Midnight Angels

Chapter 5

'Lucas'

ZIA

A living poison. That's what the old lady called me. I'm not a hybrid like my mom. I'm not like any of them. Because I am a living poison. My existence.

"Zia, open the door." Rinig ko ang boses nina Mommy sa labas ng kwarto ko. Even though they could just break down the door, they still asked for my permission because they know how much I hate it when someone messes with my privacy.

Naglakad ako papunta sa bintana at tumalon na rito. I used the invisibility shield to walk with ease towards the lab. Walang gana akong naglakad at nilock ang pinto ng lab.

This is mostly where I was raised. Machines attached to my frail body and all those horrible stuffs. Rinig ko ang boses ng mga guards sa labas ng lab kaya sinira ko ang machine na naka-attach sa pinto kaya kahit anong swipe nila rito ay hindi ito bubukas.

These are highly enforced metal doors kaya hindi sila basta-bastang makakapasok. Isinandal ko ang noo ko sa pinto at pumikit.

I hate it. I hate it. I just hate it so much.

"Hi!" Agad akong nanigas sa kinatatayuan ko at dahan-dahan akong tumingin sa lalaking nakaupo sa kama. How? How did I forget about Blu?! Gulat akong nakatingin sa kanya habang diretso siyang nakatingin sa akin.

"Why did you break the lock, m'Lady?" he asked. Napalunok nalang ako at dahan-dahang lumapit sa kanya at tinanong kung okay na ba ang mga sugat niya. Ngumiti siya sa akin at ginalaw-galaw ang katawan niya.

"I'm perfectly fine." Nakangiti niyang sabi pero tiningnan ko ang mga mata niya. One look at it, and I know that he was lying. Napayuko nalang ako at bumuntong-hininga. Everyone lies to me now.

"I'm deeply sorry. Sorry you got involved with me at nangyari pa sa 'yo 'to. Everything's just going downhill right now." Sinapo ko ang mukha ko at umupo sa sofa. Wala akong narinig mula kay Blu. He stayed silent while I dry out my silent frustrations.

"I said that I was fine because I don't want to see you frown. I thought you'd smile after that, pero nagkamali pala ako." Dahan-dahan na akong tumingin kay Blu dahil sa sinabi niya. Nakatingin siya sa akin at nakangiti. "My body is still in pain, m'Lady. Pero kaunting sakit lang po ito. This will fade." Nakangiti niyang sabi habang nakatingin ng diretso sa akin.

"What should not fade, is the smile that everyone in this Kingdom admires. Your smile, m'Lady." Aniya kaya hindi ko alam kung anong meron doon sa sinabi niya na nagtulak ng mga luha ko palabas ng mga mata ko. A smile. It's what I've been giving to everybody. Telling them that I'm okay. Telling my parents that they shouldn't worry about me anymore.

A smile that was once pure but now, I don't know anymore.

"Eh?! M-M'Lady! Bakit ka po umiiyak?—kasalanan ko po ba?" natataranta niyang tanong. Tiningnan ko si Blu na dali-daling umalis sa kama dito sa lab at agad na kumuha ng tissue at muntik pa siyang madapa noong tumatakbo siya papalapit sa akin.

Tiningnan ko ang tissue na inilahad niya sa akin habang nakaluhod siya sa harap ko. Hinila ko nalang siya paupo sa sofa at pinunasan ang mga luha ko.

"You know, you shouldn't cry. Your heart, m'Lady." Dahil sa sinabi ni Blu ay hinawakan ko ang dibdib ko at huminga ng malalim. Pumikit nalang ako at kinalma ang sarili ko. Blu stayed by my side, quiet but also comforting.

"We're moving out of the Kingdom." Agad akong natigilan dahil sa sinabi niya. Dahan-dahan akong tumingin sa kanya at nakita kong nakatitig lang siya sa kawalan. "Is it.. is it my fault?" tanong ko kaya tumingin naman siya sa akin at ngumiti tsaka umiling.