Withered Hues (COMPLETE)

CHAPTER THIRTY SEVEN - BABY BLUE

"A lie is a lie.

A white lie is a lie.

A half-truth is a lie.

A lie by ommision is a lie.

A lie is a lie."

---------------------------------

Xavi's POV

            Just like before, Uncle Guido gave me the most reasonable explanation about what I am going through.

            Siguro, kung hindi ako umalis seven years ago at pinakinggan ko siya sa mga paliwanag niya dahil sa mga nangyayari sa kanila nila mommy, matagal ko ng naayos ang sa amin ni Kaydence.

            Tawa nga siya ng tawa ng ikuwento ko ang lahat sa kanya. Hindi siya makapaniwala na si Kaydence ang babaeng magpapabago daw sa akin. Kilala daw niya akong walang pakialam sa babae. Numero unong babaero pero never na magko-commit pero sa may-asawa pa daw ako bumagsak. Bakit daw hindi ko sinabi noon sa kanya? Sabi ko, kuntento naman na ako noon na minamahal si Kaydence sa malayo dahil alam kong imposible na maging kami dahil nga sa may-asawa niya.

            Isa lang ang tinanong sa akin ni Uncle Guido kagabi.

            Kung mahal ko pa daw ba si Kaydence.

            Hindi agad ako nakasagot. Ang tagal kong pinilit na kalimutan si Kaydence at akala ko nga nagawa ko na. Pero ng makita ko siya, the same feeling came back. Lahat. 'Yung kilig kapag nakita ko siya, 'yung excitement. Pati na ang sakit na naramdaman ko ng tanggihan niya ako at sabihing kahit kailan ay hindi na siya magmamahal ng iba.

            And then I saw Joshua.

            Hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng pag-asa ng makita ko ang batang iyon. Deep inside me, I was hoping that he is my son. Magkakaroon na kami ng connection ni Kaydence.

            Then Uncle Guido asked me again if I still love Kaydence.

            The answer is still yes.

            Saktan man niya ako ng paulit-ulit, siya pa rin talaga. Siguro sasabihin ng mga tao tanga na ako o bobo. Kasi bakit pinipilit kong makuha ang babaeng kahit kailan ay hindi naman magmamahal sa akin pero dito ako masaya. Natiis ko nga noon na magtiyagang magmahal ng lihim sa kanya. Ngayon pa ba ako bibigay na alam kong wala na si Jeremy.

            I've wasted seven years in other country trying to forget her. Pero sa ilang beses na makita ko siya uli, bumigay agad ang feelings na pilit kong pinapatay para sa kanya.

            Magkakaharap kami sa almusal nila mommy. Nandoon din si ate Xandra. Kahit may sarili itong bahay, may pagkakataon pa rin na dito ito natutulog.

            "What's with the long face?" Komento niya habang kumakain siya.

            Tumingin ako sa kanya at siniguro ko kung sino ang sinasabihan niya noon.

            "Ako ba?" Paniniguro ko.

            "Sino pa ba? Ikaw lang naman ang mukhang nalugi dito. Alangan naman si mommy and Uncle Guido? Pareho ng masaya ang mga iyan. Alangan naman ako? Masaya ako sa boyfriend ko. So, ikaw nga ang tinatanong ko."

            Natawa si Uncle sa sinabi ni ate.

            "Gutom lang ako." At hinarap ko na ang pagkain ko.

            "Heartbroken." Sabat ni Uncle Guido. Natawa naman si mommy.

            Parang hindi maniwala si ate sa sinabi ni Uncle.