° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~23~

... Ο Ορφέας με προσπέρασε με ορμή και κατευθύνθηκε προς τον Μιχάλη. Τον έπιασε από το γιακά του μπουφάν του και τον κόλλησε στον τοίχο. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι...
Τόσο εκτός εαυτού... " Μην σε ξαναδώ εδώ γύρω γιατί την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο ευγενικός μαζί σου. Το κατάλαβες;" του είπε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις και τον άφησε. Παρόλο που ο Μιχάλης θα μπορούσε να αντιδράσει, δεν έκανε τίποτα. Μάλλον αιφνιδιάστικε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα που συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε συμβεί, τον κοίταξε οργισμένος και έφυγε. Το βλέμμα του Ορφέα στράφηκε απότομα πάνω μου μόλις απομακρύνθηκε αρκετά ο Μιχάλης. " Δανάη, μπορείς να φύγεις. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες." της είπα και παρά την αμφιβολία που καταλάβαινα ότι είχε, έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. " Γιατί ρε Θάλεια, γιατί;" άρχισε να λέει ο Ορφέας έτοιμος να εκραγεί. " Απλώς, άσε με να σου εξηγήσω...". Όμως δεν μπορούσα να συνεχίσω...δεν ήξερα τι να πω... " Τι να μου εξηγήσεις δηλαδή; Ότι μου έλεγες ψέματα ότι είσαι μία χαρά ενώ δεν ήσουν; Ότι αντί να μου πεις εμένα και να τον τρομάξω λίγο κανόνισες ολόκληρο σχέδιο με την αδερφή σου; Ότι ακόμα και όταν ήρθε στο βιβλιοπωλείο δεν μου είπες τίποτα;" συνέχισε απευθυνόμενος στον τοίχο. " Πως...πως ξέρεις για το βιβλιοπωλείο; Ή για το ότι είναι ο πρώην μου" τον ρώτησα με έκπληξη για το πόσα πράγματα ήξερε χωρίς να του έχω πει τίποτα. " Τον είχα δει σε ένα παλιό σου άλμπουμ πριν λίγο καιρό και σε είχα ρωτήσει αλλά το μόνο που μου είπες ήταν ότι είναι πρώην σου. Και κάτι μου είχε θυμίσει αλλά..." άφησε ατελή την πρόταση του και κοπάνησε τον τοίχο. " Αλλά...πως ήξερες ότι ήμουν εδώ μαζί του;"
" Είχα έρθει από το σπίτι σου να σου κάνω έκπληξη. Σκέφτηκα πως αφού δεν ήσουν καλά, ίσως σου έφτιαχνα το κέφι." είπε και με κοίταξε μετά από αρκετή ώρα. " Έτσι αφού είδα ότι συναντήθηκες με την αδερφή σου και μοιάζατε ανήσυχες, αποφάσισα να σας ακολουθήσω.". Βούρκωσα. Μα πόσο ηλίθια είσαι; Πάλι τον απογοήτευσες. σκέφτηκα και αποφάσισα να δικαιολογήθω. " Εντάξει, έχεις δίκιο. Όμως δεν ήθελα να είμαι σαν κάτι γυναικούλες που τρέχουν στον σύντροφό τους να τα τακτοποιήσει όλα! Πίστευα πως θα τα κατάφερνα μόνη μου." του είπα αλλά μάλλον τον εξαγρίωσα περισσότερο. " Αυτή είναι η δικαιολογία σου; Αλήθεια; Συγνώμη αλλά όλα τα ζευγάρια έτσι δεν κάνουν; Βοηθούν ο ένας τον άλλον όταν υπάρχει ανάγκη! Δηλαδή έθεσες σε κίνδυνο τον εαυτό σου και την αδερφή σου για μια τέτοια σαχλαμάρα;"
" Ρε Ορφέα για ποιον κίνδυνο μιλάς; Λες να κινδυνεύαμε και από τον Μιχάλη τώρα;" προσπάθησα να ελαφρύνω την κατάσταση, αλλά μάταια. " Δεν είναι ο Μιχάλης το θέμα μας! Μιλάω γενικά. Χθες ο Στέφανος, σήμερα ο Μιχάλης και αύριο; Που να το ξέρω αν κάποιος είναι επικίνδυνος ή όχι αν δεν με εμπιστεύεσαι. Και καλά για τον Στέφανο, το καταλαβαίνω ήταν κολλητός μου και απλώς σε φλέρταρε. Τώρα όμως;" ηρέμησε κάπως και έκατσε σε ένα παγκάκι. " Δεν είναι ότι δεν σε εμπιστεύομαι...ήταν η κατάσταση τέτοια που δε πίστευα πως θα το συνέχιζε. Συγνώμη..." του είπα και του έπιασα το χέρι. Ήταν κρύο. Με αγκάλιασε και με φίλησε. " Αλλά θέλω να μου υποσχεθείς κάτι: όχι αλλά ψέματα, και θα με εμπιστεύεσαι. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι σίγουρος πως είσαι καλά."
" Εντάξει." του είπα και χώθηκα ποιο μέσα στην αγκαλιά του.
" Το υπόσχεσαι;"
" Το υπόσχομαι."...