My Husband is a 7th Grader

Chapter 8 - Lavi

Hapon na ng makauwi ako sa bahay at nakita ko si Corona na nandun sa sofa at nakahiga. Nakasuot pa siya ng school uniform niya. Mukhang pagod na pagod siya.

"Baby, I didn't notice you coming. I've waited for you." sabi niya ng mapansing lumapit ako sa kanya.
"Corona, mukhang pagod na pagod ka. Galing ka din ba sa office?" nag-aalala kong sabi.
"Yes baby."

Niyakap ko siya agad. Naramdaman ko namang tila nagulat siya sa ginawa kong yun.

"Rika, is there something wrong?" tanong niya.
"Wala naman baby. It's just that I got worried when I saw you like that." nasabi ko na lang.

Sa totoo lang, kaya ko siya niyakap ay dahil bigla na lang pumasok sa isip ko ang mga posibilidad na pwede siyang mapahamak dahil sa mga kalaban nila sa business.

"Nah. Don't worry. I'm okay." he assured.
"Baby, I'll always protect you." sabi ko sa kanya habang nakatingin ako ng diretso sa kumikislap niyang mga mata.
"Rika,"
"I love you very much." I told him.
"I love you too." he replied then smiled.

Matapos ang pag-uusap naming yun ay nagdinner na kami.

"Baby, gusto mo subuan kita?" tanong ko sa kanya.

Nakita ko namang nagblush siya sa sinabi kong yun.

"Ha? But why?" tanong niya na tila nahihiya pa. Sus. Pakipot. Haha.
"Ayaw pa? Choosy pa Corona virus?" pang-iinis ko sa kanya. Haha. Ang cute niya kasing mambwisit kaya naman gusto ko siyang inisin.
"Hoy lola Rika, feeling ka no?" pang-aasar niya.
"Haha! Maka-lola to! Haha. Susubuan ka na nga ayaw pa? Arte!" Haha. Ang cute cute talaga ng asawa ko. Hihi.
"Di ako maarte oy! Ikaw nga tong nagvolunteer na subuan ako! Ikaw ang maarte!"
"Ah ganun?" seryoso kong sabi.

Kita ko namang natahimik siya sa sinabi kong yun.

"Ako na nga nagpapasweet sayo, choosy ka pa! Ewan ko sayo!" sabi ko sabay alis ng padabog.

Hindi ko din alam kung bakit din ako nagalit. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bigla na lang nagbago ang mood ko.

Malakas kong isinara ang pinto para di siya makapasok.

"Rika! I'm sorry. Open the door please." sabi niya habang kumakatok ng kumakatok.
"Just leave me alone!" sigaw ko.
"No. I won't."

Haaays. Bakit ba big deal sakin yung ginawa niya? OA na kung OA pero ganito talaga nararamdaman ko.

At isa pa parang bigla akong nairita sa sarili ko at sa lahat. Ano bang nangyayari sakin?

Hindi kaya.

OMG.

HELL NO.

Baka nga?

Oh my.

Hindi pa ko ready!!!

"Rika?"

I came back to my senses as soon as I heard his voice. I try to avoid the thing that I was thinking.

"Rika?" muling tawag niya na sinundan ng ilan pang mga katok pero hindi ko pa din siya sinagot.

"Sorry na." I heard him sobbed. I find it a little snarky yet I can't do away from the fact that I made him cry.

My baby is crying because of my childish acts.

Lumapit ako sa may pintuan at pinagbuksan na siya. Nagulat ako ng bigla siyang yumakap sakin at humihikbi.

"Sorry na, Rika." he continued sobbing.

I lifted his said and stared at him.

"I'm sorry. Even I don't know what is happening to me. I easily get vexated. I don't know why."