Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Το Χωριό των Ευχών/part 1

΄΄Τι φως και χρώμα και ομορφιά να σκόρπιζε τ'αστέρι, όπου στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει; Ποιος άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο; Τ'άλλα τα αστέρια θα έβλεπαν τον φωτεινό του δρόμο. Αστέρι, σε ποια χώρα του ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα; Η παντοδύναμη φθορά μην έσβησε το φως σου, ή μήπως είσαι αθάνατο και εσύ σαν το Χριστό σου; Δεν κατεβαίνει η λάμψη σου εδώ στα χώματά μας; Για όλα τα άστρα, αλίμονο δεν είναι η ματιά μας!΄΄

Στο άκουσμα της λέξης ΄΄Χριστούγεννα΄΄, στο μυαλό όλων έρχεται και ακόμη μία. Η λέξη ΄΄ευχή΄΄. Αυτήν την εποχή του χρόνου, ο ουρανός μοιάζει πιο φωτεινός, ανοιχτός σε κάθε μικρή και μεγάλη παράκληση που γίνεται από καρδιάς. Κανένας όμως δεν γνωρίζει τον προορισμό της ευχής του και το ταξίδι που εκείνη ακολουθεί, μέχρι να φτάσει στο μυστικό συρτάρι του Άγιου, ο οποίος θα την ξεδιπλώσει πολύ προσεκτικά, θα την διαβάσει με τη βοήθεια των μικρών, μυωπικών του γυαλιών και θα κάνει έπειτα ότι περνά από το χέρι του προκειμένου να βγει αληθινή. Το Λάιτλιν, ήταν ένα ορεινό χωριό, μία ώρα περίπου μακριά από το Όλομ. Η δεύτερη ονομασία του, ήταν το χωριό των ευχών, καθώς εκεί βρίσκονταν τα κεντρικά, όπου κατέληγαν όλες οι ευχές, ταξινομούνταν ανά αλφαβητική σειρά και κατόπιν έφευγαν, προκειμένου να φτάσουν στον Βόρειο Πόλο. Ο Γκέντελ, είχε καταγωγή από το συγκεκριμένο χωριό και λίγο πριν ο Λόμιλ αποφασίσει να αποσυρθεί πλήρως από τα καθήκοντά του, δουλειά του Γκέντελ ήταν να ταξινομεί τις ευχές και να κρίνει αν ήταν ικανές ανάλογα με το περιεχόμενο, να ταξιδέψουν μέχρι τον τελικό τους προορισμό.

Τη στιγμή που διάβαζε τα καλλιγραφικά γράμματα, τα μάτια του αντάμωσαν με εκείνα της μικρής.

«Η καταγωγή μου είναι από το συγκεκριμένο χωριό. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Εκεί δούλευα για χρόνια προτού αποσυρθώ και έρθω στο Όλομ. Το ταξίδι είναι μεγάλο και θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε, καθώς ο καιρός αγριεύει όσο ανεβαίνουμε βορειότερα. Θα πάρουμε το ειδικό ποδήλατο του χιονιού όπως το ονομάζουμε, με την ελπίδα να μας οδηγήσει εκεί» πρόφερε ο Γκέντελ και ευθύς, ευχαριστώντας τα τρία μικρά πλάσματα, βγήκαν από το σπίτι τρέχοντας προς την κεντρική πλατεία.

Η Σάρα αδυνατούσε να πιστέψει πως μέσα στον κόσμο που ζούσε, υπήρχε και ένας άλλος, παράλληλος, αθέατος και μαγικός. Όταν ήταν μικρή, ο πατέρας της, της είχε πει πως τα θαύματα, ήταν ένα σήμα που λάμβανε ο κόσμος που ζούσαν, από τον μαγικό. Ήταν ένας τρόπος να φαίνεται πως υπάρχει και ας μην μπορούσαν να τον δουν. Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, ήταν το καφέ του Ρούντολφ στο Λονδίνο, όπου όλο το προσωπικό που εργαζόταν στο μαγαζί, ανήκε στα ξωτικά. Μπροστά τους ο Γκέντελ βάδιζε προς ένα κατάστημα που νοίκιαζε εκείνα τα ειδικά ποδήλατα του χιονιού. Υπήρχε φυσικά πάντοτε και η λύση του έλκηθρου που τα έσερναν χάσκι, ωστόσο το μηχάνημα από μόνο του είχε πολύ περισσότερη δύναμη. Παρά την επιμονή της Σάρα, ο Γκέντελ δεν δέχτηκε να πληρώσει για τίποτε. Ευτυχώς το ποδήλατο ήταν μεγάλο και χωρούσε άνετα και τους τρείς. Τοποθέτησαν τη Ζόε στη μέση για μεγαλύτερη ασφάλεια και προτού ξεκινήσουν, είδαν την μαγική πένα του ειδικού σημειωματάριου του ξωτικού, να σηκώνεται και γράφει από μόνη της μία απάντηση στον Λόμιλ που ρωτούσε αν όλα ήταν καλά.