ona hayran olduğum zaman sadece 9 yaşındaydım,
onu unutmaya çalıştığımda ise 17 yaşında.
kalbimi göğüs kafesimden koparırcasına çıkardığında ise yaşım yoktu.
yaşım sıfırdı.
yaşı sıfırdı.
-
yaş farkı içerir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Multimediadaki müziği açmanızı çooook isterim. O kadar güzel bir müzik ki... Kırgınlığı ve umut duygusunu yaşatıyor bana. Neyse benimle meşgul etmeden bölümle baş başa bırakıyım sizi.
İyi okumalar dilerim... 🌨
🖤
Kızgınlık dediğimiz duygu durumunu hayatım boyunca tatmamıştım. Dışarıdan bakan bir insan benim için belki kolay kızan insandır diyebilirdi. Görüntüm dolayısıyla iten bir tiptim. Biraz soğukluk da vardı tabi işin içinde. Kendi konfor alanımdan çıktığım nadirdi. Belki de hiç çıkmıyordum. Yapabileceğim en farklı şey okul sonrası olan üniversiteye hazırlık kursunu ekmekti sanırsam. Ektikten sonra gittiğim yer ise evdi. Değişen şey sıfırdı, evet...
Sınava yaklaşık iki ay kalmıştı. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyordum. Daha doğrusu, hedef denilen o dala sahip değildim. Çalışma motivasyonumu zaten her şey etkilerken bir o hedef zımbırtısının olmaması daha da zorluyordu. Son sınıf öğrencisi olmanın ne çeşit zorlukları olduğunu anlatmaya kalksam kelimeler yetmezdi. En azından ben elimden geleni yapıyordum. Eh, böyle kendimizi kandırabilirdik ama değil mi? Düzenli çalıştığımı da rahatlıkla söyleyebilirdim. Zaten yapım gereği de çok strese girmezdim fakat ne çare, insanız sonuçta, salak saçma şeylere de stresleniyordum.
Artık okula gitmediğim için kendime bir düzen oturttum diyebilirdim. Sabahın köründe kalkmıyordum, benim gibi uyku canavarı birisiyseniz bunun ne biçim bir nimet olduğunu anlatmama gerek kalmazdı... Anlardınız. Bu yüzden sabah on bir kalkıyordum, kahvaltımı yaptıktan sonra çalışma masama oturup hunharca ders çalışmaya başlıyordum. Tabi buna ders çalışmak denilebilirse. Abartmıyorum, dinlenmeye ara verip ders çalışıyordum aslında.
Dün yaşadığım o saçma gerginlikten sonra otobüsle eve gelmiştim. Hamza arkamdan ne kadar korna çalsa da, telefondan arasa da cevaplayacak gücü kendimde bulamamıştım. Nedense öyle fevri tepki verdiğim için gergin hissediyordum. Bana o kadınla buluştuğunu söylemesi çok kırıcıydı, tabiki. Neden söylesindi ki sonuçta. Soğukkanlı bir şekilde, takmadan yoluma devam edebilirdim.
Fakat her şey o kadar kolay olmuyordu. O an bunu öğrendim.
Dışarıdan ketum gözüken bir kızın öyle sinirlenmesi bayağı şaşırtıcı bir durumdu. Olayın ne kadar anormal olduğunu burdan anlayabilirdiniz.
Eve geldiğimde üstümü çok hızlı bir şekilde çıkartmış, sanki o negatif enerjiyi öldürecekmişim gibi duşa girmiştim. Ah ne aptallık. O hissi onun dışında hiçbir şeyin öldüremeyeceğini elbette biliyordum. Ama o akşam öfkeyle kendimi keselemiştim. O ise o gece evine gelmedi. Gözüm kaydı diyemeyeceğim, her an camdan onun evinin önüne baktım. Arabası yoktu. Nerede kaldığını bilmiyordum haliyle ama onu öfkelendirdiğim gerçekti.
