Το ραγισμένο στολίδι(μικρού μήκους χριστουγεννιατικο)

Το Χωριό των Ευχών/ part 4

H επόμενη μέρα, θα ήταν στα σίγουρα το πρώτο μεγάλο βήμα για τις γιορτές. Οι τρείς τους ξύπνησαν με μία απίστευτη όρεξη και το μόνο βέβαιο ήταν πως και η φύση όλη, τους συμπαραστεκόταν με τον λαμπρότερο ήλιο της. Η Ζόε ήταν από νωρίς έτοιμη και ευδιάθετη, ενώ μεταξύ των άλλων δύο κυριαρχούσε μία αμηχανία. Η Σάρα πάλευε να συνειδητοποιήσει, πως στην ουσία, είχε φιλήσει ένα αγόρι που είχε ίσως τα χρόνια του παππού της τα μισά και τα αφτιά του είχαν ένα ιδιόμορφο, κωνικό σχήμα. Από την άλλη ο Γκέντελ μάλωνε τον εαυτό του για το θράσος του να φιλήσει την εγγονή του Λόμιλ, του πρώην συνεργάτη του. Τι θα σκεφτόταν αν το μάθαινε; Αποτέλεσμα αυτού, ήταν οι αμήχανες κινήσεις και ματιές που πάλευαν να ξεγλιστρήσουν μακριά από τα πρόσωπά τους. Η Ζόε έχοντας καταλάβει την ιστορία, ξεφύσησε από μέσα της ψιθυρίζοντας ένα ΄΄μεγάλοι΄΄ και σκεπτόμενη πως θα προτιμούσε να κολλήσει σε αυτήν την ηλικία.

Κατευθυνόμενοι στο κεντρικό κτήριο, έκατσαν στα μεγάλα του τραπέζια καρτερώντας τον νάνο και παρακολουθώντας όσους δούλευαν διαβάζοντας τις ευχές των ανθρώπων, ώστε να τις κρίνουν κατάλληλες να ταξιδέψουν στα κεντρικά του Βόρειου Πόλου. Δέκα λεπτά αργότερα, φάνηκε ο Όρελιν, ο οποίος ενημέρωσε τον Γκέντελ, πως το ποδήλατο του χιονιού του ήταν και πάλι έτοιμο να ταξιδέψει. Θα χρησιμοποιούσε και ο ίδιος ένα για την διαδρομή της μίας ώρας μέχρι το Όλομ. Το χιόνι ήταν απαλό ακόμη και το ποδήλατο το έσκιζε με ευκολία. Η Σάρα για κάποιον λόγο ευγνωμονούσε στα κρυφά την τύχη της, που δεν είχε χρειαστεί να αγκαλιάζει τον Γκέντελ στη διαδρομή, μιας που η μικρή της αδερφή βρισκόταν ακριβώς στη μέση. Με μικρά διαλείμματα για ένα μικρό σνακ, τελικά είδαν το Όλομ να ξεπροβάλει στο βάθος, με τα υπέροχα, παραδοσιακά του σπίτια και τη γιορτινή του διάθεση. Τα κορίτσια ένιωσαν στα ξαφνικά σαν να είχαν γυρίσει σπίτι.

Κατεβαίνοντας και αφήνοντας το ποδήλατο στο μαγαζί από όπου το είχαν νοικιάσει, κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Όρελιν με τον Γκέντελ να ξεροβήχει, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως έπρεπε να κάνουν μία μικρή διάρρηξη προκειμένου να μάθουν πού θα μπορούσαν να τον βρουν. Ο ίδιος είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του στα ξαφνικά και κανένας δεν γνώριζε πως βρισκόταν στο Λάιτλιν.

«Ελπίζω η ζημιά να μην είναι μεγάλη. Εντάξει, δεν είχα ποτέ μου και την παραδοσιακή, σκαλιστή πόρτα για να φοβάμαι..» είπε τώρα πιο εύθυμα, όταν φτάνοντας διαπίστωσαν πως οι μικροί καλικάντζαροι είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν μπαλώσει το σημείο όπως όπως. «Χρειάζομαι μερικά από τα εργαλεία μου και έπειτα μπορούμε να πάμε στο εργοστάσιο» τους είπε και ένευσαν θετικά.