Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων/ part 3

Η επόμενη μέρα θα ήταν κρίσιμη, ωστόσο θα είχε ταυτόχρονα κάτι το ξεχωριστό. Το Πνεύμα των Χριστουγέννων, νοητά θα κατέβαινε κατευθείαν από τα σπλάχνα του ουρανού για να φωτίσει τον κόσμο. Θα έπρεπε λοιπόν η οικογένεια Σμιθ να σκεφτεί, τι ακριβώς σήμαιναν τα Χριστούγεννα. Αρχικά, αλληλεγγύη, αγάπη, φιλανθρωπία, χαμόγελο και γέλια και ευχές, τρυφερές αγκαλιές, κατανόηση, πολύτιμος χρόνος με φίλους και οικογένεια. Η Ζόε, σαν παιδί μικρό που ήταν, πάλευε να σκεφτεί, όλες τις πιθανές επιθυμίες των παιδιών της ηλικίας της.

Στο Μπίμπουρι, υπήρχε ένα μικρό ορφανοτροφείο είκοσι το πολύ παιδιών. Δεν υπήρχε τίποτε ομορφότερο, από το να προσφέρουν σε αυτές τις θλιμμένες ψυχούλες, λίγη μαγεία και αγάπη. Η Άλις είχε πληροφορηθεί, πως φέτος δεν είχαν αρκετά λεφτά για παιχνίδια όπως κάθε χρόνο. Η οικογένεια λοιπόν, αποφάσισε να μαγειρέψει χριστουγεννιάτικα γλυκάκια και  μπισκότα από τζίντζερ για να τα πουλήσει στη γειτονιά, γνωστοποιώντας σε όλους τον σκοπό τους. Πως τα έξοδα θα διατίθενται για τα φετινά δώρα των ορφανών. Από νωρίς το πρωί, είχαν πιάσει δουλειά φουρνίζοντας και ξεφουρνίζοντας, διακοσμώντας τα παραμυθένια σπιτάκια από τζίντζερ, γελώντας και αλείφοντας η μία το πρόσωπο της άλλης, με κανέλα και αλεύρι. Ο Λόμιλ παρακολουθούσε από απόσταση, φουσκώνοντας από περηφάνια και κοιτάζοντας την μεγάλη του εγγονή. Είχε μεγαλώσει πια. Είχε γίνει ολόκληρη κοπέλα και ούτε που το είχε συνειδητοποιήσει. Ήταν εκείνος που είχε αφήσει το μαγικό τετράδιο στο κρεβάτι της, προκειμένου να το δει και να γράψει στον Γκέντελ. Αυτή τη στιγμή καταλάβαινε, πως μάλλον το σχέδιό του δεν είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Ήξερε για την μεγάλη αγάπη του Γκέντελ και ήθελε να τον βοηθήσει να την ξεπεράσει και να βρει τελικά τον δρόμο του. Η Σάρα, ήταν μία κοπέλα άξια για εκείνον, λίγο ατίθαση κάποτε, με μία εσωτερικευμένη παιδικότητα ίσως, μα η ψυχή της ήταν αγνή. Το έβλεπε σε κάθε κίνησή της για τα ορφανά. Μαζί με την Άλις και την Ζόε ετοίμαζαν πυρετωδώς λιχουδιές και έπειτα ξεκίνησαν να τις πουλάνε στο χωριό, το οποίο φάνηκε να ενθουσιάζεται με την ιδέα τους.

Οι γιορτές ήταν σχεδόν κάτι το άγνωστο, όχι μόνο για το Μπίμπουρι, μα και για τον υπόλοιπο κόσμο. Η ζεστασιά των μικρών εδεσμάτων όμως, συνοδευόμενα  με εορταστική μουσική, γλύκαινε τις καρδιές και στόλιζε με χαμόγελα τα πρόσωπα μικρών και μεγάλων. Ο σκοπός ήταν συγκινητικός και όλοι θέλησαν να βοηθήσουν. Μέχρι τη Δύση του ήλιου, είχε μαζευτεί ένα αξιοπρεπές ποσό, ικανό να χαρίσει δώρα στα ορφανά παιδιά. Οι τρεις τους, δεν έχασαν καθόλου χρόνο. Την επομένη το πρωί ξεχύθηκαν στους παγωμένους και χιονισμένους δρόμους, σκοπεύοντας να μην αφήσουν ούτε ένα παιδί δίχως δώρο. Όχι αυτές τις γιορτές.