Mister & Miss Virtuoso

32: Pain to Tears

Keeping myself in the rehearsal as Maria Elena feel so wrong. Keeping secret from Liam feel so wrong too pero hindi ba't ito naman talaga yung goal? Bring Andrea back. It was the goal but it breaks my heart knowing na magkakaayos na yung relasyon na sinira ko. Sa tingin ko karma ko to. I was so insecure and bitch kaya ito na yung consequences.

Halos hindi ako makausap buong rehearsal. Kinakausap ako nina Pia pero hindi ko naman maintindihan ang sinasabi nila. Napapa "huh?" na lang ako kasi wala talagang naaabsorb ang utak ko.

Right after the practice, umuwi na ako. Hindi ako sumabay sa kahit na sino. I wanna be alone so I can have time with myself. Para makapag isip ako. Para makapag desisyon ako. Habang nasa bus ako, nakatuon ang ulo ko sa bintana, doon na pumatak ng dahan dahan yung luha ko.

Ang sakit isipin na kailangan nang bumalik ng lahat sa dati. Ang sakit sa damdamin na naguumpisa pa lang kami pero papalubog na pala, na wala palang patutunguhan tong sinusubukan naming relationship.

Kahit sa bahay pansin na pansin nina papa at nina kuya yung pagtamlay ko. Nirarason ko na lang yung play at kasabay pa yung ibang school activities.

Hindi ko nabigyan ng malinaw na sagot si Andrea. Just to escape from her plea, I told her na wala sa akin yung desisyon. Si Liam ang may hawak ng sagot sa gusto nya. And now, I regretted na sinabi ko sa kanyang, "if gustong bumalik ni Liam sa iyo, I will freed him without grudge. Kaya kung gusto mo syang bumalik, sa kanya ka magsabi, Andrea. Although it will hurt me, I will still support the both of you." I was crying habang sinasabi ko yun. Pakiramdam ko kasi pinapamigay ko si Liam nang wala syang kamalay-malay.

Thinking where the situation will lead me, nakatulugan ko na ang pag-iyak.

*            *            *

On the following day, ibinalik ko yung sigla nang sarili ko. Naging attentive ako sa lahat ng klase. I raised my hand frequently, went to board to answer the prof's question, flew to my feet for an explanation they demand.

Tuwing may pagkakataon, lumalapit sina Pia at Maureen para tanungin ako kung ano oras ako umuwi kagabi, sino kasabay ko, saan ako dumaan, at bakit hindi nila namalayan, kesyo bakit hindi ako nagpaalam. I tell a lie just to make them believe that there is nothing wrong.

At the end of class, nakatanggap kami ng notice from drama club president na walang rehearsal kasi wala si ma'am Briones. Mag saulo na lang daw muna kami ng dialogue.

"Girl, mabuti pa puntahan mo na lang si Liam." Utos ni Maureen habang nakaupo pa kami sa desk namin at nagaabang ng oras ng uwian.

"Oo nga, A. Kahapon, hindi mapakali yung lalake na yun kakatanong kung may nakakita sayo pauwi. Akala nga namin sabay kayo kahapon, hindi pala."

"Okay lang ba sa inyo? Pupuntahan ko muna sya?"

"Ngayon pa ba kami magtatampo eh nung mga nagdaang araw nga hindi kami nagtampo na lagi kang wala eh," Maureen raised her eyebrow saka nya ginayak ang mga gamit ko't inabot nya sakin. "Go, make out— charot! Make up with him." Pia and Mau chuckled as they shove me away.

Tinakbo ko yung room na gamit nina Liam ngayon. Pero wala sya doon. Sabi ng kaibigan nya nasa SSG Office daw. So I went to their office, and I found him there alone, gathering his stuffs and was about to leave.

I knocked on the door making him swung around.

"Going home?" I asked.