ANLAŞMA

BÖLÜM 21

Merhabalar.... Esasen yüzüm yok ama nasılsınız? Anlatsam roman olacak şeyler yaşadım.  Ancak fırsat buldum. Umarım ilham perilerimi zincirlemek zorunda kalmam tekrar. Sizden bir ricam var: Bana gelecek bölümlerle ilgili biraz ilham verir misiniz? Ilham gelince yazacak vaktim olmuyor, vakit bulunca ilhamım kaçıyor... Teşekkür ederim beklediğiniz için.  Hepinizi ayrı ayrı öpüyorum🥰❤
  İyi Okumalar

"İnci veya mercan resifi buldun mu bari?" Başımı Selçuk'a çevirdim.
"Ne?" Bakışlarını birkaç saniyeliğine bana değdirdi.
"Daldın gittin de merak ettim. Vurgun yeme." Bende oyununa uydum.
"Niye? Bakmaz mısın bana?" Kırmızı ışıkta durdu. Başını bana çevirdi.
"Bakarım canım. Niye bakmayayım? Dostumsun sonuçta." Donup kalmıştım. Benden çok kendine hatırlatıyor gibiydi. Işık yeşile dönünce yola devam ettik.
"Sen bakmaz mısın bana?" Yüzümdeki kafası karışmış kadın ifadesini sildim.
"Dostluklarım benim için çok önemlidir. Yani elbette bakarım sana. Ama Allah korusun." Yüzü kasılmış gibiydi.
"Amin." dedi ve ben ona ne olduğunu anlayamadan yüzündeki ifade yok oldu. Düşünmemeye karar verdim, yola odaklandım.

On beş dakika gibi kısa bir süre sonra evdeydik. İkimiz de yorulmuştuk. Sessizliği koruyarak arabadan indik ve eve girdik. Salonda sadece Ufuk vardı. Bir maçın tekrarını izliyordu. Kapı sesini duyunca döndü ve toparlandı.
"Oo aşk kuşları, hoşgeldiniz." Kaşlarının hareketinden Emine ablanın mutfakta olduğunu anlamıştım. El ele tutuşarak salona geçtik. Oturduğumuzda elini bırakmadan başımı Selçuk'un omzuna yasladım.
"Çok mu yoruldun ablam?" Başımı kaldırmadım. Cidden çok yorgundum.
"Evet. Nazlı ve Semra anneye kıyafet aldık. Yoruldum ama değdi." Selçuk başıma bir öpücük kondurdu.
"Çok mu yoruldun hayatım? Kıyamam sana." Ufuk gözlerini pörtletti.
"Iyk! Vıcık vıcık aşklar. Ben odamda yalnızlığıma sarılacağım, bu romantiklik bünyeme ağır geldi." İkimiz de güldük. Ufuk merdivene ulaştığında bombayı patlattım.
"Cuma gününden sonra sarılacak bir yalnızlığın olmayacak canım kardeşim. Uyuma birazdan bişeyler konuşmak için yanına geleceğim." Duraksadı ama devam etti. Odasının kapısının açılıp kapanma sesinden sonra mutfaktan gelen ufak sesler dışında salon sessizliğe gömüldü.

Aslında halimden memnundum. Selçuk'un göğsü sıcacıktı ve ben kedi gibi kıvrılmıştım. Tam kendimi tamamen kaptıracakken Nazlı'nın sözleri aklıma doldu.
Ona arkadaş olup bu altı ayı iyi değerlendirmemi söylemişti. Aşık olmamamı da tembihlemişti. Böyle durmaya devam edersem tembihlerini yerine getiremeyeceğim aşikardı. O yüzden göğsünden kalktım.

Gözleri kapalıydı. Başımı kaldırmamla açıldı. Acaba ne düşünüyordu? Buna takılmadım ve boğazımı temizledikten sonra konuşmaya başladım:
"Ben Ufuk'la bir şey konuşacağım da izninle yukarı çıkayım." O da doğruldu.
"Tabii. Bende biraz çalışsam iyi olur. İyi geceler canım." Son kelimede gözlerini soluma devirdi. Emine abla bizi dinliyordu demek.
"Tamam hayatım kolay gelsin. Odamızda görüşürüz, kendini çok yorma." Yanağına bir öpücük kondurarak yukarı çıkan merdivenlere yöneldim. Yanılmamıştı. Emine abla bizi alt katın merdivenlerinden gizlice dinliyordu. Ucuz atlatmıştık.

Ufuk'un odasının önüne gelince kapıyı nezaketen çalarak baskın yaptım.
"Kaldır ellerini! Gecelerin yargıcı ablan geldi." Korkudan telefonu elinden bırakınca kahkahayı bastım ve kapıyı kapatıp yatağına oturdum.
"Ne yapıyordun bakalım?" Telefonu aldım ama ekranı kapalıydı. Şifresi de vardı. Kaşlarımı çattım. Telefonu elimden aldı.
"Abla kocaman kız oldun hala çocuk gibisin yahu! Korkuttun beni." Yatakta bağdaş kurup yerleştim.
"Telefonu kapatacak kadar kendindeysen fazla korkutamamışım demektir. Ne yapıyordun aç bakalım telefonu?" Çekincesi olmadığını belirtircesine telefonu açtı ve bana çevirdi.
"Al bak, maç sonuçlarına bakıyordum." Gözlerimi odada gezdirdim.
"Hm cuma gününden sonra artık telefondan sadece mesajlara bakacaksın." Dikkat kesildi.
"Bende onu soracaktım. Nedir bu cuma günü meselesi? Biraz önce de aynısını söyledin." Keyiflenmiştim. Ne sahte evliliğimizin gidişatı ne de hislerim umrumdaydı şuan. İç sesime kulağımı tıkamıştım.