Długo nic nie pisałam. Nie wiedziałam, co.
W prawdzie dalej nie wiem. Wszystko się zmienia. Świat zaczął mi pędzić z prędkością błyskawicy. Dni mijają, a czas trochę przecieka przez palce.
Czuję, jakbym spała, budząc się tylko w niektórych momentach. Żyję, ale jednocześnie pochłaniają mnie myśli. Siedzę na niewygodnym krześle w klasie, wokół szum, przez który przebija się wyższy głos nauczyciela, a ja po prostu jestem. Słucham, notuję, ale słowa... Słowa nie mają znaczenia.
Nauka? Nie. Nie jestem w stanie. Moje oceny pogorszyły się, a to dopiero początek roku. Czy oceny mogą się pogorszyć na początku roku? Nie wiem. Nie ważne.
Nie potrafię się obudzić. Co ja robię? Gdzie podziewają się te wszystkie godziny?
Topią się.
Topią się w myślach, a ich wołania zagłuszane są wszystkim, czym się da. Muzyka, anime, książki, filmy krótkometrażowe, podcasty, gry, internetowe wykłady, scrollowanie pinteresta.
A jednak marnuję czas.
Bo one w końcu dochodzą do głosu. Rano, w szkole, wieczorem, w nocy. Gdy tylko na chwilę opuszczę barierę.
Przychodzą.
I wcale nie są zadowolone z ignorowania ich. Dlatego gdy tylko mogą, krzyczą głośniej, wrzeszczą.
To nie ma sensu.
Planeta umiera, przecież nie chcesz na to patrzeć, prawda?
Ach, te kreski wyglądają naprawdę estetycznie.
Miałaś spróbować szkła, pamiętasz?
Wcale nie chcesz wstawać.
Nie wychodź z łóżka.
Jesteś obrzydliwa.
Co ty tu jeszcze robisz, po co?
Nie rozmawiaj o tym z mamą, przecież ona nie ma już siły znów tego wysłuchiwać.
Jedzenie wygląda paskudnie, dlaczego to ruszasz?
Widok z góry wygląda pięknie, ale z bliska byłby jeszcze piękniejszy, to tylko kilka kroków!
Po co masz się starać, przecież i tak nie chcesz.
Z r ó b t o i s k o ń c z c i e r p i e ć .
Chcę się obudzić. Kurwa, chcę już otworzyć oczy. Chcę po prostu... Spokoju. Niech to wszystko zwolni. Zatrzyma się.
Potrzebuję się czegoś złapać. Tonę. A ze mną godziny. Wbić w coś paznokcie i nie zważać na rany.
Kurwa.
Pomocy.
CZYTASZ
Życie z chorobliwą nieśmiałością i stanami depresyjnymi | Pamiętnik 2019/2020
De TodoBoję się. Tak cholernie się boję. Gubię kawałki na każdym kroku, a czas pozostawia jedynie więcej rys. Chaos i ład przeplatają się wzajemnie, wciąż i wciąż próbując przejąć kontrolę. Świat pędzi do przodu, ale... Nie ma w nim już miejsca. Jeszcze ro...
