Κοίταξα την ώρα. Ήταν μόνο 11:00. Έβαλα να χαζέψω κάποιο βιντεάκι στο You Tube, αλλά εκείνη την στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Δεν περιμένω κανέναν... Σκέφτηκα και πήγα να δω στο θηροτηλέφωνο. Ήταν ο Στέφανος! Τι γυρεύει εδώ; αναρωτήθηκα και του άνοιξα για να μπει στην πολυκατοικία. "Σου έφερα την ζακέτα σου, την ξέχασες στο πάρτυ." μου είπε όταν έφτασε στον όροφο μου πριν καν προλάβω να τον ρωτήσω. "Α! Ναι...σε ευχαριστώ πολύ." του είπα αλλά μετά από λίγο συμπλήρωσα και ένα  " Έλα, πέρασε." γιατί φαινόταν να το ήθελε πολύ. Μπήκε μέσα και του έδειξα τον καναπέ. Έκατσε και έκατσα και εγώ δίπλα του. "Συγνώμη για την ακαταστασία αλλά δεν περίμενα κόσμο και...-" δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την φράση μου και μου είπε χαμογελώντας "Δεν χρειάζεται να απολογηθείς. Που να δεις το δικό μου σπίτι! Τρεις φορές χειρότερα!" είπε και γελάσαμε. "Ωραίο ήταν το πάρτυ εχθές." είπα για να ανοίξω κουβέντα, μιας και η τελευταία μας συζήτηση δεν πήγε πολύ καλά. " Ναι, όντως, αλλά δεν προλάβαμε να τα πούμε λίγο." μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια. "Όντως..."είπα γιατί δεν ήξερα τι άλλο να πω. "Θα ήθελες μήπως να βγούμε κάποια στιγμή; Αύριο το απόγευμα ας πούμε." με ρώτησε γεμάτος λαχτάρα για την απάντηση. "Κοίτα,...δεν είμαι πολύ σίγουρη αν θα μπορώ γιατί έχω αρκετές δουλειές αυτήν την εβδομάδα..." σκαρφίστηκα μια δικαιολογία, "... αλλά..." συνέχισα,"ίσως να καταφέρω να βρω χρόνο." Όταν το άκουσε αυτό χαμογέλασε στραβά. "Οκ. Θα σου δώσω το τηλέφωνο μου, ώστε αν αλλάξει κάτι να με ενημερώσεις". "Ωραία, πες μου τον αριθμό σου."...