Part 17
Ok, guys, Mam Cha, can they hear me na ba?"
ang tanong nang boses sa telepono
"Yes Mr.Ray, they can hear you loud and clear"
"Ok, guys maganda lahat ang rebuttals niyo, maganda din ang voice niya kaya lang next time, avoid the fillers uhm and ahh, especially Jessa and Ramir, but all in all you guys done a wonderful job, welcome to the company guys"
at nagpalakpakan kaming lahat, hinde namin naiwasang yakapin ang isa't isa, maging si Jessa ay hinde napigilan na yakapin ako, nawala bigla ang ilangan namin sa isa't isa dahil napuno kami nang saya nang mga sandaling iyon, mayamaya pa ay sinaway kai ni Charice
"Guys keep it down, so, you can start next Monday 2:00 am, kindly drop by to my office ok, I will assign each one of you to your respective team ok? You can guys leave now"
at nang paalis na kami ay bigla akong tinawag ni Charice
"Mr,El Nunal, can you help me again with something if that's ok with you?'
hinde na ako makatangi noon, isa pa, wala na din naman akong gagawin, kaya naman sinamahan ko na si Charice pabalik sa opisina niya
"Sorry if I'm bothering you, I just need someone to help me get this things to my car, Iuuwi ko muna, baka kasi mawala naman eh, papalitan ko na naman"
"Ok po Mam Cha"
bigla niya akong kinurot sa may tagiliran pero hinde naman siya masakit, nakakiliti pa nga eh
"Ano bang sabi ko?
"Ay sorry, Cha"
"Ayan,next time magagalit na ako sa iyo, wag kang magaalala. I'll be saying the same thing to those guys since they don;t know this yet"
at nang matapos kong dalhin lahat mga nakaplastic na bagay sa may sasakayan niya ay nagpalaam na ako
"El Nunal, are you busy?"
tanong niya sa akin, nagtaka ako sa biglaang pagbabago nang boses niya, mula sa kaninang masaya ay biglang napalitan ito nang malungkot ngunit malambing napananalita
"Hinde naman, actually wala naman akong gagawin sa amin eh"
"Would you mind coming with me?
Tahimik kong pinagmamasdan ang mga dekorasyong isinasabit nang mga MMDA sa kalsada noon sa Makati, unang araw kasi nang Septyembre noon, at nakaugalian na sa tuwing sasapit ang sinasabi nilang "BER Month" ay nagsisimula nang maglagay nang pamaskong dikorasyon
"Ang bilis nang panahon no?" ang biglang sabi ni Charice habang nagmamaneho siya
"Ha?"
"Ang sabi ko ang bilis nang panahon, time flies nga talaga, parang kelan lang nagcelebrate tayo nang New Year, tapos, ngayon, tignan mo, magpapasko na naman, di ba?"
"Oo nga eh, ang bilis talaga nang ikot nang mundo ngayon... hinde ko nga namalayan na malapit na palang magpasko, biruin mo yun, apat na buwan na lang, pasko na"
"Kelang nga pala birthday mo?"
"October pa, bakit?"
"Malapit na din pala, isang buwan na lang pala no?"
"Hinde naman ako excited sa birthday ko eh"
"Ha? Bakit naman, di ba nga happy birthday, bakit hinde ka ba happy sa birthday mo?
"Kasi, wala naman mangyayaring maganda sa birthday ko eh, isa pa, yung perang makukuha ko sa sahod eh pambayad utang lang, kaya ayun, isa pa, I'm too old to celebrate birthdays anyway, last year nga parang wala lang eh, bumabagyo pa saan ka pa? Ikaw? Kelan ba birtday mo?"
"Secret"
"Ganun? Ang daya mo pa nga, yung akin sinabi ko eh"
"Basta, secret, oi, El Nunal, salamat ha, sinamahan mo ko"
"Ok lang, besides wala naman akong gagawin eh... one question lang"
"Yes?"
"Sinadya mo ba na ipasa kami, kasi nagtataka ako eh, actually halos lahat kami nagtataka, bakit binigyan mo kami nang mga kodigo sa mga isasagot namin?"
"Well, to tell you the truth, I really wanted all of you to pass, kasi, everytime na lang na may trinitrain ako, it always end up being rejected, hinde ko alam kung bakit, nakikinig naman lahat sa akin lahat nang naturuan ko, pero yung iba nyong kasama, I observed that hinde naman sila seyoso sa work na to eh, tapos binagsak pa nila yung qiuzes na binigay ko, kaya wala na akong choice kung hinde ibukod kayong mga pasa at alisin na sila, isa pa, hinde lang naman ako ang gumawa noon... bakit, naguiguilty ka ba?"
"Hinde ko alam, pakiramdam ko kasi, pumasa lang ako kasi, natulungan ako "
"Wag mo nang isipin yun, ang mahalaga, may work ka na, di ba?"
"Sa bagay... kumusta ka na nga pala?"
"Ha?"
"Kumusta ka na?"
"Ok naman ako, bakit?"
"Parang hinde naman eh"
"Why did you say that I'm not ok?"
"Kita kasi sa mga mata mo, kahit anong ngiti mo, hinde mo pa din maitatago ang lungkot sa mga mata mo"
"Halata ba?"
"Well, I guess yung iba, hinde pansin, kasi, kung titignan ka naman, you look happy, pero, pagtinitigan ka sa mata, makikita na may mabigat kang dinadala"
"Well I guess it can't be helped... alam mo naman yung problema ko di ba?"
at tahimik lang ako na nakinig habang nagsimula na siyang magkwento
"Kinukuha kasi ang anak ko nang pamilya nang tatay niya, sinasabi na lagi daw naiiwan sa bahay magisa, mamaya kung anong mangyari since di ba nga lagi akong nasa trabaho, tapos anong oras na din ako nakakauwi, hinde ko alam kung anong problema nila, bigla na lang silang nanggugulo, tapos nagkakaroon pa nang mga isyu that I'm not a good mother, napapabayan ko daw ang anak ko, bumababa ang grade sa school, hinde naman ako makasagot sa kanila kasi, hinde naman talaga mataas ang grade nang anak ko, tapos, may point sila sa sinasabi nila na hinde ko nababantayan ang anak ko, well, she had her own Yaya kaya lang, ewan ko ba kung bakit nila pilit na kinukuha ang bata sa akin, sinasabi nila na sa kanila daw lumaki halos ang bata... well, true, kasi sa kanila ko muna iniwanan ang anak ko habang nagtratrabaho ako, pero, nang kaya ko ay kinuha ko na naman ang anak ko sa kanila, noong una naman wala silang problema eh, nakakaasar lang, hinde ko sila masagot sagot kasi malaki ang utang na loob ko sa kanila, malaki ang tinulong nila sa akin noong panahong naglayas ako at inako nila ang reponsibilidad sa ginawa nang anak nila sa akin... pero di ba, tama lang naman yun... nakakaasar talaga... gusto ko silang sugurin, gusto ko silang idemanda pero hinde ko magawa, nakakaasar"
at habang nagkwekwento siya ay tumutulo ang kanyang luha, at nang sandali siyang huminto at tinabi ang minamaneho niyang sasakyan ay tuluyan na siyang humagulgol, halatang hirap na hirap siya sa dinadala niya, iniwanan na nga siya nang kanyang kinakasama, kinukuha pa ang anak niya sa kanya, marahil hinde ko alam ang hirap nang dinadanas niya pero alam ko na masakit ang maiwanan at agawan nang minamahal
"Pwede bang yakapin mo ko, I need a hug... please"
at nang niyakap ko na siya ay naramdaman ko na dumidiin ang yakap niya, humihigpit ito habang patuloy siyang umiiyak, wala akong magawa noon kung hinde magsilbing yakapan niya, sulit naman kahit papano kasi bukod sa nayayakap ko siya ay nadaram ko din ang dibdib niya na dumidiin sa akin,
pero hinde ko alam kung bakit hinde ako nalilibugan nang mga sandaling iyon, siguro ay nakikisama lang ang aking Manoy, alam niya din siguro na hinde ngayon ang oras para pairalin ang aming kalibugan, nang mga sandaling iyon, ang kailangan ni Charice ay isang taong mapaglalabasan nang sama nang loob at hinde isang taong magsasamtala sa kanya, ilang minuto din ang lumipas at tumahan na din siya
"Pasensya na ha, nabasa pa tuloy yung balikat mo nang luha ko"
"Ok lang yun, feeling better?"
"Oo... salamat ha... pasensya na din, ayaw ko kasing umiyak nang wala akong makakasama o dadamay sa akin eh, ayaw ko na kasi umiyak kay Ryan kasi aawayin ako noon imbis na makinig lang"
at muli na siyang nagmaneho at natawa ako dahil halos sandali na lang pala ay nasa bahay naniya kami, humanga ako sa ganda nang bahay ni Charice, hinde man ito ganoon kalaki, malawak naman ang sakop nito, up and down ito at medyo may kataasan din ang mga bakod, nang bumusina siya ay binuksan nang katulong niya ang gate, pagbaba namin ay agad niyang inutusan ang katulong niya
"Yaya, pakiluto nga ulit yung lagi kong kinakain, pakidagdagan ha, meron akong bisita"
"Ok Ate Charice, ay oo nga pala si .. "
"Mommy!"
isang sigaw nang batang babae ang narinig ko, at nagmamadali itong lumapit kay Charice at niyakap siya
"Oh, baby, bakit gising ka pa?"
"Ay naku Ate Charice, sinasabi ko nga sa bebe gerl nyo na matulog na kaya lang inaaway niya ako, hehentayin daw niya kayo
"Ay, baby girl, what did I told you about fighting back against Yaya?"
"Eh kasi Mommy I just want to eat with you eh"
"You mean, hinde ka kumakain?"
"Konti lang mommy "
at nang makita ako nang bata ay bigla niyang tinanong kay Charice
"Mommy, who is he? Mommy, you look like you cry, umiyak ka ba Mommy, pinaiyak ka ba niya?"
"No baby, hinde ako umiyak, at hinde niya ako pinaiyak, he's my friend, El Nunal, EL Nunal, this Bethina, my baby girl"
tinignan lang ako nang bata, nakakatuwa talaga, parang buhat lang ni Charice ang maliit na siya, halos kamukha niya talaga ang bata, para silang pinagbiyak na bunga
"Come baby, pasok na tayo, El Nunal tara, kain tayo sa loob, Yaya, ok na ba?"
"Sandale na lang to ate Charice, saws na lang eloloto ko ok na siya
"Halika baby let's go to your room na, ok? Let's eat breakfast later ok? "
ang sabi niya sa anak niya
"El Nunal, sandali lang ha, patutulugin ko lang tong anak ko, ok? Magbibihis lang din ako sandali"
