YAPMA!/KARAGÜL #Tamamlandı

52. ~KARAGÜL~

Bu bölüm DenizN19 adlı okuyucuya armağan edilmiştir. 🖤

52. Bölüm...
KARAGÜL

.................................

" OYUN BİTTİ, ÖMER..."

Rauf'un gülerek söylediği cümleler fiilen gerçek olan sahnelerle uyumlu olduğu için Ömer'den şaşkınlık nidalarına karışık kızgın bakışlar dalgalandı. Rauf, bizi bulmamıştı, yerimizi bilen Kadir, Rauf'un kölesi olarak satmıştı bizi. Ömer beni sıkı sıkı tutan arkamda ki Kadir'e öldürücü bakışlarını sunarken korku dört bir tarafımı yokladı. Dostumuz bize bunu yaptıysa, düşmanımızdan daha hafif bir şey beklemiyordum.

Ömer'e doğru gitmeye çalıştığım esnada Kadir kollarını sıkıp başımdaki namluyu daha çok hissettirdi. Derdi neydi bunun? Bu şekilde intikam aldığını falan mı düşünüyordu?

" Ne istiyorsun Rauf?" Ömer'in hırıltılı çıkan sesi firatta yüksek bir gerilim oluşturmuştu. Korkuyordum, elim karnımda kurbanlık bir koyun gibi bekliyordum ama, en çokta Ömer'in çaresizliğine Ölüyordum.

Rauf gıcık gülüşüyle şuh bir kahkaha atıp nispet yaparcasına gözleriyle çolak sol kolunun üzerindeki bandı işaret etti. Sağ eliyle, sol kolunun beyaz sargı bezini düzeltirken geçmişin acısını çıkartmaya geldiği belli oluyordu her halinden.

" Ne önemi var ki artık Ömer? İsteklerimi kara toprağa gümeli çok olmadı." Dedi geçmişi düşünür gibi. Zeliş evleneli çok olmamıştı ve toprağa gömülen sevda yakın tarihte gerçekleşen düğün yüzünden olmuştu.

Onların arasından geçen soğuk rüzgar en çok bana çarpıyordu. Başımdaki namlu gitgide yaklaşırken karnımdaki terli ellerim bu soğuk rüzgarda ters orantı sağlıyordu. Içimdeki tek umut Kadir'di, vede o hiç düşünmeden başımdaki soğuk nevaleyi tutuyordu. Korkumdan ayaklarım birbirine girmek üzereyken Ömer'in radarına yakalanan bedenim, muhtaç gözlerin şefkatinde kayboldu sanki. Yüzüme hem acıyarak bakıyordu, hemde pişmanlıkla. Gözleri arkamdaki Kadir'e takılınca şefkat barındıran gözleri sinirle doldu.

" Kadir, çek o silahı! Yoksa başka bir yerine, çok güzel monte ederim. " kendinden emin konuşan Ömer'i umursamayan Kadir, Ömer'i daha çok sinirlendirmek için başımdaki namluyu mümkünmüş gibi daha çok bastırdı.

" O kadar vaktin kalamayacak Bayraktar, bu sefer çok canını yanacak." Rauf boş sayılamayacak kadar büyük tehditlerini sıralarken korkum, gururumu ele geçirmiş gibi beni Kadir'le konuşmaya yönlendiriyordu. Onun yüzüne bile bakmak istemiyordum ama şuan ondan başkada çıkış kapımız yoktu.

" Pişman olacağın şeyler yapıyorsun. YAPMA! " sadece onun duyacağı şekilde konuşup başımı hafif yana doğru çevirdiğimde, silahı başıma değdirip hırıltılı bir nefesle başımı tekrar geri döndürdü. 

" Kes sesini!" Diye, söylenip beni susturmaya çalışarak vicdanını rahatlatmayı umut etti aklı sıra.  Ben susunca yalnız kalan vicdanı saniye geçtikçe iç çekmelere karışarak, sinirli hırıltılarla, yapışıyordu enseme.

" Demeyin şu kelimeyi artık. " kendi kendine konuşur gibi söylemişti isyanını, benim duymadığımı sanıyor gibiydi.  Dilan'la olan husumeti yüzünden çok pişman olacağı bir taşın altına girmişti lakin çıkışı yoktu bu taşın altından. Son kapımıda yüzüme çarpan kader, karanlık odada yalnız bırakmıştı korkularımı. Etrafımız adam kaynıyordu. Her birinin elinde siyah namlu ve her birinin yüzünde siyah maske. Silahların tümü Ömer'in üzerindeyken benim başıma namluyu tutan tek kişi Kadir'di. Rauf ve Yusuf Ömer'in karşısında durmuş meydan okuyan gözlerle silah tutan Ömer'e bakıyordu. Bu kadar hainin içinde ömer yalnızdı. Yalnız bir kurt misali hain çakallara bakıyordu zeytin gözleri.  Başını çevirip baktı o, kara gözleriyle bedenime. Bir çift ziftle buluşan gözlerim, hüzünlü duyguları görmüştü güçlü bedeninde. Ömer anında çekti üzerimden bakışlarını, hüznü gözlerinden görmeyeyim diye.