YAPMA!/KARAGÜL #Tamamlandı

12. ~ KARAGÜL ~

................................

" Yüsra, dinlemiyormusun beni?" Kolumun dürtülmesiyle başımı kaldırıp baktım Zeliş'e.

" Ne?"

" Dinlemiyorsun beni değilmi? Ne söyledim en son ben?" Elimi başıma tutup ovalamaya başladım. Allah bir çene vermiş Zeliş'e Maşallah sabahtan beri susmamış Kerim'i anlatmıştı hiç yorulmadan. Artık bir kaç saat sonra beynim eror vermişti resmen.

" 'Ne söyledim en son ben' demiştin en son." En son söylediği cümle buydu soruya doğru icabet etmek gerekirdi.

" Onu demiyorum." Diyip heyecanlı heyecanlı baktı yüzüme. Gerçekten hatırlamıyordum en son ne dediğini. O kadar çok konuşmuştu ki artık sonlara doğru Sadece " hı hı" diyordum.

" Zeliş, ben mutfağa gidiyorum kahve yapacağım. Geliyormusun?" Diyerek konuyu değiştirip kalktım ayağı. Çünkü biraz daha uzarsa bu kristal gibi kırılgan bir kızın onu dinlediğim için bana kırılmasını istemezdim.

" Yok. Sen git!" Dedi, sitem eder gibi. Fazla uzatmadan odadan çıkıp bir kat merdivenleri indikten sonra giriş katının merdivenlerine geldim. Onları da inerken dış kapı açılmış içeriye Ömer, annem, ağabeyim, Aslı yengem ve tanımadığım bir kadın girdi.

Neden buraya geldiklerini, hangi yüzle hâlâ yüzüme bakabildiklerini anlamlandıramıyordum. Beni Ömer'e para için satmış bir ailemin gelmelerinden mutlu olacak değildim. Farklı bir huyum vardı. Bana ters yapanı anında silebiliyordum. Bu kim olursa olsun değişmezdi. Ne kadar çok seviyor olsamda bana karşı yapılan büyük hataları sindiremiyor o kişiyi hayatımdan silip atıyordum.

Son basamakları inip kapı girişinde bekleyen sevgili aileme(!) Baktım. Hepsi bana nazaran çok mutlu görünüyordu. Bir tek Aslı yengemin gözü yaşlı, uzaklara dalıp gidiyordu.

Annem yanıma yaklaşınca şevkatle baktı yüzüme. Ne kadar sildim desemde aramızda ki kan bağı bazı şeylerin olmasına engel oluyordu.

Biraz daha böyle bakarsa fazla sürmez yumuşardım hemen. Ama buna izin vermemeliydim Yusuf'un ölümüne sebep olan kişileri unutmamalıydım. Gözlerimi başka yöne çevirip geçmişimde ki kötü anılarımı hatırlamaya çalıştım. Zaten hepsi kötüydü. Benim tek güzel geçirdiğim günlerim, saatlerim, dakikalarım Yusuf'un yanında olan sahnelerimdi.

" Ne işiniz var burada?" Dedim, sesimi duygusuz çıkartarak. Geldiğinden beri Ömer'le konuşan ağabeyimin dikkati sonunda beni bulmuş saniye sürmeden de yanıma gelmişti.

" Bacımı özledim geldim. Sen özlemedin mi?" Diyip, bir çırpıda sarıldı bana. Şeytan diyor ki bağıra bağıra " Özlemedim." De.

Sukunetimi koruyup benden ayrılmasını beklerken daha sıkı sarılmasına dayanamayıp, zaten iki yanımda sarkıtıp sarılmayan kollarımı ağabeyimi itmek için kullandım ama o bunu hiç umursamayıp salona doğru gitti.

Arkasından diğerleri de gidince sap gibi ortada kalmamak için bende girdim salona.

" Yüsra, bak seni kiminle tanıştıracağım kardeşim." Diyip, yanında ki tanımadığım kadını işaret etti. Soran gözlerle bakınca fazla uzatmadan yanımda oturan ağabeyim gür bir kahkaha attıp eliyle kızı gösterdi.

" Zeyna, Karım. " dediğinde soğuk ter döktüm bu sıcak havada. Aslı yengeme bunu nasıl yapmıştı? Hemde severek evlenmişlerdi. Sadece yıllardır çocukları olmuyordu. Bunun için mi başka bir kadınla evlenmişti. Biraz daha bekleyebilirdi. Belki olurdu diyeceğim ama ağabeyimin sadece bir bebek mevzusu olduğu için başka bir kadınla evleneceğini sanmıyorum.