° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~11~

Ούτε που κατάλαβα για ποτέ έφτασε το Σάββατο. Περίμενα αυτό το πάρτυ πως και πώς! Ο Ορφέας μου είχε πει πως θα ξεκινήσει στις 8:00 και είχε νοικιάσει έναν μικρό χώρο από έναν φίλο του για να το διοργανώσει. Ήθελα απλώς όλα να είναι τέλεια! Μόλις ο μεγάλος δείκτης του ρολογιού πήγε στο 12 και ο μικρός στο 7 ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Ήθελα να είμαι, αν όχι η πρώτη, από τους πρώτους καλεσμένους. Σίγουρα θα χρειαζόταν λίγη υποστήριξη, μιας και αυτή η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο βιβλιοπωλείο του. Ίσως να έβγαζε και λόγο... Φόρεσα ένα dusty pink σχετικά μίνι φόρεμα που έπεφταν οι ώμοι, τα καφέ μου μποτάκια, ένα τσοκερ που κρεμόταν ενα μικρό χρυσό διαμαντάκι, σκουλαρίκια με λουλούδια και στο κέντρο διαμαντάκια, είχα βάψει τα νύχια μου μπεζ και φόρεσα ένα διακριτικό δαχτυλίδι και ένα ρολόι, έκανα τα μαλλιά μου μπούκλες και βάφτηκα λίγο πιο έντονα απ'ότι συνήθως. Τέλος πήρα την τσάντα μου και μια καφέ ζακέτα και έφυγα άρον άρον. Ευχόμουν να βρω εύκολα την διεύθυνση που μου έδωσε. Τελικά το βρήκα. Ενώ κατευθυνόμουν προς την πόρτα άκουσα φωνές. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν μόνο 7:50! Ποιος άλλος είχε προλάβει να έρθει νωρίτερα από μένα; Άνοιξα την πόρτα και εκείνη την στιγμή πήγαν να βγουν 4 άντρες και παραλίγο να συγκρουστούμε! Ευτυχώς, τελευταία στιγμή έκανα στην άκρη, αλλά έχασα την ισορροπία μου. Δύο δυνατά χέρια όμως πρόλαβαν και με έπιασαν. Γύρισα και αντίκρισα τον Στέφανο. "Είσαι καλά;" με ρώτησε και εγώ ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου σαν να ξύπνησα εκείνη την στιγμή. "Εεεε...ναι! Μια χαρά." είπα και σηκώθηκα αμέσως. Λίγο πιο πέρα στεκόταν ο Ορφέας, πιο όμορφος από ποτέ: Είχε χτενίσει προς τα πίσω τα μαλλιά του και είχε φορέσει ένα πολύ ωραίο κοστούμι. Ανέβηκε γρήγορα και μου έκανε την ίδια ερώτηση με τον Στέφανο. Του απάντησα ότι είναι καλά. "Είσαι πολύ όμορφη...!" μου είπε και τα ήδη κοκκινισμένα μάγουλα μου από πριν, έγιναν ακόμα πιο κόκκινα. "Ευχαριστώ..." είπα και γύρισα για να δω τον χώρο. "Πολύ ωραίο το έχεις διακοσμήσει. Α! Έχετε και μπουφέ." είπα και συνειδητοποίησα ότι οι 4 άντρες στην πόρτα μάλλον ήταν αυτοί που έφεραν το catering. Μετά από λίγη ώρα άρχισε να μαζεύεται αρκετός κόσμος. Κάποια στιγμή παρατήρησα πως αρκετοί κοιτούσαν προς το μέρος μου. Μάλλον τους έκανε εντύπωση το πόσο θερμός έδειχνε ο Ορφέας απέναντι μου. Όμως παρατήρησα και το βλέμμα του Στέφανου στραμμένο πάνω μου... Τον κοίταξα επίμονα και όταν το κατάλαβε, μου χαμογέλασε. Έστρεψα το κεφάλι μου αλλού και μετά κατευθύνθηκα προς τον μπουφέ. Αυτός όμως ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. " Είσαι πράγματι εκθαμβωτική απόψε." μου είπε ενώ έβαζε ένα γλυκό στο πιάτο του. " Σε ευχαριστώ." του είπα και πήγα να φύγω. " Θες να πάμε να κάτσουμε στο παγκάκι να τα πούμε;" με ρώτησε και η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "ναι". Μέσα σε δευτερόλεπτα όμως το μετάνιωσα. "Μπα. Έλεγα να κάνω μια βόλτα εδώ γύρω." του απάντησα και εκείνος απλώς κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και απομακρύνθηκα χωρίς να με ακολουθήσει. Πέρασε αρκετή ώρα όταν κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα είχε πάει 9:00 έψαχνα με τα μάτια μου να βρω τον Ορφέα, αλλά μάταια. Τελικά τον πήρε το μάτι μου να ανεβαίνει σε ένα βάθρο για να μιλήσει. Πήγα και εγώ προς τα εκεί. "Ελάτε, μαζευτείτε." είπε και όταν ήταν όλοι εκεί ξεκίνησε." Λοιπόν, δεν έχω να πω πολλά. Μόνο το πόσο σας ευχαριστώ που στηρίζεται το βιβλιοπωλείο 'Ο χάρτινος κόσμος'. Γιατί αν δεν ήσασταν εσείς, το βιβλιοπωλείο αυτό δεν θα έκλεινε τώρα 5 χρόνια. Δεν θα γινόταν το όνειρο του πατέρα μου πραγματικότητα. Και οι περισσότεροι ξέρατε τον πατέρα μου και το πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Αυτά ήθελα να πω και ευχαριστώ που με ακούσατε." τελείωσε και όλοι χειροκροτήσαμε. Μερικοί είχαν δακρύσει κιόλας. Κατέβηκε και τον είδα να βγαίνει έξω στην αυλή. Τον ακολούθησα. "Ιδέα του πατέρα μου ήταν το βιβλιοπωλείο." μου είπε πρωτού πω τίποτα. Τι κρατούσε στο χέρι του; Τσιγάρο;; σκέφτηκα και του το άρπαξα από το χέρι. " Τι κάνεις; Αφού δεν καπνίζεις!" του είπα και αφού το έσβησα, το πέταξα στον κάδο λίγο πιο πέρα. "Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνω ένα τσιγάρο." είπε αν και δεν φάνηκε να τον ενόχλησε που το πέταξα. "Το είχε φανταστεί όπως το είχες περιγράψει την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε: ξεχωριστό. Όμως, αρρώστησε και δεν μπορούσε να το φτιάξει μόνος του. Έτσι τον βοήθησα. Στην ουσία εγώ το έφτιαξα. Δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο." τελείωσε και γύρισε για πρώτη φορά να με κοιτάξει. "Λυπάμαι." ήταν το μόνο που βρήκα να πω. Τα πρόσωπα μας είχαν έρθει τόσο κοντά που ένιωθα την ανάσα του στο πρόσωπο μου. Και εκείνη την στιγμή, έσκυψε ακόμα πιο κοντά μου...