ÖTÜKEN YOLU -final/düzenleme-

Ayra Han (Ay Tanrıçası)💎

DÜZENLENDİ

Zaman kavramında kaybolmuş gibi hissediyordu İlay böyle bir şeyin nasın mümkün olacağını anlamaya çalışıyordu.

'Ya tarihte benimle aynı gün biri daha boğulduysa ve ruhlarımız yer değiştirdiyse! Evet neden aklıma daha önce gelmedi ki bu.'

Yerinden kalkan İlay kendi görüntüsünü gösterecek bişeyler aramaya başlamıştı eline bakır tencereler,ahşap kaşıklar geçsede sonunda aradığını buldu.
Tuttuğu tepsiden kendini net göremesede silüeti buraya gelemden önceki halini andırıyordu, cildine dokunmuştu hiç bu kadar pürüzsüz ve yumuşacık bir cildi olduğunu hatırlamıyordu buraya gelmeden önce olan dudağındaki uçuk bile yok olmuştu.

' Ölmeyip yaşadığım için sevinmeliyim en azından.'

"İlay"

Duyduğu sesle arkasını dönmüştü İlay .

Yolculuktan önce İlayda olsa da buradakiler İlay diye sesleneceklerdi artık.

Çadırın içinde kendisinden başka kimsenin olmadığına emindi, yinede ilk kapıya baktı arkasındaki sürgü yerinde duruyordu yavaşça çadırın diğer tarafına döndüğünde ise ufak bir çığlık atmıştı bu onun hem korktuğu hemde tanıdığı birinin görmesinin sesiydi .

'Hayır, ben yaşamıyorum. Bir an yaşadığımı sanmıştım ama ölmüşüm ve burası da ahiret beni karşılamayada annem gelmiş.'

İçinden geçirdiği sözlerle sarılmıştı annesine İlay, gözünden akan yaşlara engel olamıyordu.

'Ölmedin İlayda sadece zaman değiştirip İlay oldun, seni doğurduğum gündeki gibi. '

Gözleri şaşkınlıkla açılmıştı İlay'ın.

"Be-beni nasıl duydun? Bana nasıl cevap verdin ? Anne neler oluyor ölmediysem seni nasıl görebiliyorum ? Madem ben ölmedim burası da ahiret değil o zaman ben neredeyim böyle ? Dışarıdakiler kim ?Nasıl geldim buraya?"

Kalbi yerinden çıkacak kadar hızlı atıyordu İlay'ın.

"Burası senin ilk doğduğun yer kızım, yanında olamadım ama seni her zaman izledim."

Uzun saçları beline inan açık mavi elbisesi uçlara doğru koyulaşan adeta etrafına ışık saçan kadın bir eliyle yukarıyı gösterirken kızının zihnine ulaştırıyordu sesini .

'Beni iyi dinle, sen benim 'Ayra'nın' kızısın baban soylu bir insandı adı Koral ama uzun zaman onunla yaşayamazdım sen doğduğunda gökyüzünden yer yüzüne indirip Irık Hana verdim o da babana verdi doğduğunda birçok yetenekle geldin bu yeteneklerin herkesin dikkatini çekmişti bizde senin yaşadığın zamanı değiştirerek çözüm bulduk bir süre bende seninle o zamanda yaşadım, ben döndükten sonra orada birçok zorluk yaşadın ama güvendeydin şimdi burya yeniden gelme zamanın gelmişti ,seni gönderdiğimizde açtığımız boyuttan geri gelmeni sağladık Kam Taluyla beraber burda yapman gereken şeyler var sadece senin yapabileceğin şeyler. Senin gibi eşsiz birinin yapacağı. Seni her zaman izliyor olacağım şimdi gitmem gerek."

"Anne hayır, anlamıyorum bu bütün bunlar imkansız."

İlay sözcükleirini sıralarken annesinin geriye kalan silüeti de gitmişti. Dizlerinin üzerine yığılan İlay zor bele tamamladı sözlerini