Warrior's Downfall (Menchavez Series #1)(COMPLETED)

Kabanata 11

Kabanata 11:

Justice

"How old  is he?" tanong niya habang pinapatulog ko si Sinye. Bahagya akong natigilan sa kaniya. Nakaupo rin siya sa kama gaya ko.

"Two years." Tahimik ko siyang minura sa inis. How dare he didn't know. Nakalimutan niya dahil hindi naman niya ginusto.

Tumayo siya sa naging sagot ko. "It's getting late, hindi ka pa uuwi?" I ask out of nowhere, but intending to ask him something more from that. He showed me an annoyed look.

"I'm sleeping here."

Kung hindi lang siguro nasa kandungan ko ang ulo ni Sinye ay nasigawan ko na siya. Not that I don't want him here, but the thought of him having other family waiting to come home forbids me to. Natuto na ako, iyon ay ang magparaya kung alam kong natatalo na. At sa pagkakataong ito, ako naman ang dehado. So, do I have a choice?

"There might me someone... waiting for you."

Hindi natanggal ang inis sa kaniyang mukha bagkus ay lalong lumalim ang gitling sa gitna ng kaniyang noo. 

"Terene again..." He groaned of frustration, tired of explaining to me.

"She's bearing your child, and I know, you will choose her again over me," pabulong na ang mga huling salita na sa palagay ko ay klaro iyon sa kaniyang pandinig. "And I think it's better people will not know that you are my child's father. Magpinsan kami at iisa lang ang ama ng mga anak namin. Ano na lang ang sasabihin ng mga tao."

Napatayo siya at sa isang marahas na suntok sa pintuan ay parang kulog na narinig sa buong kwarto ang lagapak ng kaniyang kamao roon.

Nagising si Sinye sa ingay at natatakot na tumingin sa akin bago ang pinanggalingan ng ingay.

Claude's fist is reddish. Agad na umupo si Sinye sa kandungan ko nang makita rin iyon.

"No!" sigaw niya kay Claude nang lumapit siya upang aluin siguro ang bata.  Yet, Sinye seems scared that he doesn't event want him to come near.

"No, baby. Don't be scared." Hinawakan niya ang maliliit nitong mga kamay na nakaharang upang pigilan ang ambang paglapit.

"No! No!" Iyon lang ang paulit-ulit niyang sabi rito. Hindi rin naman ako nakapagsalita sa gulat. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, na ayaw na ayaw ko na talaga sa malalakas na tunog na likha ng kahit ano man. It triggers something in me, kung masyado pang malakas ay nanginginig ako. It will take me minutes before recovering.

"You don't need to be scared.  I won't hurt you," mahinahon niyang sabi dahil patuloy pa rin ang bata sa pantataboy sa kaniya. "I'm your Daddy."

"You will hurt my Mama!" sigaw niyang tumama sa akin. 

I can't believe it! He's protecting me! My litte Sinye cares! 

Ako na ang nagpahinahinahon sa kaniya dahil hindi siya matigil. May mga sinasabi pa siyang hindi ko maintindihan.

"I won't do that." Gumapang pa siya palapit dahil nasa kabilang gilid kami ng kama. "I love your Mama. Daddy loves Mama. Do you understand that, baby?" Sinubukan niyang ipaintindi iyon.

A tear escaped from my eyes. My young soldier and my beloved soldier is in front of me, showing how they really care.

Hinawakan ni Claude ang dalawang kamay ni Sinye at marahan itong hinaplos. Pagkatapos ay dinampian ng mumunting halik. Nang kunin niya sa akin ang bata ay hindi naman tumanggi.

I can't take my eyes off him, I need to watch every move. I can't miss a part of this. He carried our son for the first time and showered him again kisses. He hug him tightly and keeps on shaking his head. "I won't hurt you. I won't... again."

"Ikaw ang... Papa... ko?" Nahihirapang tanong ni Sinye dahil hindi pa siya binibitawan ni Claude.

Tumango it. "Yes baby. I am your father."

Kumawala siya upang tanungin ang isang bagay na matagal ko na ring tinatanong sa sarili ko. Hindi ako makapaniwalang baka masagot na iyon ngayon.

"Bakit ngayon ka lang?" Hindi niya madiretso ang pagsasalita ngunit malinaw namang maintindihan dahilan kung bakit siya natigilan.

Hindi niya sinagot si Sinye, siguro dahil alam kung ano ang sagot o hindi alam kung paano sasabihin dahil hindi rin naman maiintidihan ng bata. Ginulo niya ang buhok nito at niyakap muli. Sa sabik at pangungulila ay kulang ang mga yakap lang para sa taong lumipas na wala siya.

"I can't believe it!" he exlaimed. "God, I'm so happy."

He is happy, so do I.

Funny, isn't it? How I mourn thinking I won't really have Claude for this lifetime.  That even us live in the same world but wander in different side, meet and cross sometimes yet no chance to be together.

Ngayong nakikita ko na siyang nasa harapan ko na mahimbing na natutulog ay parang imahinasyon ko lang ang lahat. Sa sobrabg bilis ng mga pangyayari ay hindi ko na mapagdugtong-dugtong kung ano ba ang una hanggang matapos ang araw, kung ano ba talaga ang nangyari at hindi.

Ilang beses ko ng narinig na dumarating ang mga bagay sa hindi inaasahang pagkakataon, at maihahalintulad ko ito ngayon.  Though, I always wish for it but I didn't expect for it. Tuwing may gusto tayong nangyayari ay hindi natutupad at pagkatapos ay mabibigla na lang tayo isang araw kapag nandiyan na. Tuwing naghihintay tayo ay napakabagal lumipas ang oras ngunit kung gusto nating manatili na lang na ganoon ay hindi natin namamalayan na kailangan na pa lang matapos iyon dahil ibang pagkakataon na naman. Naisip ko na pinaglalaruan tayo, o 'di kaya naman ay inaasar. Kung gusto natin ayaw naman ng iba, kapag pwede na, iba na ang gusto natin. Siguro ganoon nga ang takbo ng buhay ng mga tao at ikot ng mundo. Magulo. Hindi maintindihan. Nakakaasar. Nakakainis. At minsan, nakakasawa na.

Habang pinagmamasadan ko siyang katabi si Sinye ay napagtanto ko ang isang bagay. Laging ako ang nagpaparaya at lagi ko siyang sinusuko. Kahit hindi naman  kailangan  dahil iyon pala ay dapat na para sa akin.

Kung ako ay pinagpapaliban, siya naman ay nababalewala ang mga sakripisyo. Halos pareho lang kami ng pinagdaanan at ng sakit na ininda sa magkaibang paraan. 

Right now, I made a silent decision that will give him justice. If he won't let me experience to be hurt again like what he just promised to our son, then I won't let him go then. It's a fair play. Gusto ko na siya, noon pa man. Natanto na iyon noon ng bata kong puso noong hayskul. Gaya ng parati nating naririnig na kasababihan, napahaba lang ang prusisyon, pero sa simbahan pa rin naman ang tuloy, hindi ba?

No matter how long, if it's genuine and deep rooted, then it will remain. Love is such a magical affection felt by anyone. And in our case, love find our way back to each other.

I'll marry him, that's for sure. It's time to give what is due to this man, to this soldier who never stop fighting. Justice for the wounds to almost death, to the sacrifices and the love unrequited.

No more Terene, no more problems and no more doubts. Ako na ang magyayayang magpakasal kung hindi niya gagawin.