My Husband is a 7th Grader

Chapter 22 - Lie To Me

*Rika's POV*

Nasaan ako? Bakit pakiramdam ko pagod na pagod ako? Ang bigat nang loob ko.

Para bang galing ako sa isang masakit na pangyayari and I just vent out? What's worse is that I feel empty? It feels like I lost something in me. Bakit ganon?

"Rika!"

Sino yun? Sinong tumatawag sakin?

"Rika!"

Pamilyar ang boses na yon sakin.

"Rika!"

Pinilit kong imulat ang mata ko at pagmasdan kung kaninong tinig nanggagaling ang pagtawag sa pangalan ko.

Isang pamilyar na mukha ang bumungad sakin. Isang mukhang hindi ko malilimutan.

Habang tinititigan ko siya na lumuluha ay unti unti bumabalik saking alala ang mga nangyari.

"Rika, sa wakas gising ka na." alalang salita niya habang umiiyak at hawak ang aking kamay.

Corona, mahal ko ...

"Corona..." nahihirapan kong banggit.

"Rika, it's okay. You don't have to push yourself much." mungkahi niya.

"Di mo na ko dapat makita. Isa akong kahihiyan sa pamilya mo. Hindi ko deserve ang isang tulad mo. Kaya naman gusto ko na lumayo." pilit kong banggit at saka nag-iwas nang tingin upang di na magtama ang aming tingin sa isa't isa.

Hindi ko siya gustong saktan at lalong hindi ko gustong makita siyang nasasaktan. Ngunit ito ang mga unang salitang lumabas sakin nang mapansin kong tanging kaming dalawa ang nasa silid.

Gustong gusto ko nang lumayo sa kaniya dahil sa tuwing kasama ko siya, nasasaktan ko lang siya. Hindi ko na kayang magsinungaling pa sa kaniya kaya naman lalayo na lang ako para sa ikabubuti naming dalawa, lalong lalo na sa ikabubuti niya.

"What did you say? Hindi kita deserve that's why you left? Since when did you have that kind of thinking, Rika? Okay tayo Rika. Okay tayo. We deserve each other!" galit niyang sabi.

Ito ang unang beses na pinagtaasan niya ako nang boses. Pero di ko yun iniinda dahil inilalabas lang din niya ang sakit na nararamdaman niya.

Pero kahit ganoon, I'll stick to my resolve that I have to leave. Dahil yun ang mas makakabuti sa kaniya.

"Mali ka. Hindi kita deserve. I did horrible and unforgivable things behind your back! Kaya hindi kita deserve! Can't you see? Lumalayo ako kasi hindi mo deserve ang isang manlolokong tulad ko!" sigaw ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong maibulalas ang nararamdaman ko. Oo hindi pa ganun kabuti ang pakiramdam ko at tila ba may mga bagay pang nakakalimutan ako pero ang gusto ko lang sa ngayon ay maipahayag ang damdamin ko.

"Manloloko?" di niya makapaniwalang tanong. Nabakas ko naman sa kaniyang mukha ang pagtataka at tila napaisip at naguluhan siya sa aking mga binanggit.

"See? Hindi mo alam di ba? Hindi ako mabuting asawa sayo! Manloloko ako! Niloloko kita all this time! I'm staying by your side but in reality nagpagalaw ako sa ex ko nun bago pa man nahulog ang loob ko sayo. Sinungaling ako, Corona! Sinungaling ako. Manloloko ako! Now tell me, do I still deserve you after all the lies I told you? Do I? No. I don't even deserve you a bit!" naiiyak pero tuloy tuloy kong salita.

I don't want to be interrupted 'cause if I do, I'll be lost in the middle. Since nandito na din kami, he has to learn everything.

Kita ko sa kaniyang mukha na siya'y naguguluhan pero he manage to keep a straight face and calmed himself. Hindi ko alam na ang isang batang tulad niya ay kayang tanggapin lahat nang mga ganitong bagay. This is too much for him.