ZAWGYI
တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ရိေပၚက ေပၚမလာသျဖင့္ ေရွာင္က်န္းမ်က္ႏွာေလး ပ်က္လာသည္။ မေန႔ညကတည္းက ေခၚထားတာကုိ တစ္မနက္လုံး ေပၚမလာ။
ေန႔လည္က်ေတာ့လည္း ညေနမွ အားမည္ဟု ဖုန္းဆက္သည္။ ညေနေရာက္ေတာ့လည္း မုိးခ်ဳပ္လုေနၿပီ။
"မလာလေဲနေပါ့... "ဟုတစ္ေယာက္ထဲ ေရရြတ္ၿပီး အိတ္ကုိလြယ္ကာ အျပင္ကုိ အေျပးတစ္ပုိင္းထြက္ခဲ႔ကာမွ ေရွာင္က်န္း၏ ကားက လူကုိပြတ္ေတာ့မတတ္ အေလာသုံးဆယ္ ထုိးရပ္လာ၏။
"သိတယ္....မင္း အဲ့ဒီလုိဘဲ လုပ္မယ္ဆုိတာ..."
"မင္းကေကာ ဟုတ္လုိ႔လား..."
"အန္တီလတ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလုိ႔ သြားေတြ႔ၿပီး ၾကာေနေတာ့ ရွန္ရွန္ကုိ လက္ေထာက္ခ်လုိက္မွာ စုိးလုိ႔ေပါ့ အခု အန္တီ လတ္ေရာ...."
ရိေပၚက ကားေပၚကဆင္းၿပီး တံခါးကုိ လက္ျပန္ပိတ္လုိက္ကာ...
"သြားေတြ႔ရတာက ငါ ရွိႏိုင္တဲ႔ အရပ္မ်က္ႏွာေပါင္းစုံကေန မင္းအေဒၚက လူျမင္ကရာ အမွာေတာ္ပါးေနတာ ဖုန္းတစ္တန္ လူတစ္တန္ေလ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...အခု ဘာတဲ့လဲ....."
"ဘာေျပာရမွာလဲ မင္းနဲ႔ ေတြ႕ေသးလား ဘာလား ညာလားေပါ့ မင္းေပက်င္းကုိသြားတယ္တဲ့...အေဖာ္အေလွာ္လဲ မပါဘူးေပါ့ မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆုိတာကုိလဲ မသိလုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္း မသိဘူးတဲ့ အဲ့ဒါ ငါ့ကုိပါ ကူရွာေပးဖုိ႔...."
ရိေပၚမ်က္ႏွာက သုန္မွဳန္ေနသည္။အထဲကုိမဝင္ဘဲ တုိက္ေရွ႕မွာပဲ တံခါးေဘာက္ကုိ ပခုံးတျခမ္းမွီရပ္လုိက္ေတာ့ ေရွာင္က်န္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျပန္ျဖစ္သြား၏။
"မင္းနဲ႔ငါ့ကုိ ဘယ္လုိေတာင္ဆက္စပ္ေတြးမိၿပီး ငါ့ကုိမွ သည္းမည္းရွာေနသလဲ ေတြးကုိမေတြးတတ္ေတာ့ဘူး..."
"မင္းနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႔ထဲတည္းသားခ်င္းမုိ႔ ေနမွာေပါ့..."
"တစ္ၿမဳိ႔ထဲပဲ ျဖစ္ပါေစဦး...ေပက်င္းကုိ မင္းကုိရွာဖုိ႔လုိက္လားကတည္းက ငါရွိႏုိင္တဲ့ လိမ္စာေတြကုိ အားလုံး အျပည့္အစုံ ယူလာတာ...."
YOU ARE READING
အကြောင်းပြချက်မရှိသော
Romanceဝတၳဳတစ္ပုဒ္အားသေဘာက်၍ Yizhan အေနျဖင့္ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျမင္မတူခဲ့ပါက ေက်ာ္သြားေပးပါရန္ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်အားသဘောကျ၍ Yizhan အနေဖြင့်ရေးသားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အမြင်မတူခဲ့ပါက ကျော်သွားပေးပါရန်
