💜 Oh, Bae 💜

~85~

Yoongi, Hoseok, Jimin, Jungkook, Namjoon, Seokjin, Sungjae i Sooyoung rozsiedli się w pokoju Taehyunga, bo był największy w mieszkaniu. Hyungsik, Tae i Seojoon przenosili poduszki i krzesła z innych pokoi żeby każdemu było wygodnie. Wyciągnęli też szklanki, kieliszki, alkohol, napoje i przekąski. W końcu trzeba było świętować. Miały jeszcze do nich dołączyć ze dwie czy trzy osoby, ale mimo, że było ciasno, nikt nie narzekał, bo atmosfera była cudowna.
Cała ekipa bawiła się świetnie. Rozmawiali o wszystkim, grali w prawda czy wyzwanie i pili.
Nagle Hyungsik zauważył, że Taehyung zniknął. Zdał sobie sprawę, że nie ma go od dłuższego czasu. Podniósł się z podłogi - wcześniej siedział na poduszce, ale Jin narzekał i oddał mu ją. Poszedł szukać przyjaciela. Nie zajęło mu to zbyt dużo czasu. W końcu w mieszkaniu były tylko trzy pokoje, kuchnia i łazienka. Niewiele pomieszczeń, do których trzeba było zajrzeć. Buty i kurtka były na swoim miejscu, więc był pewien, że Tae jest w domu.
Zapukał do drzwi łazienki. Nie słysząc odpowiedzi, wszedł do środka i westchnął. Z prysznica lała się woda, a Tae siedział przy brodziku, ukrywając twarz w dłoniach i płakał.
- Co się stało? Dlaczego płaczesz?
- Bo prysznic płacze.
Mruknął Tae i pociągnął nosem. Hyungsik zamknął za sobą drzwi i usiadł obok przyjaciela.
- Tae...
- Zakochałem się, ok?... Tylko nie wiem w którym bardziej... Nie mogę skrzywdzić żadnego z nich. Jestem toksyczny... Nie umiem... Nie potrafię.
Hyungisk przytulił przyjaciela i zaczął gładzić jego włosy.
- Taeś... Musisz uwierzyć, że zasługujesz na miłość... Że ktoś jest w stanie cię pokochać...
- To niemożliwe... Ze mną nie będą szczęśliwi... Mnie nie da się pokochać... Więc będę płakać razem z prysznicem
Łzy płynęły jeszcze mocniej.
- Jesteś pijany, Tae...
- No co ty... Nie zauważyłem...
Prychnął Kim, a Hyungsik wywrócił oczami. Siedzieli w łazience dopóki Tae się nie uspokoił i nie ogarnął na tyle, żeby wrócić na imprezę. Dobrze, że wszyscy byli już mocno podpici więc nikt nie zwrócił uwagi na jego czerwone, zapłakane oczy... A przynajmniej osoba, która zauważyła, idealnie ukryła swoje zmartwienie.