NEHY

o n d o k u z "imza"

Merhabalar! Umarım iyisinizdir... Öncelikle aramıza yeni katılanlar günbe gün artıyor. Aşıııırııı mutluyuuuuuuuuummmmmm!

Önceki bölümde gelen beğenme sayısı için de teşekkür ederim. Ve bu bölüm içinde beğenmeyi unutmayın ve sevdiğiniz yerlere yorum yaparsanız çok mutlu da olurum!

Sizi bölümle başbaşa bırakıyorum!

İyi okumalar 🖤
on dokuz, imza
🖤

Ona aşık olduğum ilk günü hatırlamak zordu. Aklıma gelen bir çok anı vardı fakat bunların hepsi beni koruduğu zamanlara aitti. Sokakta yakar top oynarken, sek sek oynarken yere düştüğümde hemen belirilip elimden tutan bir abi modelindeydi.

Tâ ki onun isminin yanında bazı kızların adını on yedi yaşlarımdayken duymamla birlikte abi modelinden daha çok ulaşılmaz bir sevgili modelindeydi.

Bunları düşünmenin yararı olmasa da çektiğim acı ve üzüntülerin bir ödülü olduğunu fark ediyordum. Benden uzak durmasının sebebini az çok kafamda tartıyordum elbette. Abim ya da babamdan çekiniyordu ama dudaklarıma değen dudaklarından sonra bu korkunun izleri kalmamıştı, biliyordum.

Ablamın düğün gecesi tahmin edemeyeceğim kadar hızlı geçmişti. Hatta ablam evden ayrılacağı için bir süre ağlar ya da kendimi yalnız hissedeceğimi düşünmüştüm. Fakat işler öyle gitmemişti.

Eve kendimi attığımda bir süre kapıya sırtımı yaslamış, parmaklarım dudaklarımda pencereye doğru bakmıştım. Mahallenin evlerinin ışıkları yavaştan sönmüştü ama içimdeki alev gittikçe harmanlanıyordu.

Yan odada artık ablam yoktu, dolabından çaldığım kıyafetler de artık gitmişti. Kız kardeş olmanın güzel faydaları bir bir eksiliyordu.

Ama o gece bunları düşünmek sadece saniyelerimi almıştı. Aklıma geldiyse de koşup uzaklaşmış, tek durak olan Hamza'da ruhum takılı kalmıştı.

Beni öptükten sonra restoranın kapısına doğru ilerlerken hep arkasına bakmış, bir şey söylecekken elini başına atıp durmuştu.

Ben ise o gece kapıya yaslıyken nasıl elim dudaklarımdaysa, onun gidişini izlerken de öyleydim.

Bunları yaşamış olduğuma olan inancım sıfırdı, sanki hayal dünyasında yüzüyor gibiydim.

Ama gerçek olduğunu da biliyordum. Uyumadan önce telefonuma gelen mesaj bunun kanıtıydı.

İyi uykular, ceylan gözlüm.
- Hamza

•••

Sabah uyandığımda evin içindeki sessizlik yatakta beni birkaç dakika daha bekletmişti. Abim gece acele bir şekilde geri dönmüştü. Babamla ikimiz tek başınaydık.

Zaman geçtikçe böyle şeylerin olacağını biliyordum ama kabullenmek zordu. Bir gün hepimiz bu evden ayrılacak ve babam yalnız kalacaktı. Fiziksel.

Belki de duygusal olarak da. Bir parçasını toprağa koyan adam için yoksunluk her türlüydü. Annemin varlığını dolduracak tek bir şeyi bile yoktu.

Bizim gibi.

Kış mevsiminde olmamıza rağmen bahar havası olan dışarıya baktım. İstanbul'a bugün geri dönecektim. Finallerim vardı ve çok fazla ertelediğim notlar tonlarca birikmişlerdi. Babama söylediğimde ilk başta üzülmüş fakat sonradan kendi elleriyle valizimi hazırlamıştı.