Chapter 23 - Lost

371 15 2
                                    

*Rika's POV*

"The baby is gone. It's your fault, Rika."

My baby is gone? No. Imposible. My baby is just here with me. My baby is with me.

I can't lose my baby overnight! It's impossible! Lizzy's lying!

"Corona, she's lying. Right? Imposibleng mawala ang baby ko. It's within me. It's alive. I can feel it." I spoke as I held my belly showing them that I can sense the baby.

"Rika..." Corona called for me.

"Don't look at me that way, Corona! Kakaayos lang natin and then ganyan? Let's be honest this time! Can't we start over well? No more lies please?" I begged.

"I understand Rika. Please take a rest muna. Makakasama sayo ang pag-iisip ng masama so please calm down." he plead.

"Calm down? Pano ko nagagawang maging kalmado ngayong sinasabi niyong wala na ang baby ko? My baby is here! It's here! Akin na kamay mo hawakan mo pa!" sigaw ko.

"Please, stop... Rika... You're crying so hard. It won't be good for your health..." he said pacifying me.

I lied saying that I feel it, that it is still within me. Because what I actually felt at this moment is that it is empty, both in and out.

Corona reached out for me and hugged me. I heard him scold out Lizzy and asked her to leave. I saw Lizzy leave the room crying hard. But I don't care. I don't give any care about on anyone. One thing matters, my baby.

My baby is alive. I believe. They are all liars. They all want to hurt me back for what I did. They want revenge that's why they're lying at me. But I won't get deceive! Hinding hindi ako magpapaloko. Hindi ako maniniwala sa kasinungalingan nila.

They are all liars.

Pero magsisinungaling ba sakin si Corona?

The man I love will lie at me? I know he won't do that. Most especially, lalo na yung pinakita niya sakin. Umiiyak siya.

Yun ay luha nang sakit. I can feel the same thing. Those are the tears of losing so much of value to you...

Hindi ko gustong maniwala sa mga sinasabi nila pero ang kalooban ko na mismo ang nagsasabi saking wala na nga ang aking anak gayun na din ang damdamin kong nagsasabing hinding hindi magsisinungaling ang asawa ko.

Hindi ko magawang maniwala dahil Iiang buwan ko siyang dinala saking sinapupunan kaya paano ko maniniwala na sa isang araw lamang ay mawawala siya? Imposible yun... Di ba?

'The baby is gone. It's your fault, Rika.'

'The baby is gone. It's your fault, Rika.'

'The baby is gone. It's your fault, Rika.'

Ang mga salitang nanggaling kay Lizzy ay paulit ulit kong naririnig saking isipan.

Maaaring tama nga siya. Kasalanan ko kung bakit nawala ang anak ko.

Kung una pa lang ay naging isa na kong mabuting ina, hindi idadamay ng tadhana ang aking anak sa miserableng mundong ito. Kung naging mabuti lang din akong asawa, hindi masasaktan ang asawa ko. Kung naging tapat lang ako, walang madadamay na mga taong mahal ko.

Tama. Kasalanan ko ang nangyari. Wala akong ibang dapat sisihin kundi ang sarili ko. If only I was stronger and wiser, hindi ito mangyayari. Wala sanang madadamay.

Kaya nangyari ang bagay na to ay dahil parusa ito ng Diyos sakin sa mga ginawa ko, sa pagiging makasarili ko. He did this to me kasi hindi ko deserve magkaanak after all the things I did. He punished me for being one hell of a selfish woman.

My Husband is a 7th GraderTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon