Evcilik Oyunu (DÜZENLENİYOR )

1.

Kapının kapanma gürültüsüne kalkmıştı küçük kız.Yattığı yerden yavaşça doğruldu.Duyduğu sesler hiç de yabancı değildi..

Bakışları yan tarafında yatan küçük kardeşine kaydı.Daha bunları anlamayacak yaşta olmasına rağmen sanki anlıyormuş gibi huzursuzdu.

Zehra kardeşine baktı ve gülümsedi.Saçlarını okşarken "Anne ve baba biraz sesli konuşuyor sadece.Biraz daha uyu ."diye fısıldadı.Küçük çocuk sözleri onaylarcasına gözlerini kapattı.Zehra ayaklarını yataktan sarkıttı ve konuşulanları dinlemeye başladı.

"Senden nefret ediyorum !"

Nefret ? Küçük kız bu kelimenin anlamını bile bilmiyordu.Altı yaşında olan bu kız bu kelimeyi kullanacağı bir olay yaşamamıştı.Ya da hayatında 'Senden nefret ediyorum !' diyebileceği bir kişi ile tanışmamıştı.

Evde oluşan kavga sesleri gittikçe artıyordu.Zehra yataktan kalktı ve kapıya doğru yürüdü.Aslında neler olduğunu biliyordu..İşte alışkanlık kavramını da böyle öğrenmişti küçük kız.Anne ve babasının bağırma seslerine alışmış olmakla,babasının hiçbir zaman ona sevgi göstermesine alışmış olmasıyla.Alışkanlık onun için kötü bir şey anlam ifade ediyordu..Hayatı boyunca da böyle kalacaktı.

İçerideki sesler son bulduğu zaman küçük kız , kardeşine baktı.Hala uyuyordu.Sanırım o da bu seslere alışmıştı.Ardından şiddetli bir kapı çarpma sesi..

Boyu artık kapıyı açmaya yetiyordu.Kapının koluna uzandı ve aşağı doğru bastırdı.Ürkek adımlarla salona doğru ilerledi.Aslında annesini bu halde görmek istemiyordu.Ama annesinin ona ihtiyacı olduğunu hissediyordu.Sımsıkı sarılmasına ihtiyacı olduğunu..

Zehra'nın adımları annesinin önüne gelince durdu.Annesi başını yerden kaldırdı ve kızına baktı.Kadın gerçekten yıpranmıştı.Bu yüzünden anlaşılıyordu.Genç yaşına rağmen göz altlarında kırışıklar ve morluklar vardı.Tabiki gözünden süzülen yaşlar da..

"Anne ağlama lütfen."derken annesinin yanına oturdu.

Kadın gözyaşlarını silip gülümsedi.Toparlanması gerekiyordu.Çocukları için..

"Bak ağlamıyorum artık."

İkisi de bunun bir yalan olduğunu biliyordu.Annesi yine ağlayacaktı.Babası yine bağıracaktı.

Küçük kızın aklına takılan bir soru vardı.Annesinin ne cevap vereceğini merak ediyordu.Çünkü annesi ve babası kavga ederken bu soruyu sıkça duyuyordu.

"Anne babam artık bizi sevmiyor mu ?"

Kadın kızını kucağına doğru çekti ve sıkıca sarıldı.Ona babasının onları değil artık kendisini sevmediğini nasıl anlatabilirdi ki ?Yalan söylemek de istemiyordu.Babasının kendisini zengin bir kadın için terkettiğini de açıklayamazdı.Susmayı tercih ettiler.Sarılıp gecenin karanlığına karışıp kaybolmayı dilediler..