សភាពក្នុងឡានស្ងាត់ច្រងំឮតែសំឡេង
ដកដង្ហើមរបស់មនុស្សពីរនាក់ដែលកំពុង
អង្គុយមើលមុខគ្នាម៉ក់ៗ។
« អេ៎!នាងប្រុងទៅណា? »Jinភ្ញាក់កម្រើក
ខ្លួនស្រវាទៅទាញដៃនាងទាំងពិបាកព្រោះ
Xingxingប្រុងនឹងបើកទ្វារឡានចេញទៅ
ទាំងមិនសុំការអនុញ្ញាតគេអីបន្តិច។
« ទៅមើលថាមនុស្សឬខ្មោច ឬបងមិនចង់
ដឹង? »នាងនិយាយចប់ Jinក៏គ្រវីក្បាល
ហួសចិត្តមិនគិតថានាងហ៊ានខុសរបៀប
បែបហ្នឹងសោះ អំបាញ់មិញទើបនឹងធ្វើមុខ
ស្លេកដូចមាន់ស្ងោរហើយសោះ។
« ក្លាហានខុសរឿង!បើនាងចុះទៅជួបពួក
អន្ធពាល អ្នកលេងអីវិញទៅ ពួកវាមិនចាប់
អូសនាងទៅរំលោទទេឬ? »Jinគំរាមនាង
ក្រែងខ្លាចគេខ្លះ តែនាងដូចមិនព្រឺរសម្បុរ
អីបន្តិចសោះ។
« ហើយនៅក្នុងឡានស្ងៀមៗធ្វើអីបើមិន
ព្រមជិះទៅដដែល! »នាងចោទសួរទាំង
ចម្លែកចិត្តព្រោះអស់មួយសន្ទុះធំហើយ
ដែលJinឈប់ឡានមិនគិតធ្វើអ្វី។
« ខ្ញុំចាំមើលថាមានអ្នកណាគោះម្តងទៀត
ឬអត់ បើគ្មានខ្ញុំនឹងបានជិះទៅក៏មិនបានចង់
នៅដូចគ្នា »Jinតបធម្មតា តែអ្នកដែលនៅ
មិនសុខបែរទៅបែរមកបែរជាXingxing
ទៅវិញ ក្នុងចិត្តចង់ដឹងចង់ឮជាងJinទៅ
ទៀត។
« ចាំមិនបានទៀតទេខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងណាស់ថាជាស្អីឲ្យប្រាកដទៅ »Jinអង្គុយ
ត្រង់ខ្លួននិយាយយ៉ាងប្រាកដប្រជា។
« កុំបង្កររឿង..នៅក្នុងឡានទៅទុកខ្ញុំចុះ
ទៅមើល »Jinខ្ជិលតវ៉ានឹងនាងច្រើនទើប
សម្រេចចិត្តចុះទៅមើលឲ្យដឹងសដឹងខ្មៅ
តែម្តងទៅ។
« អត់ទេ!ខ្ញុំជាអ្នកចង់ដឹងទុកខ្ញុំជាអ្នកចុះទៅ
មើលវិញ បងនៅក្នុងឡានឲ្យស្ងៀមៗទៅ
បានហើយ »នាងទះខ្នងដៃJinធ្វើដូចនាង
ជាកីឡាកាសមកពីណាអញ្ចឹង។
« ស្តាប់នាងនិយាយចុះ!ធ្វើដូចជាអ្នករៀន
ប្រដាល់តាំងពីពេលណាអញ្ចឹង »Jin
បែរមុខចេញព្រមទាំងគ្រវីក្បាល។
« ... »មិនតវ៉ាអីច្រើនព្រោះដឹងថាគ្មាន
បានផលអីទាំងអស់ទើបលើកដៃទៅបើក
ទ្វារឡាន។
