° Βιβλιοπωλείο: Ο Χάρτινος Κόσμος °

~5~

...Τα μάτια του ήταν καταπράσινα σαν ένα πυκνό δάσος και τα μαλλιά του μαύρα σαν τη νύχτα με μπούκλες... Είναι τόσο όμορφος... Σκέφτηκα καθώς συνέχισα να κοιτάζω αυτά τα μαγευτικά μάτια! Πρέπει να κοιταζόμασταν λιγότερο από ένα λεπτό, αλλά μου φάνηκε αιώνες... Κάποια στιγμή, συνεχίζοντας να με κοιτάει στα μάτια, μου χαμογέλασε και μου είπε με φωνή που για κάποιο λόγο μου θύμιζε ένα απαλό, παιχνιδιάρικο αλλά και ταυτόχρονα επιβλητικό γρύλισμα λύκου " Σοβαρά; Και εμένα είναι το αγαπημένο μου. Το έχω διαβάσει πάνω από 4 φορές!". Κατάλαβα πως έπρεπε να πω και εγώ κάτι αν και είχα μείνει άναυδη. " Μα δεν είναι φοβερό βιβλίο;!" είπε με έναν πιο ενθουσιώδες τόνο απ'ότι θα φανταζόταν κανείς. "Εννοώ, πως ο συγγραφέας γράφει υπέροχα, και γενικά η πλοκή του βιβλίου είναι πραγματικά εντυπωσιακή." πρόσθεσα μπας και σώσω την κατάσταση. Εκείνος τότε με κοίταξε σαν να ήμουν κάτι που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. Είχε ακουμπήσει το πρόσωπο του στην παλάμη του και απλώς με κοιτούσε χαμογελόντας. "Είσαι πάντα τόσο ντροπαλή ή έτυχε σήμερα;" με ρώτησε με πραγματική απορία αποτυπωμένη στο πρόσωπο του και αμέσως κατάλαβα πως πρέπει να είχα γίνει κατακόκκινη! "Τι; Όχι! Δεν... απλώς είμαι καινούρια στη γειτονιά και προσπαθώ να γνωρίσω καινούργια άτομα..., να κάνω φίλους... αυτό είναι όλο!" δικαιολογήθηκα ενώ έτριβα τα μάγουλα μου λες και το κοκκίνισμα μου ήταν μπογιά και θα έφευγε με το τρίψιμο. Το αποτέλεσμα όμως ήταν σίγουρα ότι το έκανα χειρότερα. " Τότε μπορείς να χαλαρώσεις γιατί έχεις κάνει ήδη έναν φίλο... Ιδικά αν μου πεις ότι έχεις διαβάσει και το ' Το παλιό μου ημερολόγιο' σου εγγυώμαι ότι θα γίνουμε και κολλητοί." είπε και του χάρισα ένα από τα πιο λαμπερά μου χαμογελά. " Α! Ξέχασα και να σου συστηθώ: Ορφέας" είπε και μου έδωσε το χέρι του. "Θάλεια, χάρηκα!" απάντησα και του ανταπέδωσα την χειραψία. "Λοιπόν, διαβάζεις γενικά βιβλία ή έχεις διαβάσει κάνα δυο;" τον ρώτησα και εκείνος γέλασε. Ένα γέλιο που μου θύμησες πάλι γρύλισμα λύκου... "Ναι, διαβάζω αρκετά. Μου αρέσει να χάνομαι στις σελίδες ενός βιβλίου..." μου απάντησε και πραγματικά δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτή την σκέψη. "Και εγώ τρελαίνομαι να διαβάζω! Προτιμώ περισσότερο τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, περιπέτειας και ρομαντικά, αλλά αν τύχει θα διαβάσω και κάτι άλλο."
" Και τι σε φέρνει εδώ;" με ρώτησε φτιάχνοντας τον σωρό από χαρτιά που είχε στο γραφείο του. "Ε...δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Απλώς μου άρεσει πολύ να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία και πρέπει να ομολογήσω πως το δικό σου βιβλιοπωλείο είναι το κάτι άλλο! Είναι πολύ...ξεχωριστό." είπα καθώς οι λέξεις μου έβγαιναν αβίαστα. "Αυτό ήθελα να πετύχω. Και χαίρομαι πάντα όταν ακούω από τους πελάτες μου ότι τα κατάφερα." είπε, σηκώθηκε από το γραφείο του και με πλησίασε. Τότε κοίταξα το ρολόι στον τοίχο ακριβώς πίσω του. "Ωχ! Πήγε κιόλας 5! Σε λίγο θα μου φέρουν τα έπιπλα και πρέπει να βιαστώ!" είπα αλαφιασμένη. "Πρέπει να φύγω!" συνέχισα και πριν προλάβω να κάνω δύο βήματα με έπιασε από το χέρι. "Θα ξανάρθεις όμως έτσι;" με ρώτησε και ήμουν σίγουρη ότι είχα κοκκινίσει! "Μα και βέβαια. Αφού το σπίτι που μετακόμισα είναι πολύ κοντά." του απάντησα και μου χαμογέλασε. "Τα λέμε τότε!" μου φώναξε όσο απομακρυνόμουν. "Τα λέμε!"...