Gustavo Santaolalla- The Last Of Us 🎵 (multimedia'da da var.)
görüşlerinizi yazın, iyi okumalar! 🖤
Mart 2018
17 yaşımdayken kendimi kaybetmiştim. Yaşım küçüktü pekala ama acım büyüktü. Acım çok büyüktü.
O yaşıma kadar annenin olmamasını sadece annemin komşuya gitmesi diye adlandırırdım. Eninde sonunda eve geri döneceğini düşünürdüm. Sonuçta annenin olmaması evde olmamasıydı, komşuya veya markete gitmiştir... 15 yaşıma kadar, şaka gibi evet, bunu böyle biliyordum.
Bu yargının yıkılması tam olarak 17 yaşımda gerçekleşmişti. Kendimi mermer mezar taşının önünde bulduğumda bütün bilgilerim, hayal dünyam alt üst olmuştu. Biliyordum bu sefer hayatımın altı üstünden iyi değildi.
Annem yoktu.
Komşuya veya markete gitmemişti. Önümde duran toprağın içine girmişti benim güzel annem.
Ellerimi toprağın üzerine koydum sanki ona dokunmuş gibi. Toprak o kadar soğuktu ki. Annemi şubat ayında kaybetmiştim. Annemi kış mevsiminin kanatıcı soğukluğunda kaybetmiştim.
Annem üşüyor muydu bu toprağın altında? Onu ısıtabilir miyim Allahım? Annem soğuğu sevmiyordu, evin kaloriferleri açık olmasına rağmen babama bana sarılsana diyen bir kadındı benim annem. Annem soğuğu sevmiyordu.
Elimi koyduğum topraktan kendimi uzaklaştırmaya çalışsam da nafileydi. Gözüm yağmurdan ıslanmış olan mezar taşına kaymıştı bir kere.
Annemin burada olduğunu belirten o siyah yazı elimi topraktan çekmemi engellemişti adeta.
Zeynep Cavidan
İyi bir anne, iyi bir eş
15.08.1970 - 13.02.2018
Ruhuna El-Fatiha
Gözümden artık akamayan yaşlar vardı. Bu yaşlar toprağa düşse, biliyordum annem üzülürdü. Yağmur sıcaktı az da olsa, ısıtırdı belki annemi.
Siyah saçlarım gözlerimin önüne gelmişti sanki bu görüntüyü görmemi istemiyorcasına. Saçımı geriye atacak enerjim dahi kalmamıştı.
Omuzlarımı kaldırmaya halim bile yoktu fakat artık gitmem gerekiyordu. Annemi bu soğukta bırakmak istemiyordum. Ellerimi topraktan zor da olsa çekerken, "Annem benim," demekten kendimi alamamıştım.
"Ben yine geleceğim. Üşüme annem."
Yağmurun ıslattığı saçlarım yüzüme yapışmıştı. Bu his o kadar rahatsız ediciydi ki, annem olsa yanımda kızım şu saçlarını topla derdi kesin.
Ayağa kalkıp adımlarımı yola doğru atmaya zorlarken kendimi boşlukta sallanıyor gibi buldum. Bir an eve nasıl gideceğimi unutmuştum. Anne yokluğu böyle bir şey miydi? Evinin yolunu da mı unuturdu insan?
Gözlerimi yola çevirdiğim an ayaklarım mezarlığın tam ortasına çivilendi. Annemin mezarı arkamda duruyordu. Karşımda ise benim mezarım.
Benim kalbimin mezarı.
Mezarların tam ortasında savunmasız bir haldeydim. Gözlerimi onun gözlerinden çekemez bir haldeydim.
Neden gelmişti? Neden şimdi gelmişti? Neden ben tam olarak harabeyken gelmeyi akıl etmişti?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEHY
Romansaona hayran olduğum zaman sadece 9 yaşındaydım, onu unutmaya çalıştığımda ise 17 yaşında. kalbimi göğüs kafesimden koparırcasına çıkardığında ise yaşım yoktu. yaşım sıfırdı. yaşı sıfırdı. - yaş farkı içerir.
