Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Όταν ακόμη υπήρχαν τα Χριστούγεννα.../part 1

΄΄Με το έλκηθρο θα φτάσει το βράδυ αργά αργά, δωράκια για να φέρει σε όλα τα καλά παιδιά. Στις κάλτσες θ' αφήσει παιχνίδια πολλά και ένα γλυκάκι θα φάει στα κρυφά,

ο Άι-Βασίλης έρχεται ξανά΄΄.

Κοντά στον ποταμό Κόλν, στην γεμάτη λόφους κεντρική Αγγλία, στην επαρχία Γκλούστερσαιρ, βρίσκεται αυτό που όλοι αποκαλούν, ως το ομορφότερο χωριό της Αγγλίας. Το Μπίμπουρι, ήταν πάντοτε διάσημο για τα ομοιόμορφα, πέτρινα, μεσαιωνικά σπίτια, τα οποία χρονολογούνται από τον δέκατο τέταρτο αιώνα. Τα υπέροχα, γραφικά σοκάκια του, το ξενοδοχείο των κύκνων, όπως ονομάζεται, το οποίο είναι ένα εξίσου γραφικό, πέτρινο κτίσμα, προσαρμοσμένο απόλυτα στην ιστορική ατμόσφαιρα του τόπου, όπως και πολλά ακόμη σπίτια που ήταν καλυμμένα από αναρριχητικά φυτά, προσέδιδαν στο χωριό κάτι το μαγικό. Σαν σύνολο, έμοιαζε με ένα ξαφνικό ταξίδι στον χρόνο και η Σάρα Σμιθ, που φέτος έκλεινε τα δεκαέξι, γυρνούσε όπως κάθε μέρα από το σχολείο, μαζί με την μικρότερη αδερφή της.

Κάποτε, οι δυο τους ήταν αγαπημένες. Είχαν μία όμορφη, αδερφική σχέση, μα άξαφνα ο χρόνος στην κυριολεξία σταμάτησε, την νύχτα που πέθανε ο πατέρας τους. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της απομάκρυνσης της Σάρα, τόσο από την Ζόε, όσο και από την μητέρα της. Πριν από εκείνο το τραγικό περιστατικό, η ατμόσφαιρα στο σπίτι έμοιαζε διαφορετική. Σαν σήμερα, που βρίσκονταν λίγο πριν την Παραμονή των Χριστουγέννων, κάθονταν στο σαλόνι όλοι μαζί, αφηγούμενοι ιστορίες για όταν ακόμη τα Χριστούγεννα υπήρχαν. Σε αντίθεση με τις ίδιες, οι γονείς τους και ειδικά ο πατέρας τους, είχαν ζήσει εκείνες τις φωτεινές εποχές, όπου το κάθε σπίτι είχε το δικό του δέντρο και που τα απογεύματα, μικροί και μεγάλοι τραγουδούσαν τα κάλαντα στους δρόμους. Η Ζόε τον άκουγε πάντοτε με προσοχή, όταν της μιλούσε για τον διάσημο Άγιο, ο οποίος έβρισκε το τρόπο να μοιράζει τα δώρα, από την μία άκρη της Γης έως την άλλη.

Ντυμένες με χοντρά ρούχα, βάδιζαν στα γραφικά σοκάκια αμίλητες. Το σπίτι τους βρισκόταν στην γωνία του δρόμου και φτάνοντας, είδαν ταυτόχρονα και την μητέρα τους να σταθμεύει το αυτοκίνητό της. Δούλευε σχεδόν υπερωρίες στο μικρό ιατρείο της περιοχής και η αλήθεια, μέρες σαν αυτές, η παρουσία της ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη.

«Κορίτσια μου!» τις φώναξε από μακριά και η μικρή Ζόε έτρεξε απευθείας στην αγκαλιά της, κουρνιάζοντας σαν σπουργιτάκι. Η Σάρα από την άλλη, στριφογύρισε τα μάτια της σε απόγνωση και μπήκε στο εσωτερικό του σπιτιού, δίχως να δώσει σημασία, αφήνοντας πίσω της την μητέρα της και την αδερφή της που την κοιτούσαν με θλίψη.