My Husband is a 7th Grader

Chapter 12 - Date

"Rika, are you really sure with this?" tanong sakin ni Corona.
"Yeah. Ayaw mo ba?" tanong ko kasi pakiramdam ko ayaw niya.
"It's not like that but I'm just a little hesitant." honest niyang sabi.
"Bakit naman? I don't see anything wrong about it."
"But I'm nervous."
"Corona Vista, the youngest business tycoon in the country is getting nervous? Are you really sure? You might be kidding me. Haha."
"Tss. Don't call me such. It's annoying."
"Yeah. Whatevah! Arte. Haha."

Papunta kami ngayon sa amusement park, dito sa Enchanted to be exact. Hindi naman niya first time ang pumunta dito pero ayaw niya lang talaga ko samahan dahil hindi niya daw hilig ang magpunta sa mga "nonsense place on earth" daw. Ang daming kaartehan ng batang to eh no? Haha. Daming alam. Haha.

"Dali na! Dun tayo muna sa Anchors Away!"
"I said I don't want to."
"Naduduwag ka no?"
"Nah. As if. I just find it boring here."
"Huh? So anong hindi boring para sayo? Ang magstay sa opisina at sa library mo? Tch!" sarcastic kong sabi.
"So what if I answered yes, will you let me go home?"
"Bahala ka sa buhay mo." sabi ko sabay talikod at nagpunta na dun sa may Anchors Away para pumila. Medyo konti pa nakapila kasi kakabukas lang din ng EK.

Ang boring naman na ako lang mag-isa sasakay dun. Napaka-loner ko naman. Tsk. Kainis kasi si Corona eh! Napaka-KJ! Mag-isa lang tuloy ako. Haaays.

Nung una ay medyo matagal at parang nagkaproblema pa ata dun pero bumilis na din ang pila at mga limang tao na lang ay turn ko na. Ano kayang nangyari kanina at nagtagal? But anyway, nakakainis talaga ang virus na yun! So talagang hinayaan niya akong maiwan? Grabe siya! Natiis niya ko? Ang sakit naman! Tss!

Hanggang sa turn ko na. Nasa kasunod na batch ako. Haays. Bakit di pa ko napasabay dun sa naunang batch? Mas mukha tuloy akong loner. Lumingon pa muna ko sa likuran ko at umasang nandun siya sa likudan ko pero wala talaga.

Walang Corona Vista sa likudan ko. Hindi niya ko sinundan.

Tulala lang akong naupo dun sa may unahang upuan or dun sa may pinakagitna. Dito na lang ako naupo kasi di ko na din naman maaappreciate yung thrill kahit pa sa pinakadulo ako maupo.

Nakakainis ka talaga Corona! You're such a brat! Bwisit ka!

"Miss, why are you crying?" tanong sakin ng isang batang lalaki sabay abot ng kanyang panyong puti na may initials na C.V. na tinitigan ko lang naman.
"Ah eh kasi iniwan ako nung kasa-"

Napatunghay ako ng marealize ko kung kaninong boses yun galing.

"Corona,"

Oo. Si Corona ang nasa harapan ko ngayon. Papaanong nandito siya?

"Hindi ko ugaling mang-iwan." nakangiti niyang sabi.

Hindi ko alam kung dapat ba kong kiligin o ano. Ang tanging alam ko lang ay masaya ko kasi nandito siya. Hindi niya ko iniwan.

Agad ko siyang niyakap at saka umiyak.

"Lola Rika, the ride is about to start in a few minutes. Stop crying already. I'm here. There's nothing to worry about." he assured.
"Oo na. Feeling superhero ka na naman siguro."
"If that's what you're thinkin maybe yes?"
"Bwisit ka talagang virus ka!"
"I know." pang-iinis pa niya.

Oo nakakainis siya. Lagi niya kong binabara. Hahaha. Pero kahit ganun, thankful ako na nandito siya at never niya kong iniwan. Kaya naman tama ang desisyon ko na manatili. Kahit pa bumalik pa si Lavi, mananatili na ko kay Corona.

Lumipat kami ng pwesto at naupo dun sa may pinakadulo. Yun yung pinakapaborito kong part nung Anchors Away. Mas may thrill kasi dun talaga compared sa gitna.

Nung magsimula ng magrow yung ride ay tili ako ng tili samantalang si Corona ay bored na bored. Haha. Walang epekto sa kanya yung ride. Grabe lang. Tao ba yan? Hahaha.