DREADFUL SERIES #2: PARAMOUR COMPANION

CHAPTER 27

CHAPTER 27

POSITIVE

(THIRD PERSON'S POV)

Pakarating sa hospital agad kumuha ng lab gown si Huxley at kumuha ng sthetoscope.

"Nurse check her vital status" utos nito agad namang sinimulan ng nurse ang dapat gawin.

Mangiyak-ngiyak si Mrs. Brinley habang nakikita ang anak na putlang-putla binalot siya ng takot.

"Huxley my daughter please" pagmamakaawa nito sa binata. Tumango naman si Huxley at pinasok ang dalaga sa ER.

Samantala abala naman sa pagtawag si Mrs. Cullen kay Bastien napansin kasi nito na hindi nakasunod ang anak niya sa hospital.

Maya-maya pa dumating ang humahangos na sina Bastien at Camari. Hindi makapaniwalang tumingin si Mrs. Brinley sa dalawa.

Tagaktakan ang pawis ng dalawa na parang dumaan sa giyera, hindi maayos ang suot at kapansin pansin ang magulong buhok, nagkalat na lipstick at mga kiss mark sa dalawa.

"How could you do this to our daughter?" Malamig na sigaw ni Mr. Brinley dahil kahit sinong makakakita sa kanila iisipin na may nangayari sa dalawa.

Walang emosyong nag-ayos si Bastien at tinalikuran sila bakas ang disappointment sa mukha ni Mrs.Cullen.

"We want an annulment" nakakuyom na ani Aivan. Inilibas nito ang isang envelope kung saan nandoon ang annulment papers.

"Let him sign that and we will take care of my sister" bakas sa mukha nito ang galit wala namang nagawa si Mr. Cullen kung hindi abutin iyon.

Umalis sila doon at sinundan si Bastien agad itong kinaladkad ni Mr. Cullen palabas ng hospital. Mangiyak-ngiyak namang umawat si Camari.

"Tito please don't hurt Bastien" tinapunan ng masamang tingin ni Mr. Cullen ang dalaga.

"You can't stop me from discplining my son matapos niyong gawin ang bagay na hindi dapat nyo ginawa magmamakaawa ka sa akin" gigil na ano Mr. Cullen.

Maari kasing matapos pirmahan ni Bastien ang annulment papers ay masira na rin ang merge sa pagitan ng dalawang pamilya.

"Kung lalandi ka dapat may maiibigay ka!" Lalong napaiyak ang dalaga.

Lumalabas kasi sa totoo lang na hindi naman talaga nila gustong ipakasal ang anak sa hindi nito mahal kung hindi lang talaga dahil sa yaman ng pmailya nina Aymaline.

"Paano kung may mabuo diyan?" Gitil na sigaw ni Mr. Cullen habang tinuturo ang tiyan ni Camari.

"Actually po. I am pregnant" nanlaki ang mata ng mag-asawa sa narinig. Tinitigan nila ang dalaga at lumuluhang dumiretso ito sa Banyo.

Maya-maya pa lumabas na ito with a baby bump. Malaki na iyon at kung titignan ay higit limang buwan na ang tiyan ng dalaga.

"I am six months pregnant" nagulat ang lahat at natulala si Bastien sa narinig.

He doesn't notice that at all. Naisip niya kanina kung bakit siya pinipigilan ng dalaga na alisin ang damit nito.

"I am hiding it." Umiiyak na sabi ni Camari. Napasubunot naman sa kanyang buhok si Mr. Cullen at halos mahimatay naman si Mrs. Cullen.

"We need to settle this" ani Bastien at hinila na si Camari paalis sa hospital.

(AYMALINE AVIANNA'S POV)

Unti-unti kong naramdaman ang sarili ko at saka ko minulat ang mata ko. As I open my eyes I saw white ceiling that confirm my conclusion kung nasaan ako.

'I'm here again in the hospital'

Napabuntong-hininga ako and try to sit pero nakaramdam ako ng hilo and I felt someone's arms hold me.

"Don't move makakasama yan sayo" napatingin ako kay Huxley na nakasuot ng lab gown.

"I wanna see Bastien" hindi ko alam kung bakit iyon agad ang sinabi ko but he doesn't look surprise at all.

"Kamusta ka na?" Tanong niya not minding what I said. Binuksan niya ang isang folder na mukhang nandoon ang dignosis ko.

"Do you want to eat anything?" Pagkatanong niyang iyon pakiramdam ko nagutom ako.

"I want mango yung maasim ha" ngumiti siya at saka lumabas saka naman pumasok si Mom and Dad kasama si Kuya.

"I can't believe this" ani Kuya at umupo sa isang sulok kumunot naman ang noo ko.

"Will you please be quiet Aivan?!" Suway ni Mom na para bang may masasabi si Kuya na hindi dapat.

"Aymaline why didn't you tell us?" nanlaki ang mata ko at pakiramdam ko alam na nila.

'How did they know?'

"I just don't want you to worry about me" naiiyak kong sabi and mom hold my hand.

"Anak you should tell us about that. Kahit ano namang pagtatago mo we will still be worried." And Mom wipe my tears.

I don't know why I am being emotional at this siguro dahil alam kong magagalit sina Mom once they know how Bastien treated me.

"So how does it feel?" Pakiramdam ko bigla akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig.

"Mom?" Gulat na gulat kong sabi but my mom maintain her questioning look.

"Anak you're gonna be a mom soon! Wala ka man lang nararamdaman?" Pakiramdam ko biglang may nagbara sa dibdib ko.

I inhale and exhale deeply when Mom said that.

"Are you okay Anak? Namumutla ka! Aivan call the doctors" agad naman sumunod si Kuya.

Maya-maya dumating ang mga doctors and make me wear a oxygen mask doon lang ako nakahinga ng maluwag.

"Aymaline do you feel okay now?" Tanong ni Huxley na noon ko lang napansin na dumating.

Tumango lang ako dahil sa hindi ako makapagsalita. They started talking about different medical jargons.

"Her condition is really fatal" yun lang halos ang naintindihan ko sa lahat ng sinabi ng doctor.

"How is that so Doc? My daughter is taking her medications right anak?" Tinignan ako ni Mom and I look away.

"I think she doesn't take them. Hindi ko na rin siya madalas nakikita dito sa hospital." Napapikit ako when I heard my mom gaps.

I didn't take my medications dahil hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko lalo akong nahihirapan.

"And her being pregnant is risky" I can't believe what I hear.

'How could that be possible?!'

"I suggest that she should take care of herself lalo na at there's a life inside her"

'there's a life inside her'

'there's a life inside her'

'there's a life inside her'

Paulit ulit iyon sa aking isipan hindi ko kasi lubos maisip na may mabubuo.

'How can a this child be made by just only my love?'

Alam kong hindi ako mahal ni Bastien and this baby was only made by my love.

Napahawak ako sa tiyan ko unconcioulsy. My dream came true but it is not that perfect.

'I will do my best to make that perfect'

AUTHOR'S NOTE

FOURTH