Asel | Texting (Tamamlandı)

"10"

Şu an parkta oturmuş boş boş etrafı izliyordum. Okuldan sonra Naz'la beraber parka gelmiştik.

Ben hala boş boş etrafı seyrederken bildirim geldi. Bildirim gelmesiyle beraber Naz'ın gözleri de bana dönmüştü. Bildirim A'dan gelmişti. Oyalanmayıp mesajı açtım.

A: Neden soğukta parkta oturuyorsunuz?

Aslı: Sen burada mısın?

A: Evet buradayım. Ama hala soruma cevap alamadım.

Aslı: Bir şey yok. Okuldan sonra Naz'la konuşuyorduk öyle parka geldik.

A: Ama üşüyeceksin üstün ince.

Aslı: Sorun değil birazdan kalkarız zaten.

A: Tamam. Ama siz yine de fazla durmayın.

Aslı: Tamam :)

A ile olan konuşmadan çıktıktan sonra Naz'a döndüm. O da bana bakıyormuş zaten.

"o mu?"

"evet, o"

"ne diyor. Merak ettim"

"üstün ince üşürsün eve git artık, diyor"

"düşünceli çocuk"

"neyse. Hadi kalkalım artık. Cidden üşümeye başladım"

"tamam kalkalım"

Naz'la parktan çıkmış yürüyorduk. Telefonum çalmaya başladı. Cebimden çıkarıp arayana baktım. Annem arıyordu. Çok fazla bekletmeden telefonu açtım.

"alo annem...anne ne oldu neden ağlıyorsun... Ne!... Anne ne diyorsun sen...hangi hastane desiniz...tamam geliyorum ben"

Annemle konuşurken ağlamaya başlamıştım. Naz anlamaz gözlerle bana bakıyordu. Hızlıca gidip ona sarıldım.

"Aslı ne oldu kuzum neden ağlıyorsun? Kötü bir şey mi var?"

"Naz. Eren, abim kaza yapmış. Hastanedeymiş şimdi. Onun yanına gitmem gerekiyor"

"tamam, gel hadi beraber gidelim. Seni yalnız göndermem"

"tamam"

****

Şu an hastanenin koridorunda oturmuş doktorların abim hakkında iyi bir haber vermelerini bekliyorduk. Annem harap olmuştu. Babam da öyle. Ağlamaktan gözlerim şişmişti. Biz Naz'la geldikten sonra Naz çocuklara da haber vermişti. Ama aileleri aradığı için fazla durmamışlardı.

Biraz hava almak için bahçeye çıkacaktım. Hastaneleri hiç sevmezdim zaten. Annemlere haber verdikten sonra yavaş adımlarla asansöre gittim. Asansörle aşağıya indikten sonra bahçeye çıktım.

Boş bulduğum bir banka oturdum. Şu an kendimi o kadar yalnız hissediyordum ki. Birinin desteğine ihtiyacım vardı. Aklıma A geldi. Belki o yanıma gelebilirdi. Cebimden telefonumu çıkarıp ona mesaj attım.

Aslı: Söze nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Şu an hiç iyi değilim. Birinin yanımda olmasına ihtiyacım var.

Aslı: Yanıma gelebilir misin?

A: Sen neredesin? Ne oldu, neyin var?

Aslı: Lütfen. Şu anda yanımda olmana ihtiyacım var.

Aslı: Biliyorum seni görmemi istemiyorsun. İstersen gözlerimi kapatırım. Lütfen.

A: Tamam. Konum at geliyorum.

Ona konum attıktan sonra üstümdeki ceketle biraz daha sarıldım ve bankta oturmaya devam ettim.

Biraz daha oturduktan sonra mesaj geldi.

A: Senin hastanede ne işin var. İyi misin sen.

Aslı: Bahçede bankta oturuyorum.

A: Tamam gördüm. Gözlerini kapat, geliyorum yanına.

Mesajı okuduktan sonra gözlerimi kapatıp beklemeye başladım. Bir süre sonra yanımda bir beden hissettim.

"geldin"

"hı hı"

Muhtemelen sesini duymamı istemiyordu. Hızla kollarımı boynuna doladım. İlk başta şaşırsa da sonradan o da bana sarıldı. Ona sarıldığımda kalbi çok hızlı atmaya başlamıştı. Buradan duyabiliyordum kalp atışlarını.

Bu koku. Bu koku sanki bana bir yerden tanıdık geliyordu. Ama şu an onu düşünemeyecek kadar yorgundum. Boynundan ayrılmadan konuşmaya başladım.

"Eren, abim kaza yapmış. Şu an yoğum bakımda tutuyorlar. Doktorlar da hiçbir şey söylemiyor. Korkuyorum ona bir şey olacak diye çok korkuyorum"

Cevap vermedi. Ama daha sıkı sarıldı sanki güven vermek istercesine.

Gözlerimi açmadan ondan ayrıldım. Ve bankta biraz yana kayıp dizlerine yattım. Biraz geçtikten sonra nazikçe saçlarımı oynamaya başladı. Bu hareketi çok huzur vericiydi. Göz kapaklarım ağırlamaya başladı. Ondan sonrası derin bir uyku. Uyumadan önce de en son duyduğum şey.

"iyi geceler Deniz Gözlü'm"

******

519 kelime